مختلف موضوع

سروس بخير

ڪتاب ”سروس بخير“ اوهان اڳيان پيش آهي. هي ڪتاب نامياري شاعر ۽ ڪهاڻيڪار اقبال بلوچ جي ٽريزري آفيس مان رٽائر ٿيڻ کانپوءِ پنهنجي نوڪري بابت يادگيرين تي مشتمل آهي.
اقبال بلوچ جو ڪتاب “سروس بخير” اصل ۾ سندس زندگي جي ڪهاڻي آهي، جنهن ۾ همت، محنت، مشقت، مسلسل جدوجهد، ثابت قدمي، بک ۽ ڏکن سان مقابلي جو داستان آهي... علم سان دوستي ۽ عزت سان جيئڻ جو سبق ۽ انسان دوستي جو درس ۽ روشن ضميري حق-سچ اخلاقي قدرن، ادب-احترام ۽ محبت جي ڪهاڻي آهي.
  • 4.5/5.0
  • 3419
  • 566
  • آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
  • اقبال بلوچ
  • ڇاپو پھريون
Title Cover of book سروس بخير

سرواڻ جو جنم

سيپٽمبر 1990ع جو آخري هفتو هو، منهنجي گهر اولاد جي آمد جا ڏينهن ويجها هئا، ڪجهه ويجهن چند دوست ڊاڪٽرن ۽ ڊاڪٽرياڻين سان صلاح ڪيم ته گهر واريءَ کي ڪٿي داخل ڪجي، صلاح مشوري بعد ڊاڪٽر آفتاب منير جو ئي نالو فائنل ٿيو ته ان وٽ ئي علاج لاءِ داخل ٿجي، ڊاڪٽر آفتاب منير جي علاج سان پهرئين ٻار جي آمد ٿي هئي، هن اڳواٽ ٻڌائي ڇڏيو هو ته ايندڙ ٻار آپريشن وسيلي ٿيندو، مون ڊاڪٽر دوستن سان اها صلاح ڪئي ته آغا خان ۾ گهر واريءَ کي داخل ڪرايان يا ٻي ڪنهن پرائيوٽ اسپتال ۾، پر مون کي سڀني منع ڪئي ۽ صلاح ڏني ته سول اسپتال ۾ داخل ڪرائي، سول اسپتال جو علاج بلڪل مشهور هو ته ليول بلڪل هيٺ آهي، آئون تيار نه هوس، پر سڀني ڊاڪٽرياڻين مون کي منع ڪئي ته اسان جي هوندي تون ٻئي هنڌ، ٻي ڪنهن اسپتال ۾ داخل نه ڪرائي، انهن جي صلاح مڃي مون سول اسپتال ۾گهر واريءَ کي داخل ڪرايو، 4 آڪٽوبر 1990ع تي فجُر جي وقت منهنجي گهر واريءَ ، پٽ کي جنم ڏنو، اسپتال داخل ٿيڻ کان پٽ جي جنم، پوءِ اسپتال مان رخصت ٿيڻ تائين، منهنجي گهر واريءَ ، منهنجي پٽ جي تيمارداريءَ ، انهن جي سار سنڀال جي حوالي سان ڊاڪٽرن ۽ ڊاڪٽرياڻين پاران جيڪا شاندار موٽ ۽ مثبت نتيجا مليا، ان مان ائين محسوس ٿي رهيو هو ته ڄڻ آئون ڪو وزير هجان، مون کي نٿي لڳو ته ڪو آئون ڪو ڪلرڪ آهيان، ڊاڪٽرن جو اهو پروٽوڪول منهنجي محبتن جو صلو هو، جيڪو مون کي، منهنجي گهر واريءَ کي ۽ منهنجي پٽ کي ملي رهيو هو. رات ڏينهن ڊاڪٽرياڻيون منهنجي گهر واريءَ جي سارسنڀال لاءِ مٿان بيٺيون هونديون هيون، هر قسم جو خيال پيون رکنديون هيون. منهنجو پيدا ٿيل پُٽ جنهن جو مون نالو “سرواڻ حسن” رکيو هو، ان کي کڻي پيون گهُمائينديون هيون، منهنجي گهر واريءَ گائني وارڊ نمبر هڪ ۾ داخل هئي، مون کي ائين لڳي رهيو هو ته سڀئي ڊاڪٽرياڻيون انهيءَ ڳالهه ۾ رڌل هيون ته اهي منهنجي آفيس ورڪ ۽ ڪيل محبت جو ٿورو لاهي رهيون هيون.
ان وقت سول اسپتال جي ميڊيڪل سپرينٽينڊنٽ کان وٺي بيهوشي واري ڊاڪٽر عبدالڪريم سيال کان وٺي، ڊاڪٽر نياز حسين، محمد ياسين گائني وارڊ ون وارو منهنجو دوست، جيڪو ڪلرڪ هو، ڊاڪٽر روشن آرا قاضي، ڊاڪٽر خليل قاضي، آپريشن ڪندڙ ڊاڪٽر خالده قاضي، ڊاڪٽر ياسمين قاضي، ڊاڪٽر اشرف ڀرڳڙي، ڊاڪٽر تسنيم منور ميمڻ، ڊاڪٽر نسرين ميمڻ، ڊاڪٽر لال خان لغاري، ڊاڪٽر خورشيد صديقي، شائسته شاهه، ڊاڪٽر افروز سومرو، ڊاڪٽر غزاله شاهه، ڊاڪٽر ناهيد شاهه، ڊاڪٽر نيلوفر شاهه، ((اهي ٽئي ڀيڻون) پروفيسر ڊاڪٽرآفتاب منير ميمڻ جا ٿورا آئون ڪڏهن به وساري نه سگهندس، جن منهنجي محبت جي موٽ شاندار محبتن سان ڏني، انهن مان هر هڪ هڪٻئي کان ٻه وکون اڳتي وڌائيندي اهو ثابت ڪيو ٿي ته ڄڻ انهن منهنجا ٿورا هڪ ئي ڌڪ ۾ لاهي ڇڏيا.
جنهن ڏينهن سرواڻ ڄائو، انهيءَ ڏينهن سڄي وارڊ ۾ هر هڪ ڊاڪٽر کي بمبئي بيڪري جا ڪيڪ ڏنا هئم ۽ سڄي وارڊ ۾ مٺائي ورهائي هئم، بقول ڊاڪٽرن جي ته وارڊ ۾ ڪيڪ ورهائيندڙ آئون پهريون ماڻهو هئس ۽ پنهنجي نظر ۾ هيڏو وڏو پروٽوڪول ماڻيندڙ به آئون پهريون شخص هئس.
“ ٿورا نه ٿورا مون تي ماروئڙن جا ” ، خير سان سرواڻ به هن وقت پنجويهن سالن جو ٿي ويو آهي، پر هر ڊاڪٽرياڻي کي منهنجو پٽ سرواڻ اڄ به ياد آهي ۽ اهي اڄ به دعائون ٿا ڪن.
ٻه ٽي گيت واريم،
ٻه ٽي ديپ ٻاريم،
ٻه ٽي ڦول هاريم،
تنهنجي آجيان ۾.