48. ڪـوُڪ گـاڏي هَڻي ڊڄي ٿو وَڃي
هـوُ تـه ٻارن جِيان ڪـنـبـي ٿو وَڃي
ڪُجھه هَوائوُن کـڻي ضروُر اينديوُن
هــوُ لـيئـو پــائــي پــوءِ لِڪي ٿو اَڃي
اولــڙو وَقـتَ جــو پـڙهــڻ آ ڏُکـيو
هــوُ تــه ڳُــجھه ڳــوھ ۾ لِکي ٿو وَڃي
روز دل ۾ ئــي ٿــو ڪــري سَــجــدو
ذَهــن مــان ڪـو لَـنگھـي رِشي ٿو وَڃي
قـيمـتي آهـي وَقــــتُ تــو لاءِ يـــــار
آهِــيــان مــان نِـکـمِـڻو، مِــلي ٿو وَڃي
ڪُو بـه هُــن تــي مَـڙهـيـو گُـناھ ، هَـلي
هــوُ تــه گُـگـدامُ آ، سَــهــي ٿـــو وَڃي
آهــي اُتــساهه خوُب پـر ڇا ڪريوُن
هِـڪـڙي سَـرگـرمي ۽ لَــهي ٿو وَڃي