مختلف موضوع

سروس بخير

ڪتاب ”سروس بخير“ اوهان اڳيان پيش آهي. هي ڪتاب نامياري شاعر ۽ ڪهاڻيڪار اقبال بلوچ جي ٽريزري آفيس مان رٽائر ٿيڻ کانپوءِ پنهنجي نوڪري بابت يادگيرين تي مشتمل آهي.
اقبال بلوچ جو ڪتاب “سروس بخير” اصل ۾ سندس زندگي جي ڪهاڻي آهي، جنهن ۾ همت، محنت، مشقت، مسلسل جدوجهد، ثابت قدمي، بک ۽ ڏکن سان مقابلي جو داستان آهي... علم سان دوستي ۽ عزت سان جيئڻ جو سبق ۽ انسان دوستي جو درس ۽ روشن ضميري حق-سچ اخلاقي قدرن، ادب-احترام ۽ محبت جي ڪهاڻي آهي.
  • 4.5/5.0
  • 3428
  • 578
  • آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
  • اقبال بلوچ
  • ڇاپو پھريون
Title Cover of book سروس بخير

اقبال بلوچ-انگن کان اکرن تائين

هڪ آڊيٽر جو ٻئي آڊيتر تي لکڻ جو ڪم ته پل صراط تي هلڻ آهي، هونءَ اسان انگن اکرن ۽ حساب ڪتاب جي دنيا جا ماڻهو آهيون، ڪنهن کي ٻڌايون به ٿا ته اسان جي ادب جي دنيا سان دلچسپي آهي ته ماڻهو شرارتي نظرن سان ڏسيو اسان کي مرڪي ڏسي “اڇا اڇا” چون ٿا. بينڪر ۽ آڊيٽر جو اديب ٿيڻ معجزي ۽ ڪرامت کان گهٽ ناهي پر تمام ٿورن ماڻهن کي خبر هوندي ته اردو ادب ۾ جميل الدين عالي کان وڍي اردو مزاح جي بادشاهه ليکڪ مشتاق يوسفي به بڪنگ ۽ آڊٽ/اڪائونٽنگ جي شعبي سان وابسته رهيا آهن ته اسان جي اڪائونٽس جي دنيا سان وابسته سنڌي ادب جو هڪ وڏو نالو تاج بلوچ صاحب به هو، جنهن جو پبليڪيشن سميت تنقيدي ادب، اردو توڙي سنڌي شاعري ۾ به وڏو ڪردار ۽ نالو رهيو آهي. اسان جي هن دوست اقبال بلوچ کي به ونڊ ان بلوچ کان ملي هجي يا نه پر گهٽ ۾ گهٽ جڏهن به سنڌي ادب جي ڳالهه هلي ٿي ته اسان اهو خوشي سان چونداسون ته اسان اڪائونٽس وارن جو به سنڌي ادب ۾ حصو پتي آهي، اسان جي دنيا رڳو ليجر، اسٽيٽمنٽون، بل، انگ اکر ناهن، اها گواهي اقبال صاحب جي علمي ۽ قلمي ڪم مان ملي ٿي، هو انگن کان گهٽ هڻي اکرن جي دنيا طرف وڃي ٿو. هو ليجر ڏسندي ڪتاب لکي ٿو. اهو ئي هو ڪمال ڪري ٿو. لاڙ پٽ جي هن حليم طبيعت جي ڇٽيهه لکڻي ٻروچ سان اسان جي ٻٽيهه دلين جا ٻٽيهه هزار رشتا رهيا آهن. هن جون ادبي سرگرميون هن کي منفرد شخصيت جو مالڪ بنائين ٿيون، هو انگن اکرن جي دنيا مان وقت بچائي شاعري سان ڪيئن ٿو نڀائي؟ ڪتابن سان ڪيئن ٿو نڀائي؟ علمي قلمي رشتن جي راڄ ڪاڄ ۾ اٿي ويٺي ڪيئن ٿو ڪري؟ سا اسان جهڙن لاءِ عجب ۽ حيراني جي ڳالهه آهر پر اسان لاءِ وڌيڪ ته اها فخر جي ڳالهه آهي جو هو اسان مان آهي ۽ هن سان اسان جو تعلق دنياوي ٽائيم ٽيبل موجب ڀلي ڪيترو به هجي پر لڳي ائين ٿو ڄڻ ته ساڻن جنم جنم جو سڱ ۽ رشتو آهي. بقول ڀٽائي سائين جي ته “نڪاڪن فيڪون هئي، نڪو لِڱ لحم بنيو هو نه بت ۾ اڃا ڪي آدم تنها اڳي سڱ تو ساڃاهه سپرين اقبال بلوچ صاحب جنهن سان اسان جي دلين جو ڪڙو ڪڙي ۾ لوهارن جيان لپيٽيل آهي، ان جي ادبي ڪاوشن کان ته سنڌ جا ادبي حلقا واقف ئي آهن پر هن جي سڀاءَ، طبيعت، مزاج کان اسان “بي ادب” دوستن کان وڌيڪ ڪير واقف هوندو؟ اسان هن جو وجود ٽيبل پويان ڪرسي تي فريم ٿيل اهڙي تصوير جيان به ڏٺو جنهن جي چهري تي سنجيدگي سان مڪس ٿيل مسڪراهٽ رهي ٿي. هن هزارين نه پر لکن جي تعداد ۾ پنن تي صحيحون ڪندي به لکڻ جي قلم کي سنڀاليو آهي ۽ جڏهن رٽائرمينٽ جي سرحد تي پهتو آهي ته هن پنهنجي جيون ڪٿا ڪتابي صورت ۾ آڻي نه رڳو سندس شهر تلهار کي نئين سر متعارف ڪرايو آهي پر هن سنڌي ۾ لکيل جنم ڪٿائن ۾ هڪ اضافو ڪيو آهي. هڪ ڳالهه آءُ ضرور ڪندس ته آءُ نه ڪو اديب نه ليکڪ بس مون کي ڪتاب وڻندا آهن، اديب وڻندا آهن، انهن عزت، قدر ڪرڻ پاڻ تي فرض ٿو سمجهان، ڇو ته شهر جي بازار ۾ به مون کي ڪتابن جا دڪان وڻن ٿا، هن جيون ڪٿا ۾ اقبال صاحب پڪ سان اسان جهڙن گنهگارن دوستن سان رعايت ڪري ڪک رکيا هوندا. اهي احسان اقبال صاحب جا لاهي ڪونه سگهبا. جيون ڪٿا يا آتم ڪٿا لکڻ ان ڪري ڏکيو ڪم آهي جو ان ۾ دنيا جو ڪو به ليکڪ سؤ فيصد سچ لکڻ جو رسڪ کڻي ئي نٿو سگهي. خاص طور اسان جهڙي سماج ۾ جتي بقول شيخ اياز جي ته سچ وڏو ڏوهاري آهي. بهرحال اقبال صاحب جيون ڪٿا جي هن ڪتاب ۾ ڪوشش ڪري ڪوزي ۾ اهو سڀڪجهه بند ڪري پيش ڪرڻ ۾ ڪامياب ويو آهي، جيڪو هن جي آسپاس گذريو آهي، هن جي زندگي گلين، گهٽين، ڳوٺن شهرن، رشتن ناتن، خوشين غمين جو جيڪو مشاهدو ماڻيو آهي سو هن صاحب پنهنجي جيون ڪٿا ۾ ڏيڻ جي ڀرپور ڪوشش ڪئي آهي، سچ پچ ته اسان جو اقبال صاحب هن قلمي ڪاوش تي کيرون لهني مبارڪون لهڻي.

[b] آفتاب احمد جوڻيجو
[/b] دادو