31. تــيـز هَــوا پــر لُـڏي نٿو
ڌرتي لرزي ڪِري نٿو
ڪيڏو اَڻاسو آهي مَن
ساهه کـڻڻ کان مُڙي نٿو
ڇيهوُن ڇيهوُن ڪَري ڇڏيو
گر ڪوشش سان جُڙي نَٿو
پَــٿــر کــان مَـَنُ ڏاڍو آ
ڪُٽجڻ تي پڻ ڀُري نَٿو
راهَه اَڻانگي ناهي ڪا
پوِ به سِڌو ڪو هَلي نَٿو
جوڪر سَڀُ ڄڻ سرڪَس جا
تنهن هوُندي ڪو کِلي نَٿو