امير
پاڙي وارا هن جي تڏي تي ويٺا هئا هڪ چيو،
”غريب هو ان ڪري ويچارو چڙي چڙي مري ويو.“
ٻئي چيو،
”ها ادا صحيح ٿو چوين، غربت وڏي لعنت آهي.“
ٽيئن چيو ته،
”ان ڪري ته ويچارو شادي به نه ڪري سگھيو.“
انهيءَ تڏي تي هڪ ننڍڙو ٻار به ويٺو هو تنهن معصوميت سان چيو،
”توهان سڀئي چئو ٿا ويچارو غريب هو پر پاڙي وارا ته کيس امير ڪري سڏيندا هئا“
***