مون کي مليو پيار
انهن جي پگهارن جا بل آئون پاس ڪندو هوس، حسب روايت اهي مهيني جي آخري تاريخن ۾ پگهار جو بل ٺاهي، صحيح ڪري آفيس ۾ ڏئي ويندا هئا، مهيني جي آخري تاريخ تائين اهي بل پاس ڪري، آفيسر کان صحيح ڪرائي انهن کي ڏيڻا هوندا هئا، جيئن اهي پهرين تاريخ اسٽيٽ بئنڪ مان ڪيش ڪرائي سگهن، مهيني جي آخري هفتي ۾ ته اسان وٽ يا اسان جي آفيس ۾ ڄڻ ميلو متل هوندو هو، منهنجي سيڪشن ۾ منهنجي ٽيبل تي وري ڊاڪٽرن جو ميلو متل هوندو هو، منهنجي سامهون ويٺل عبدالستار مستوئي وٽ ايجوڪيشن جي ٽيبل هئي، هن وٽ وري ليڪچرارز، مردن توڙي عورتن جو ميلو متل هوندو هو، گهڻين ليڊي ڊاڪٽرياڻين کي ته بل به ٺاهڻ ڪونه ايندو هو، انهن کي بل به آئون ٺاهي ڏيندو هوس، حالانڪه بل ٺاهڻ اسان جو ڪم نه هو پر بهتر ۽ مثبت موٽ ڏيڻ واري طريقي سبب اسان ائين ڪندا هئاسين، ڊاڪٽرياڻيون اچي ويهنديون هيون ته صحيح ڪٿي ڪريون؟ گهڻين ڊاڪٽرياڻين کي بل پاس ڪرائي گهر پهچائيندو هئس، مون کي انهي حساب سان ڊاڪٽرن جي بي انتها محبت ملي، تمام گهڻو پيار مليو، اها محبت اڄ ڏينهن تائين به قائم آهي، توڙي جو هاڻ سڄو سسٽم ڪمپيوٽرائيزڊ ٿي ويو آهي، آفيس ۾ هاڻ ميلا ختم ٿي ويا آهن، ميلا ڇا ؟ هاڻ قسمت سان ڪو ڊاڪٽر يا ڊاڪٽرياڻي آفيس ۾ اچن ٿا، جو پگهار جو سسٽم ڪمپيوٽرائيزڊ هئڻ سبب انهن جو پگهار انهن جي بينڪ اڪائونٽ ۾ هليو ٿو وڃي، باقي ڪجهه ٻيا ڪم، جنهن ۾ پينشن ، جي پي فنڊ ، موڪلن جا سرٽيفڪيٽ يا ڪنهن ڊفرنس وغيره لاءِ اچڻو ٿو پوي ته اهي ڪم ته قسمت سان ٿيندا آهن. مون کي انهيءَ زماني ۾ سڄي آفيس ۾ خوش قسمت سمجهيو ويندو هو، جو مون وٽ ڊاڪٽرياڻيون اچي ويهنديون هيون، پنهنجي آفيس جي ڪم ڪار کانسواءِ ڪچهريون پيون هلنديون هيون، چانهه پاڻي، بمبئي جا ڪيڪ، علي بابا جي ڪافي، ڪيفي صلاح جي چانهه جا دور پيا هلندا هئا ۽ ائين ئي عبدالستار مستوئي کي به خوش قسمت سمجهيو ويندو هو، جو هن کي ايجوڪيشن جي ٽيبل جي حوالي سان فيميل ليڪچرار وٽان انسيت ملي، ايجوڪيشن کاتي ۾ ڪم ڪار هجي ۽ ستار مستوئي جي نياپي ۽ چِٺي تي ڪم نه ٿئي اهو ممڪن ئي نه هو ۽ ائين صحت کاتي جي پاسي ڪوبه ڪم ڪار هجي ۽ منهنجو ڪم نه ٿئي، ائين به ممڪن ئي نه هو، مون به پنهنجي دوستن، غريب مٽن مائٽن جي ڊاڪٽرن وٽ مفت مدد ڪرائي، دوائن درمل جي حساب سان، ڪنهن اسپتال ۾ داخل ٿيڻ، انهن جي سار سنڀال ڪرڻ، ڊاڪٽرن کان وڌيڪ ڊاڪٽرياڻيون ، منهنجي ڳالهه کي عزت ڏينديون هيون، ڄڻ انهيءَ وجهه ۾ هونديون هيون ته اسان هن جو ٿورو ڪيئن لاهيون، 1988ع کان 1992ع تائين هيلٿ سيڪشن مون وٽ هو، پنجويهه سال گذرڻ بعد به منهنجي ڊاڪٽرن يا ڊاڪٽرياڻين سان اڄ به اها ئي عليڪ سليڪ آهي، سڀئي ڊاڪٽر اڄ به مون کي اها ئي عزت ڏيندا آهن، جيڪا پنجويهه سال اڳ هئي، توڙي جو اسان سڀ سينيئر ٿي ويا آهيون پر محبتن جو اهو رشتو قائم آهي، ڄاڻ سڃاڻ جاري آهي، آئون نون ڊاڪٽرن کي نٿو سڃاڻان پر سينيئر ڊاڪٽر سڀ منهنجا سڃاڻو آهن، بيشڪ مون جيتري محبت انهن کي ڏني، اها ساڳئي محبت اڄ تائين مون کي ملي پئي.
مون ڪڏهن به ڊاڪٽرن کان خرچي پئسو پائي نه ورتي، منهنجي هميشه اها ئي ڪوشش رهي ته پئسي کي اهميت نه ڏجي، پنهنجا سُٺا واسطا ٺاهجن ۽ انهيءَ شيءَ ۾ آئون ڪامياب ٿي ويس، بيشڪ آئون پنهنجي همسفر ۽ همعصر دوستن ۾ پئسو ميڙڻ وارو ثابت نه ٿي سگهيس پر منهنجي ڄاڻ سڃاڻ، منهنجي عزت ، مانُ ، مرتبو ۽ مون کي ملندڙ محبت، انهن سڀني کان وڌيڪ آهي، جن پئسو ميڙيو پر عزت نه ٺاهي سگهيا، پوءِ هو مون کي بيوقوف سمجهن ٿا ۽ آئون انهن کي بيوقوف سمجهان ٿو، اهو فيصلو وقت ئي ڪري رهيو آهي ته منهنجي عزت، مان ۽ مرتبو اڄ به قائم آهي ۽ رب پاڪ سدائين قائم رکندو.
توسان گهاريل گهڙيون وسرن نه ٿيون،
زندگي جون سي راحتون وسرن نه ٿيون،
تو ڏنيون پيار سان پيار اچي مون کي،
سي من جون چاهتون وسرن نه ٿيون.
(غلام مصطفيٰ عباسي)