اَوسَرُ ٿا ٻارِين
مِرون جي مارين- تہ ڀاڳيا ڇُٽن ڀيل کان
اوسر ٻاريائُون - ٻيلو اُڪرِي ٻاٽ ۾
اجهو ماريائُون – سُوَرَ هِن سنسار جا
اوسر لئي اڃان – آڻيو ڪھڙ(1) آڳڙيا!
مِروُن ڪو متان – اوجھڙِ اُڪاري وڃين
اُٿي اوسر ٻار – اجهو مِرون موٽيا
آهين تون هِتِ آڳڙيا! باقي ڏينھن ٻہ – چار
ماهَر ! مِرُون مار – ساڳاهي(2) جيئن سنڌڙي
اجهو ٿا اوسَرُ – ٻارين ماڻھو ٻاٽ ۾
اُن پھي کان پَر ُ – ڀُورُهئو ڀاڱا ٿيو
هِي گدرن جا باغ – ڀرسان گُلَ پَتَرَ(3) جا
جن ۾ ويھي زاغ(4) ڏنا نياپا نيھن جا
جيئن ڪنھن کُڏَ مٿان – تَڪين مِرون توٻچي
تيئن پڻ اڄ اسان – ڏٺو جابُر جُوءِ ۾
خفتي! کُڏڻا ڊاھہ ِ– مارِ نہ ڦاڙها ڦيرِ جا
اِنھن ۾ ئي آھہ – سندرتا ساڻيھہ جي
__________
(1) وڍيل جھنگ يا ڍنگر ٻارڻ
(2) ساڳاهڻ – سڀرو ٿيڻ، چاق چوبند ٿيڻ
(3)جھنگلي گل، جيڪو زمين تي ڇٽو هڻندو ڦھلبو ويندو آهي. سندس گل پيلا ٿيندا آهن.
(4)ڪانءُ – کنياتو