مختلف موضوع

سروس بخير

ڪتاب ”سروس بخير“ اوهان اڳيان پيش آهي. هي ڪتاب نامياري شاعر ۽ ڪهاڻيڪار اقبال بلوچ جي ٽريزري آفيس مان رٽائر ٿيڻ کانپوءِ پنهنجي نوڪري بابت يادگيرين تي مشتمل آهي.
اقبال بلوچ جو ڪتاب “سروس بخير” اصل ۾ سندس زندگي جي ڪهاڻي آهي، جنهن ۾ همت، محنت، مشقت، مسلسل جدوجهد، ثابت قدمي، بک ۽ ڏکن سان مقابلي جو داستان آهي... علم سان دوستي ۽ عزت سان جيئڻ جو سبق ۽ انسان دوستي جو درس ۽ روشن ضميري حق-سچ اخلاقي قدرن، ادب-احترام ۽ محبت جي ڪهاڻي آهي.
  • 4.5/5.0
  • 3428
  • 578
  • آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
  • اقبال بلوچ
  • ڇاپو پھريون
Title Cover of book سروس بخير

دل جو دورو

جولاءِ 1991ع ۾ جيئن اي جي سنڌ جي شاخ کلي، منهنجي بدلي هيلٿ سيڪشن مان ڪئي وئي، مختلف سيڪشنز مان بدلي ٿيندي 2000ع ۾ محترم اي بي جتوئي منهنجي بدلي جي پي فنڊ سيڪشن ۾ ڪئي، 2005ع ۾ آئون پنهنجي آفيسر محمد منير لاشاري ۽ طارق سهتو سان هر روز ٻنپهرن جي ماني آفيس ۾ گڏجي کائيندو هئس ، مئي 2005ع تي هڪ ڏينهن حسب دستور ماني گهرايم، گڏجي ماني کائڻ ويٺاسين، مون جيئن پهريون گرهه ماني جو وات ۾ وڌو ته مون کي مٿا کان پگهر نڪرڻ لڳو، دل ۾ مُنجهه پيدا ٿي، پهريون گرهه ئي وات جي اندر نه ويو، طارق مون کي گاڏي ۾ وجهي ديوان مشتاق وٺي ويو، اتي ايمرجنسي ۾ مون کي داخل ڪيو ويو، ڊاڪٽرن چيو ته هن کي سيريس اٽيڪ پيو آهي، يڪدم داخل ڪيو ويو، گهر وارن کي اطلاع ڪيو ويو، منهنجو دوست ڊاڪٽر نظير ميمڻ ۽ زمان بلوچ جيڪي ديوان مشتاق جا پروفيسر هئا، ڊاڪٽر نظير ميمڻ شعبي جو سربراهه هو ، انهن کي سڏايو ويو، اهي به آفيس جي حوالي سان منهنجا ويجها دوست هئا، ڊاڪٽر زمان بلوچ ته منهنجن ويجهن دوستن مان هو، انهن منهنجو علاج شروع ڪيو، ڏهه ڏينهن داخل هوس، ڊاڪٽر نظير ميمڻ انجوگرافي جو چيو. پوءِ اسرا اسپتال ۾ انجوگرافي ڊاڪٽر نديم قمر ( سيد قمر الزمان شاهه جو پٽ ۽ اڳوڻي وفاقي وزير نويد قمر جو ڀاءُ) ڪئي، هن چيو ته رپورٽ موجب منهنجا ٽئي وال بند آهن، هن باءِ پاس جو چيو، 10 جون 2005ع تي ڪراچي جي نيشنل اسپتال ۾ باءِ پاس آپريشن ڪرايم، الله جي بابرڪت نعمتن سان چڱو ڀلو ٿي گهر آيم، انهيءَ دوران ديوان مشتاق ۾ 10 ڏينهن داخل هوس ته سول اسپتال جا سمورا ڊاڪٽر منهنجي مٿان اٿلي پيا هئا، منهنجو ڪمرو دوست ڊاڪٽرن سان ڀريو پيو هوندو، 15 سالن کان پوءِ به ٽريزري ۾ دوست ٿيل ڊاڪٽرن مون کي وساريو ڪونه هو، منهنجي علاج ۽ سار سنڀال ۾ وسان ڪنهن به نه گهٽايو هو، هر وقت جنهن رات منهنجي سار سنڀال لاءِ ديوان مشتاق اسپتال جي ڪمري ۾ موجود رهندا هئا. اتي آئون سول اسپتال جي منهنجي دوست ياسين کي ڪڏهن ڪونه وساري سگهندس ، جيڪو هر وقت مون وٽ رهيو، مون سان گڏ رهيو، منهنجي حاضري ۾ موجود رهيو، ڊاڪٽر نظير ميمڻ ۽ هن جي گهر واريءَ ڊاڪٽر سلمه ڏينهن ۾ ٽي دفعا ڏسڻ ايندا هئا، ڊاڪٽر زمان بلوچ ته منهنجو دوست هو، هر وقت مون سان گڏ رهيو، اهي سڀ آفيس جي انهن ڪمن سبب منهنجا دوست هئا، انهن منهنجي محبت جو جواب ڀرپور محبت سان ڏنو، انهن ڊاڪٽرن جي اها محبت مون کي اڄ به ياد آهي ته ڊاڪٽرن ۽ ڊاڪٽرياڻين جو مون کي ڏسڻ لاءِ ميلو متل هوندو هو، اهي محبتون مون جيڪي آفيس ۾ ڏنيون، اهي مونکي سڀني عنايتن ۽ مهربانين سان واپس به مليون، تڏهن ته چوندا آهن ته محبت ڪڏهن به رائيگان نه ويندي آهي، مون ته عبادت سمجهي آفيس جو ڪم ڪيو هو، ڪنهن قسم جي پئسي ڏوڪڙ جي لالچ نه ڪئي، سڃاڻپ ۽ دوستي جي ناتي سان ڊاڪٽرن جا ڪم گهر ويٺي ڪيم، ته مون کي به محبتن جا انبار مليا، انهن محبتن منهنجا جهول ڀري ڇڏيا جيڪي مون کان ڪڏهن به ڪونه وسرندا.

مين اب ڪي لوٽا تو صديون ڪي عمر لائون گا،
ڪه تيري پاس مختصر نهين رهنا مجهي.

جرڪي جرڪي جيئرا آهيون،
مرڪي مرڪي مرندا آهيون،
مرندي مرندي بچندا آهيون،
جيئرا هئاسين جيئرا آهيون.