ڪنڌيءَ ڪنؤر تَرن
وريو ڪھڙو واءُ – جو آهي ڇِڄي اڌ ٿيو؟
جي تو وڌا تُنَ(1) گَرا ! هِن غوراب کي
ڪلاچيءَ جا ڪُنَ – جُڙندا اِنھيءَ جاءِ کان
بيلون(2)، بيلچا – کُڄي آيا کوھہ تي
وري تَڙَ تانگها ٿيا – سکر سنڌوءَ جا
جاڳو جاڙيجا! ڪاهيو ڪالاباغ تي
چيٽي چنڊاڻن(3) – ملھائي مھرڻ تي
ڀري ٿالَ ڪُٽيءَ جا، وَھہ(4) ۾ ٿا وجهن
اڃان اِن تڙن – آهي دؤر درياھہ جو
گهرڙا گهنڊِيرا – ويا پَٽي پرڀات جو
پوئين سِج ِ پيرا – ريتيءَ تي رهجي ويا
آهي آٺ َ پھر – ٻڙڪو ٻيلاٽين تي
ماڻھن ٻُو ٽي دَرَ – ڪيا نيڻ ننڊاکڙا
ڪاهل ! ٻَڌي ڪَھہ(5)، ڪُڙهي کڻ ڪٺار تان
مسين آهي مانگهہ ۾، واهڙ ڇڏي وَھہ
پيو ڪر نہ پَھہ – تہ سڀان مرندا سڀرا
بکر!(6) تنھنجي ڍنڍ، ڪھڙو لَڙُھہ لوڙهي ويو؟
اُڀري جنھن جي آب تي، چوڌاري نہ چنڊ
نڪي جوٽِيا جنڊ، نہ ڪنھن مکي مڪڙي
تازي پَلي ڪاڻ – ويھہ نہ ويڻي آسري
مُھري مٿان آڻ- سنڀوئي(7) کي سير تي
چِڪَڻ جي چپيٽ – ماهر منجهائي ڇڏيا
اٺئي پھر عذاب ۾، ٻيلاٽيون ۽ ٻيٽ
لھرين جي لپيٽ – ڄڻ ڪا ڪوٺَ ڪھار جي
وري ڏسندين – سائو سنڌ – درياھہ کي
کُوها کڻنداسين – ڏئي ساندارو سير تي.
(5) چيلھہ ۾ ٻڌل ڌاڳو ۽ سُئو، جنھن ۾ ڪُڙهيءَ ۾ ڦاٿل ڪُرڙين کي پوئبو وڃبو آهي.
(6) تعلقي گمبٽ ۾ بکر نالي ڍنڍ
(7) ٻہ – ڇانگيءَ ۾ بند ٿيل ڄاري، جنھن سان ٻيڙيءَ جي آ ڳل تي ويھي پلا ڦاسائبا آهن.
وڻجارو ٿِي ووڙ – لوچي لَنڪا ديس کي
ماهر وانگي موڙ – ويڻو وچ درياءَ ۾
چِڪَڻِ مان چڙهندا – ڏئي وراڪا ونجهہ کي
کوها جي کڻڻدا – تہ لھندا انت اَٿاھہ جو
هُن تَڙِ هاڪاريو – کڻو ڪَرِسَ ڪٺار تان
نئين ٽھيءَ جا ناکئا ! جَرُ ٿَرُ جياريو
اُٿو اُڪاريو – اَؤلا ڪُنَ اَٿاھہ جا
اَوٿَرَ ٿا اُٿن – ڪونھي انت اٿَاھہ جو
ڪالھاڪون ڪُنن ۾، ٻيڙا ٿا ٻڏن
تُرها، تنبيون تارِ ۾ سيڻاهيون سھڪن
ماهر مھرڻ ها، ڏوران ٿا ڏهڪن
اُتَرَ ٽوڙيو آڏ کي، آئي سَٽَ سڙهن
تَڪيو طوفانن – ناکئا! تنھنجيءَ ناوَ کي.
___________
(1) ٽنگ - سوراخ
(2) ڪوڏر جي شڪل جو لوهور اوزار جنھن سان ٽوٻا کوھہ کڻندا آهن
(3) ميربحرن جي هڪ ذات
(4) وهڪرو – وهڪ