هڪ ٽوٿ برش جي اڪيلائي
جڏهن کان ثمينه ۽ جواد جي شادي ٿي هئي ته شاديءَ ۾ مليل تحفن کي به هنن پاڻ جيان جيءَ ۾ جايون ٿي ڏنيون ته اهي شيون اسان جي شاديءَ جون اهم شيون آهن. انهن شين ۾ سندن ٽوٿ برش به شامل هئا جيڪي باٿ روم ٻاهران هڪ کاري ۾ هڪٻئي کي ڀاڪر پايو نظر ايندا هئا. جواد صبح جو آفيس جي تياري وقت پنهنجي ٽوٿ برش کي ڪلر تي سڃاڻي باٿ ۾ کڻي ويندو هو ۽ ثمينه گھر جي ڪم ڪار کان واندي ٿي پنهنجي برش کي ڪلر تي سڃاڻي باٿ ۾ کڻي ويندي هئي.
هفتو کن ٿيندو ته ثمينه ڪنهن ڳالھ تي جواد سان ڪاوڙجي پيڪن هلي ويئي آهي ته جواد کي پنهنجي گھر ۾ هر وقت اڪيلائيءَ جو احساس ٿيڻ لڳوآهي. هڪ ڏينهن صبح جو سوير آفيس جي تياري وقت جنهن مهل وهنجڻ لاءِ باٿ ڏانهن ويو ته هن پنهنجي ڪلر واري ٽوٿ برش کي کڻي ورتو جيڪو کاريءَ ۾ اڪيلو پيو هو سندس ساٿي گم هو ان سمي جواد جي اڪيلائيءَ ۾ وڌيڪ درد ڀرجي ويو جو سندس روز جي استعمال وارو ٽوٿ برش به اڪيلو ٿي ويو هو ۽ ان پل سندس اکين جا بند ڳوڙهن جي سيلاب ۾ ٻڏي ويا.
***