مختلف موضوع

سروس بخير

ڪتاب ”سروس بخير“ اوهان اڳيان پيش آهي. هي ڪتاب نامياري شاعر ۽ ڪهاڻيڪار اقبال بلوچ جي ٽريزري آفيس مان رٽائر ٿيڻ کانپوءِ پنهنجي نوڪري بابت يادگيرين تي مشتمل آهي.
اقبال بلوچ جو ڪتاب “سروس بخير” اصل ۾ سندس زندگي جي ڪهاڻي آهي، جنهن ۾ همت، محنت، مشقت، مسلسل جدوجهد، ثابت قدمي، بک ۽ ڏکن سان مقابلي جو داستان آهي... علم سان دوستي ۽ عزت سان جيئڻ جو سبق ۽ انسان دوستي جو درس ۽ روشن ضميري حق-سچ اخلاقي قدرن، ادب-احترام ۽ محبت جي ڪهاڻي آهي.

4.5/5.0
3419
566
آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
اقبال بلوچ
ڇاپو پھريون

وقت کان اڳ جدا ٿيندڙ آفيسر منظور احمد قريشي

قلندر جي نگري سيوهڻ شريف جو هي مولائي آفيسر منظور احمد قريشي، جيتوڻيڪ ننڍي عمر ۾ هڪ ٽريفڪ حادثي ۾ اسان کان جدا ٿي ويو پر کيس اسان اڃا تائين وساري نه سگهيا آهيون، هو هڪ بهترين ڄاڻ رکندڙ ۽ هوشيار آفيسر هو، محبت وارو لهجو هيس، ڪڏهن به دڙڪي واري انداز ۾ نه ڳالهايائين، پياري انداز ۾ ڪم ڪندو هو ۽ ڪم به پيار واري انداز ۾ وٺندو هو، جيڏانهن به بدلي ٿيندي هيس، ٽريزري قانون جي ڪتابن جون ڳٺڙيون ٻڌي ايندو هو، جيئن وڪيل پنهنجي آفيسن ۾ قانون جي ڪتابن جون الماريون سينگاريندا آهن، ايئن ئي سائين منظور احمد قريشي به پنهنجي ڪمري ۾ هڪ الماري ٽريزري جي ڪتابن سان سجائي رکندو هو، ٽريزري ۽ روينيو جو هر هڪ ڪتاب وٽس موجود هوندو هو، ڪوشش ڪندو هو، جيڪو به ڪم ڪندو هو، اهو ٽريزري رُولز موجب ڪندو هو، ڪو دلير ۽ بهادر آفيسر نه هو، پر لهجو انتهائي هيٺائين وارو، نياز ۽ نوڙت وارو هوندو هوس، ڪم جو هوشيار هو، ٽريزري جا اهي فائيل هن وٽ موجود هوندا هئا،ج ن ۾ سرڪيولرز هوندا هئا، هن وٽ سالن جا پراڻا پراڻا سرڪيولرز هوندا هئا، جن سرڪيولرز ڪڍيا هئا، انهن وٽان نه ملندا هئا پر منظور قريشي وٽ ٽريزري ۽ روينيو سان منسلڪ هر سرڪيولر ملندو هو، انهن سرڪيولرز مان هر ڪو فيضياب ٿيندو هو. هو حيدرآباد مان بدلي ٿي نوابشاهه ويو هو، هو روز آئوٽ بيڪ ڪندو هو، قاسم اباد ۾ صبا فليٽس ۾ رهائش پذير هو، هڪ ڏينهن ڊيوٽي تي ويندي هن جو وين سان المناڪ حادثو پيش آيو، انهيءَ حادثي جو شديد شڪار ٿيو ۽ موقعي تي دم ڌڻي حوالي ڪيائين، هن جي جنازي نماز ۾ هر اک آلي هئي، سندس ڀاءُ بشير احمد قريشي هن وقت ڊسٽرڪٽ اڪائونٽس آفيس ڄامشوري ۾ آفيسر آهي، سندس خاندان اڄ به انهيءَ ساڳئي فليٽ ۾ آباد آهي، شل مرحوم کي جنت الفردوس ۾ جاءِ ملي.
شــل موت ! تو ۾ پوي مـوتُ، تون جو آئين اوچتو،
گــهــڻا ئـــــي ڪُــــونـڌر گـهــايــئي، ارڏا ۽ اڻـــمــــوٽ،
لاڙو ڪــــــرين ها لــطيـفُ چئي، ڪانه پوي ها کوٽ،
گــهايئي اهڙا گهوٽ، جَـنـِـيـن مُـنـد نه هئي مرڻ جي.