مختلف موضوع

سروس بخير

ڪتاب ”سروس بخير“ اوهان اڳيان پيش آهي. هي ڪتاب نامياري شاعر ۽ ڪهاڻيڪار اقبال بلوچ جي ٽريزري آفيس مان رٽائر ٿيڻ کانپوءِ پنهنجي نوڪري بابت يادگيرين تي مشتمل آهي.
اقبال بلوچ جو ڪتاب “سروس بخير” اصل ۾ سندس زندگي جي ڪهاڻي آهي، جنهن ۾ همت، محنت، مشقت، مسلسل جدوجهد، ثابت قدمي، بک ۽ ڏکن سان مقابلي جو داستان آهي... علم سان دوستي ۽ عزت سان جيئڻ جو سبق ۽ انسان دوستي جو درس ۽ روشن ضميري حق-سچ اخلاقي قدرن، ادب-احترام ۽ محبت جي ڪهاڻي آهي.
  • 4.5/5.0
  • 3419
  • 566
  • آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
  • اقبال بلوچ
  • ڇاپو پھريون
Title Cover of book سروس بخير

شادين جو شوقين غلام سرور ٿيٻو

هيڏي ساري ٽريزري جي يادگيرين جي ڪتاب ۾ آئون ٽريزري جي دنيا جي شوقين ، وسيع ۽ ڪُشاده دل رکندڙ ، هميشه کِلائيندڙ ، محفلن جي جان ۽ شادين جي شوقين شخص غلام سرور ٿيٻو جو ذڪر نه ڪريان ته تمام گهني بي واجبي ٿيندي ، جيڪا بي واجبي هُن سان ببه هوندي ته مونسان به هوندي ، غلام سرور ٿيٻو هن وقت ڊسٽرڪٽ اڪائونٽس آفيس ڄامشورو ۾ اڪائونٽنٽ جي حيثيت ۾ ڪم ڪري رهيو آهي ، نوڪري واري زندگيءَ جو ڳچ عرصو ڊسٽرڪٽ اڪائونٽس آفيس حيدرآباد ۾ گذاريو اٿس ، مختلف سيڪشنز ۾ ڪم ڪيو اٿس، گهڻن ئي ڪمن ۽ ڳالهين ۾ مهارت رکي ٿو ، دنياداري جي حوالي سان اُٿي ويٺي به سُٺي اٿس ، جڏهن اسسٽنٽ اڪائونٽنٽ هو ته آئوٽ آف ٽرن جي حيثيت ۾ آفيسر به ٿي ويو هو ، پر موجوده وقت ۾ آئوٽ آف ٽرن جي حيثيت ۾ آفيسر ٿيڻ ناممڪن آهي ، بحرحال اهو هن جي شوخ طبعيت ، دنياداري واري اُٿي ويٺي جو ڪمال آهي جو چوڏهين گريڊ جو ملازم هوندي به سترهين گريڊ جي آفيسري واري عهدي تي رهي ، آفيسرن واري بورڊ تي پنهنجو نالو لِکرائي ويو ، هونئن ته غلام سرور ٿيٻو کِلمُک ۽ دلپسند شخصيت جو مالڪ آهي ، تمام گهڻين ڳالهين جو شوقين آهي پر گهڻين شادين جي شوق به هن جي شخصيت کي نِکاري اڳيان اڳيان رکيو آهي ، چون ٿا ته هن پنج شاديون ڪيون آهن پر هن وقت صرف هڪ زال اٿس ، ذاتي زندگيءَ ۾ ڪيترو به رنگين مزاج ۽ شوقين هُجي پر من جو موجي ۽ ڀلو ماڻهو آهي ، عزت ڏيڻ ۽ عزت وٺڻ جو بهترين ڏانءُ اٿس ، ڪوشش ڪندو آهي ته هر ڪنهن سان دلبرانه نموني رهي. اڃا نوجوان آهي ، اڃا نوڪري جو وقت به کوڙ سارو پيو اٿس، تمام گهڻو عرصو آفيسر ٿي رهندو ، بس دُعا آهي ته سندس زندگيءَ خوشين سان ٽمٽار رهي ، شال سدائين سرهو ۽ سدا سلامت رهي .

تون کِلين ٿو ته ڄڻ گُل ٽِڙي ٿا پوَن ،
ماٺ تنهنجي خِزان گُل ڇڻي ٿا پوَن .
(راشد مورائي)