21. اوچتو اوچتو ڪنهن اَچي هَٿُ جَھليو
ڇِرڪُ نِڪري وِيو ، ڇِرڪُ نِڪري وِيو
بُـــکَ بُــڇڙي بَـلا ڄاڻــي هرڪو هِتـي
خـوابُ هِڪڙو ڏِٺو ، سو به وِڪڻي ڇڏيو
سَمجھهَ وارا رَهن هِن گھِٽيءَ هُن گھِٽيءَ
گَھـرُ بَڻايان ڪِٿي مان اَڪيلو چـريــو
چَنڊ تارن تي پهُچي وِياسين مَگر
روز ماڻهوُءَ جو قَدُ گَھٽجندو ئي رهيو