فَرشتو
بيواهه ٿيندي هن کي ڪافي سال ٿي ويا هئا. پوئين گذري ويل سالن ۾ مون هن جو اهو روپ ڪڏهن به نه ڏٺو هو, پر اڄوڪي واقعي مون کي اصل ڇرڪائي وڌو هو. وڏي عمر جون عورتون مون کي وڻنديون ضرور آهن, پر اهي جيڪي سونهن سوڀيا برقرار رکيو اچن. وڌندڙ عمر انهن جي خوبصورت ادائن کي گهٽ ڪٿي ٿي ڪري سگهي. مان اٿندي ويهندي کيس ڏسندو رهندو هيس ۽ مون کي وڻندي به هئي پر وڌيڪ ڪابه ڊيگهه نه هوندي هئي. هن جي عمر ۽ منهنجي عمر ۾ زمين آسمان جو فرق هو. جيئن ته هي منهنجي سنگتي آفتاب جي ماءُ هئي، ڪافي ڏينهن ٿي ويا هئا جو آفتاب سان ملاقات نه ٿي هئي. سو ملڻ لاءِ سندس جاءِ تي ويس, پر هو ڪراچي ويل هو. سندس ماءُ مون کي چانهه پيارڻ لاءِ ويهاري ڇڏيو. جئين ته آفتاب ٻاهر ويل هو ۽ گهر جو ٻيو ڪوبه ڀاتي وغيره جاءِ تي موجود نظر نٿي آيو. جيتري دير چانهه تيار ٿئي ته مان آفتاب جي ڪتابن جو جائزو وٺڻ لڳس.
چڱي دير کان پوءِ بسڪوٽن سان گڏ چانهه منهنجي اڳيان رکيائين ۽ منهنجي سامهون ويهي ٺاهڻ لڳي ته منهنجي نظر سندس نئين پهريل وڳي تي پئي، جيڪو هن مٽائي ورتو هو ۽ سندس سونهن سوڀيا اڳي کان سرس ڀاسي ۽ سندس بدن جي خوشبو سموري ڪمري ۾ پکڙجي وئي هئي. منهنجي سامهون اهڙي طريقي سان ٿي ويٺي جو قميص جي ڳيچيءَ وٽان اڌ ڇاتي لياڪا پائي رهي هئي. مون ڏانهن مٺي مرڪ مرڪندي چانهه جو ڪپ وڌايائين ته اڃا مون ڪپ کي صحيح سنڀاريو ئي نه هو ته ڪپ منهنجي ڪپڙن تي ڪري پيو.
منهنجا ڪپڙا خراب ٿي پيا. هوءَ پنهنجو رئو لاهي منهنجي ڪپڙن کي اگهڻ لڳي ۽ ڪپڙا صاف ڪندي باٿ روم ڏينهن وٺي هلي ۽ منهنجا ڪپڙا لهرائي ڇڏيا ۽ پوءِ هن کي الائي ڇا ٿي ويو. پنهنجا ڪپڙا به تڪڙ ۾ لاهي ڇڏيائين ۽ مون کي زوردار ڀاڪر ۾ ڀري چيائين ”جاني ! اچ مون کي پنهنجو ڪر، مان سالن کان اڃايل ڌرتي آهيان. مان ڄڻ ته عذاب ۾ ورتل آهيان، اچ منهنجو عذاب ڍرو ڪر، مان ان عذاب جي ڪيفيت ڪنهن کي به نٿي ٻڌائي سگهان ته مان بيواهه ضرور آهيان پر مون کي ڪنهن شيءِ جي اڃا ضرورت آهي. پاڻ کي ڏاڍو روڪيو اٿم پر سوچيندي هيس ته ڇا ڪيان؟ پر اڄ تون منهنجي لاءِ فرشتو ٿي آيو آهين. تون منهنجي عذاب کي ڍرو ڪر، ان جو اجر توکي ضرور ملندو.“
پوءِ مون کي به ڪجهه سمجهه ۾ نه آيو مان جيڪو هن جي نظر ۾ فرشتو ضرور هيس پر اصل ۾ انسان هيس ۽ اجر ڪمائڻ جي لالچ ۾ جنبي ويس.
***