22. سِجَّ چَـنـڊَ کي جـڏهِن ڇُهيو هو
اُنهيءَ گھَڙيءَ جَڳُ سڄو وَڻيو هو
مَهَڪي وَئــي سـاري ڪائـنــات
ڀوُنءِ کي هورِيان سِجّ چُميو هو
ويدَ سَموُرا سمجھي ويو هوس
اَکِ ڇِنڀَ ۾ هِڪُ چهرو پڙهيو هو
گَـنـگـا جَـمـنـا سِـنـڌوُ زم زم
هُنجي اَک مان لُڙڪ ڳَڙِيو هو
ڪين لڳي اُڃ ڏينهن اُنهيءَ کان
چيلھه تي گھَڙو ڇُليو هو
خاموشيءَ جو هِنئون ڀِڄي پيو
برپٽَ ۾ ڪنهن سُڏڪو ڀَريو هو
موُن ٿي چاهيو ‘نوبيل’، ‘بُـڪر’
هُن ڌيري سان چيو، ”وڻيو هو“