45. اوچتو ڪو اَچي ڪـري ڀُڻ ڀُڻ
ڪيڏو ڊيڄاري ٿي ڇڏي ڀُڻ ڀُڻ
جي هَـوا ٿـي هَـوا ســان ٽـڪرائي
ٿـــوري پــولار ۾ ٿــــئـــي ڀُـڻ ڀُـڻ
ڳـالھه هُـن جي ڪوئي ٻُڌي نه ٻُڌي
سَڀَ سان ٿوري گھڻي ڪري ڀُڻ ڀُڻ
لَفظ جي لَفظ سـان بَـڻـت نــاهي
ڪِئن ڪَنن کــي ڀَلا وَڻـي ڀُڻ ڀُڻ
هـو ته شـاعر وَڏو ، چَـون ٿا سَڀُ
ڪاڳرن تـي رُڳــو لِکي ڀُڻ ڀُڻ
ڪي پَڙاڏا ڪي سَڏ رَهن تازا
مَهل بي مَهل ٿــي وَڄي ڀُڻ ڀُڻ
سوچيو سوچيو اَوهين به ڪُجھه سوچيو
ذهـن جـو کـاڄُ آ، کَـپـي ڀُـڻ ڀُـڻ
ســانـت سـان آ مُـقـابـلو هن جو
شــال قــابوُ رَکـي سَگھي ڀُڻ ڀُڻ