5 (II). عـلـم آهـي ته اِلاهــي هِــتِ هُــتِ
شاهه جيان اَلف جي سِکندين ته چڱو
ڪَٽِ چڙهيل ڪوئي لَـڳيـن ٿـو تــالـو
ڪنهن نه ڪنهن چاٻيءَ سان کُلندين ته چڱو
ٿــورا اَحـسـاس اُهـي ۾ آهــن
پنهنجي هَٿ سان هَوا ڇُهندين ته چڱو
ڪيئن نه ڪيئن موُنکي ته وَڃڻو آهي
ماڳَ جي ڳولها ۾ هَلندين ته چڱو
ڀـيـٽَ تنهنجي هـُجي سِج تارن سان
بـازي اَهڙي ڏُکـي کٽنديـن ته چڱو
روشني ڪوئـي نه چورائي وَڃي
پنهنجي هَٿَ سان ڪِٿي رَکندين ته چَڱو
ڪو ته تُنهنجي به لِکاوٽ پڙهندو
لَفظ ڪاغذ تي نَه لِکندين ته چَڱو