مختلف موضوع

سروس بخير

ڪتاب ”سروس بخير“ اوهان اڳيان پيش آهي. هي ڪتاب نامياري شاعر ۽ ڪهاڻيڪار اقبال بلوچ جي ٽريزري آفيس مان رٽائر ٿيڻ کانپوءِ پنهنجي نوڪري بابت يادگيرين تي مشتمل آهي.
اقبال بلوچ جو ڪتاب “سروس بخير” اصل ۾ سندس زندگي جي ڪهاڻي آهي، جنهن ۾ همت، محنت، مشقت، مسلسل جدوجهد، ثابت قدمي، بک ۽ ڏکن سان مقابلي جو داستان آهي... علم سان دوستي ۽ عزت سان جيئڻ جو سبق ۽ انسان دوستي جو درس ۽ روشن ضميري حق-سچ اخلاقي قدرن، ادب-احترام ۽ محبت جي ڪهاڻي آهي.
  • 4.5/5.0
  • 3428
  • 578
  • آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
  • اقبال بلوچ
  • ڇاپو پھريون
Title Cover of book سروس بخير

سدائين ٽوپ پائيندڙ غلام صديق ميمڻ

آئون جڏهن 1984ع ۾ بدين مان حيدرآباد بدلي ڪرائي آيس ته منهنجي بدلي جي سلسلي ۾ غلام صديق ميمڻ منهنجي مدد ڪئي هئي، جو بدين جي اڪائونٽنٽ محمد انور پٺاڻ پهرين پهرين مون کي غلام صديق ڏانهن موڪليو هو، هن جي چٺي کڻي پهرين پهرين غلام صديق ميمڻ سان مليو هوس، پهرين ملاقات ۾ مون محسوس ڪيو ته هو هڪ پرڪشش شخصيت جو مالڪ نه هو، سندس مٿي تي سدائين سنڌي ٽوپي (سنڌي ٽوپ) پاتل هوندو هو، هي سنڌي ٽوپ اُڀو اُڀو هوندو هو، خاص ٺهرائيندو هو، جيئن هو پائيندو هو ته ٽوپ مٿي ۾ پورو ۽ فِٽ ٿي بيهندو هو، جيڪو چُرندو به نه هو، مونکي پوءِ خبر پئي ته اهو ٽوپ هُو پنهنجي گنجي مٿي کي لڪائڻ لاءِ پائيندو هو، پاڻ نپٽ گنجو هو، حالانڪه 1984ع ۾ هو بلڪل نوجوان هو، شڪل شبيهه ڪا خاص نه هئس پر اکر صاف هئس، منهنجي پهرين ملاقات هن سان ٿي ته بدلي ٿيڻ کانپوءِ آئون هن جي ئي ويجهو رهيس، پاڻ ان وقت اسسٽنٽ اڪائونٽنٽ هو، ڊپازٽ جي ذميواري مليل هيس. غير سنجيده ماڻهو، اجايو پنهنجو پاڻ کي هوشيار ۽ سُٺو سمجهندو هو ۽ سمجهندو هو ته مون جهڙا ڪپڙا ڪير ڪونه ٿو پائي. بيشڪ هو سُٺي پوشاڪ پائيندڙ هو، کائيندو، پيئندو به سُٺو هو پر حد کان وڌيڪ پاڻ کي اُتم به سمجهندو هو، پنهنجي قدبت کان وڌيڪ سمجهندو هو. اسٽاف وارن کي اڌارا پئسا ڏيندو هو پر پگهار تي ڇِڪي وٺندو هو، جيڪو نه ڏيندو هوس، ان کي ٻئي دفعا پئسا اُڌارا نه ڏيندو هو، اسان جهڙا غريب اسٽاف وارا مهيني جي آخري ڏينهن ۾ هن کان اڌارا پئسا وٺندا هئا، سدائين ڏيندو هو، انڪار نه ڪندو، پر پگهار ملندي ئي هو ڇِڪي وٺندو هو، اسان جهڙا يا جنکي ڪارپت سٺي رکڻي هوندي هئي، اهي هن کي پگهار ملندي ئي اوڌر ورتل پئسا واپس ڪندا هئا، هن جي کيسي مان ان وقت به هزارين رپين جا نوٽ نڪرندا هئا، سدائين کيسو ڀريو پيو هوندو هوس، غريبن جي مدد نه ڪندڙ غلام صديق ميمڻ ٻي ڪنهن منفي قسم جي سرگرمي جو شوقين نه هو، ها البته وزير احمد کنڀاٽي ، الهه رکيو ميمڻ سان هر روز آفيس مان شام جو اُٿي حيدرآباد جي ريشم گلي ضرور ويندو هو ، ريشم گلي سڄي لتاڙي، ڇوٽڪي گهٽي مان جليبيون کائي رات جو اٺين وڳي ڌاري گهر ويندا هئا.
بدن ۾ نزلو هوندو هيس، جنهنڪري سِميل ايندي هيس پرفيوم ۽ پائوڊر جو استعمال تمام گهڻو ڪندو هو، آفيس جي الماري ۾ مختلف قسم جا پرفيوم ۽ پائوڊر پيل هوندا هيس، هر اڌ ڪلاڪ ۾ پيو هڻندو هو، غلام صديق ميمڻ، اصل مٽياري جو رهاڪو هو، پاڻ ٽريزري ڪم جو انتهائي هوشيار ماڻهو هو، ٽريزري فنانشل رُولز هن کي بر زبان ياد هوندا هئا، ٽريزري ڪم جو انتهائي ڄاڻو ۽ هوشيار هو، هر ٽيبل جو ڪم ايندو هيس، منهنجو گهڻي ڪم ۾ استاد به رهيو، مون کي گهڻو ڪم سيکاريائين پر سڀني کي ڪم نه سيکاريندو هو. پروموشن ٿيس، ٽريزري آفيسر ٿي 2000ع واري ڏهاڪي ۾ دادو ويو پر دادو هن کي لڳو ڪونه، ٽي چار مهينا مس گذريا هئا، اتي بيمار ٿي پيو ۽ جلدي 52 سالن جي عمر ۾ انتهائي، هوشيار، ذهين، پنهنجو پاڻ کي سٺو سمجهندڙ آفيسر غلام صديق ميمڻ اسان کان وڇڙي ويو. ريشم گلي گهمندڙ هي آفيسر، تمام گهڻن ماڻهن جي ذهنن ۾ نقش ٿيل آهي ۽ هميشه گهڻن کي ياد رهندو.

ڀاڳ جو شيشو ڌڪجي پيو آ،
عڪس اندر جو مٽجي پيو آ.
(قاضي منظر حيات)