ڏاهِي! ڏيو ٻارِ
آتِڻ اوچي ڳاٽ، سَڙُ تہ ٿئي سوجهرو
ڏڪُ نہ ڏيئي – وٽِ، ڪَنب نہ ڪاريءَ رات ۾
ڪلاَلڪي هَٽِ، سَڙُ تہ ٿئي سوجهرو
هوءَ جا ڏيئي – وٽ، ٻاري آيس ٻاٽ ۾
آهي اِن کان گهٽ، ستارن جو سوجهرو
ٽيپھريءَ ٽانڊو، بَکيو آ جو باھہ ۾
آهي جو ڪانڊو(1)، سوايو آ سج کان
گهپُ اونداها – ڪِٿِ نہ ٽمڪي باهڙي
نڪا ڪنھن ننگر، ڏسجي ڏيئي – لاٽ
وڻجارن جي واٽ – پوءِ بہ سَرَ تي سوجهرو
هيءَ جا ڏيئي – لاٽ، ٻَري آهي ٻاٽ ۾
کَوڙَ هڻندِي کاٽ، آڌيءَ ويل اُماس ۾
هوءَ تاري جي لاٽ، اُڻيل جنھن ۾ آسرا
ڳڀرو کڻندا ڳاٽ - سَرَ تي ٿيندو سوجهرو
هُو چوڏهينءَ جو چنڊُ – اُڻيل جنھن ۾ آسرا
اڃان ڌيءَ ڌنار جي، جوٽي پيئي جنڊُ
مانڊا ! پنھنجو منڊُ – لاھہ اسان جي لوڪ تان
ڏاهي! ڏيو ٻارِ – گهپُ اونداهي گهاٽ تي
اجهو اِنھيءَ جاءِ کان، واچيندا وڻجار
رهي ڏينھن ٻہ – چار – اونھين ويندا اُڪري.
___________
(1) ڪانڊو ٽانڊو گهڻو وقت بکندو رهندو آهي. ڪانڊو ۽ لائو