7. زندگيءَ کان ٿي زندگي ڇِرڪي
ڄڻ اَنڌيري کان روشني ڇِرڪي
ظلم ساگر ڪيا ته پَڪ هوُندا
ڇو ٿي نه ته سمنڊ کان نَدي ڇِرڪي
زورُ طوُفان جو اوهين آکـيـو
پنهنجي آکيري ۾ پَکي ڇِرڪي
سِجّ جو قرض چنڊ تي ڪيڏو
رات ساري ٿي چاندني ڇِرڪي
ڪو ته اَهــڙو وَڏو گُـنـاهه ٿــيو
سالَ ڇرڪن، سڄي صدي ڇِرڪي