ڏک ڀريا لمحا
ٻيو ڏک جيڪو مون کان نٿو وسري، اهو عبدالستار مستوئي جو، جيڪو تازو چار پنج سال اڳ فوت ٿيو آهي، آئون جيئن صبح جو 10 وڳي ڌاري آفيس پهتس، حسب روايت آفيسر سان ملڻ لاءِ هن جي ڪمري ۾ ويس ته منهنجو دوست، همسفر ساٿي عبدالستار مستوئي آفيسر کان موڪل وٺي رهيو هو ته سائين منهنجي طبيعت صحيح نه آهي، آئون وڃان ٿو، ائين جو چيائين ته مون هن جي منهن ۾ ڏٺو، هن جي نرڙ تان پگهر وهي رهيو هو، آئون سمجهي ويس ته هن کي اٽيڪ ٿيو آهي، مون کي چيائين يار ! مونکي گاڏي ۾ کڻي هلي، گهر پهچائي، مون چيو ته آئون هاڻ ئي آفيس پهتو آهيان، وري به چيومانس، ترس ته آئون سامان پنهنجي ٽيبل تي ڇڏي اچان، واپس آئون ڏهن منٽن ۾ آيس، تيستائين هو ڪنهن سان گڏ وڃي چڪو هو، يارهين وڳي هن جي گهران اطلاع آئي ته جيئن هو گهر پهتو، هن جي طبيعت وڌيڪ خراب ٿي پئي، هلال احمر وڃي رهيا هئا ته رستي ۾ ئي دم ڏنائين، هن جي موت جو اطلاع يارهين وڳي پهتو. ڪيترا مهينا منهنجو ضمير مون کي ملامت ڪندو رهيو ته ڪاش ! آئون ان مهل ئي کيس پنهنجي گاڏي ۾ دل جي اسپتال وٺي وڃان ها. ڪيترا مهينا آئون اهو ڏک وساري نه سگهيو هوس ۽ اڃا تائين اهو ڏک دل ۾ گهر ڪري ويٺل آهي.
جيڪي پل توکان جدا ڀوڳيون پيا،
هر گهڙي ڄڻ ڪا سزا ڀوڳيون پيا.
(فهميده شرف بلوچ)