پبلشر جو نوٽ
ڪڏهن انکي سفر ۾، نسيم کرل، حفيظ شيخ ملي ٿو ته، ڪڏهن علي بابا، ماڻڪ، امرجليل ۽ نجم عباسي ملن ٿا ته هوءَ گد گد ٿئي ٿي ۽ ڇَم ڇَم ڪندي اڳتي وڌي ٿي وڃي ۽ ڪي وِير ۽ وَٽيون اهڙيون به پسيون اٿائين جتان ڪير به کيس ڪنڌ ورائي ڪونه ٿو نهاري، جهڙيءَ ريت ڪي ورهه اڳ هيکلتا ۾ هن گهاريو هو، پر هن مند ۽ مهل سنڌي ڪهاڻيءَ لاءِ چڱي ڀلي پاڻ ڀرائي ٿي پئي آهي جنهن ۾ اسان کي عباس سارنگ ته ڄڻ هڪ مهندار جيان سنڌي ڪهاڻيءَ جي وڳ کي اڳتي هڪليندو هلندو ٿو اچي، پر ان سان گڏو گڏ اڻڳڻيا ٻيا نوان نڪور ۽ رنگ برنگي آواز ۽ انداز پڻ وڏن جٿن جي روپ ۾ اڳيان ڌوڪيندا نظرجن ٿا، جن جي مهندارن جا نالا ڳڻائبا ته ڪتاب ڪارا ٿي ويندا...
پوءِ به ڪجهه نالا هيٺ ڏجن ٿا: امداد ڪانهيو، حسيب ڪانهيو، علي اڪبر مڱريو، لعل ساماروي، سيف الحق سيف، بهادر ٽالپر، احسان حيات، زاهد منگي، بيوس محرم مغيري، اختر حفيظ، احسان دانش، نصير ڪنڀر، منصور ٻرڙو ۽ عورتن ۾ سنڌيا شاهه، شبانا سنڌي، سيده سدرة المنتهيٰ، شگفته جبين ۽ ٻيا اڻڳڻيا نالا چڱي موچاري هنر، ڏانءَ ۽ سٽاءَ سان سنڌي ڪهاڻيءَ جو جهول ڀرڻ جا جتن ڪري رهيا آهن.
پر هت خاص عباس سارنگ جي حوالي سان اهو چوندس ته، هو هڪ فوٽو گرافڪ ڪهاڻيڪار آهي يا کڻي ائين چئجي ته هو اصل ۾ چترڪار آهي ۽ برش جي جاءِ تي قلم هٿ چڙهي ويو اٿس، ۽ هو پنهنجو اَمُلهه وقت وڃائڻ بنا ان ئي هٿيار سان ڪم ۾ لڳي ويو آهي ته، شل ترت هو پنهنجي حصي جو ڪم ڪري سنڌي ڪهاڻيءَ جي قافلي جو سهڪاري ٿئي....
اپائڻهار! شل سندس اهڙي پوتر جذبي کي وڌيڪ سگهه بخشي ۽ هو وڌ کان وڌ لکڻ ۽ پڙهڻ لاءِ ڌيان ڌري سگهي....
سنڌي انعام