پکي ڪڏهن به ڏک نٿا ڏين!
اڱڻ ۾ ستو پيو آهيان، ديد آسمان ۾ کتل آهي، پکي هيڏانهن کان هوڏانهن، هوڏانهن کان هيڏانهن اڏامي رهيا آهن، هر نسل جي پکي جي اڏامڻ جو پنهنجو انداز آهي پر مون پنهنجي گھر ۾ ڪبوتر پاليا آهن سندن گھمڻ ڦرڻ مونکي سٺو لڳندو آهي. هاڻي ذهن سڪون ۾ آهي ۽ مان چين ۽ قرار ۾ آهيان....... اوچتو دل ۾ خواهش جاڳي پئي ته ڪاش مونکي به پر هجن ها ته آزاد اڏامندو وتان ها....... ڪيڏو نه مزو اچي ها.......پر مان پکي نه آهيان نه ئي مونکي پر آهن.........ڇا ڪيان؟ مون ذهن تي زور ڏنو ته اها منهنجي خواهش ”انسان“ هجڻ کان فراريت ته نه آهي! انهيءَ ڪري به مون ۾ اهڙي ڪيفيت پيدا ٿي سگھي ٿي. منهنجون اکيون ڀرجي اچن ٿيون مونکي هر ڪوئي اڪيلو ڪندو ۽ ڇڏيندو پيو وڃي........شايد مان پاڻ کي مٽائڻ لاءِ تيار ئي نه آهيان. دنيا جي مصنوعي رنگ ڍنگ سان هلڻ لاءِ تيار ئي نه آهيان گھر وارن جنهن عورت سان شادي ڪرائي اها مونکي پسند نه آئي انهن جي خوشيءَ ڪري ان عورت سان نڀائيندو پئي آيس، مسلسل ڀوڳيندو رهيس، پر ڄڻ پاڻ کي اڌ برباد ۽ ختم ڪري چڪو هوس ته هڪ وڏي عرصي کان پوءِ ڪنهن اچي منهنجي دل جو دروازو کڙڪايو مان هن ڏانهن متوجه مس ٿيس ته هن.......جيون ساٿي ٿيڻ کان انڪار ڪري ڇڏيو ۽ ائين ئي وري راهن جو رولاڪ بڻجي ويس ۽ همسفر نه ملڻ جو ڏک ذهن ۾ سانڍي اڪيلو جيئڻ جو ارادو ڪري ڇڏيم. هاڻي مون گھر ۾ ڪبوتر پاليا آهن جيڪي منهنجو سڀ ڪجھ آهن. پکي ماڻهن وانگر ڪڏهن به ڪونه ٿا ڏکوئن رڳو خوشيون ئي خوشيون آڇين ٿا. ڪاش! مونکي به پر هجن ها ته پکين جون خوشيون جيڪي زمين تي ته ڏسان ٿو؛ آسمان تي به ڏسان ها، زمين کان اڏامڻ وقت منهنجي ديد سندن گڏ ئي اڏامندي آهي، پر جيتري تائين ديد ساٿ ڏيندي آهي. بس پوءِ بيوس ٿي ويندو آهيان.
***