مرجهايل گل يا منهنجي دل
خوش خوش، شهرجو چڪر لڳائڻ لاءِ، شام سمي گھران ٻاهر نڪتم. گھر واري به خوش هئي ته گھڻن ڏينهن کانپوءِ ئي سهي، پر منهنجي منهن تي مرڪ ته آئي..... ڇا هو ته روزانو واري زندگي ۾ اٿندي ويهندي اهڙا ته جملا ٿا ٻڌڻا پون جو گھران نڪرڻ لاءِ دل راضي ئي نه پئي ٿي گھڻو ئي پاڻ کي سمجھائيندو به آهيان پر منهنجي دل منهنجي وس ۾ نه رهندي آهي ۽ پوءِ پاڻ کي قيد ڪري گھر ۾ ويهي رهندو آهيان.......
اڄ خوش خوش، چڪر لڳائڻ لاءِ، شام جو گھران ٻاهر نڪتم.....هڪ هنڌان گذرندي ڏٺم ته هڪ ڄڃ وڃي رهي آهي..... ڄڃ جي اڳيان دولھ ۽ شرنائن وارا، ڄڃ جي ڪڍ ڪار ۾ گھوٽ ويٺل ۽ وچ ۾ ڄڃ سموري ڄڃ جي ماڻهن کي هٿن ۾ گلاب جو گل هئا......ڏاڍو سٺو لڳو......ڄاڃي دولھ شرنائن وارن جي ڪڍ ڪاهيندا هليا ويا مان به اڳتي وڌي ويس. چڪر لڳائي ساڳئي رستي سان پئي موٽيم....... ڇا ٿو ڏسان ته انهيءَ ساڳئي رستي تي جتان ڄڃ گذري هئي انهيءَ رستي تي ڪافي گلاب جا گل هيٺ ڪريا پيا هئا انهن مان ته ڪجھ بيدردي سان لتاڙيل هئا اهو منظر ڏسي دل مرجهائجي ويئي. اتان رستي مان هڪ گلاب جو گل کڻي سڌو پنهنجي گھر آيس ته گھر واري منهنجي چهري تي نظر وڌي ته هوءَ ڏڪي ويئي هوءَ اڃان ڪو سوال ڪري ئي ڪري ته مون مروٽيل ۽ مرجھايل گل هن جي هٿ ۾ ڏيئي ڳوڙها ڳاڙيندو پنهنجي ڪمري ڏانهن وڌي ويس......
***