18 جو 63
ڪرشڻ چيو ارجن کي
وساري منهنجي چَئي کي
پرکجِ منهنجي چَئي کي
پيهي پنهنجو پاڻ ۾
پائجِ منهنجي سَچَ کي
صوفي
ڪري روح رهاڻ
پنهون پائي پاڻ ۾
شاعري
اکر ڪٿا
هي ڪتاب ”اکر ڪٿا“ محترم نند جويري صاحب جي ڪويتائن جو مجموعو آهي.
هي ڪتاب ساهت سنڌو پبليڪيشن بمبئي پاران 2012ع ۾ ڇپايو ويو.
هي ڪتاب ساهت سنڌو پبليڪيشن بمبئي پاران 2012ع ۾ ڇپايو ويو.
- 4.5/5.0
- 5764
- 699
- آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
- نند جويري
- ڇاپو پھريون
بٽڻن کي دٻائيندي فونٽ سائيز مٽايو
- سنڌ سلامت پاران
- ارپڻا
- ” اَکر ڪٿا “ اوندهه ۾ روشنيءَ جو اَڪيلو اهڃاڻ : لڇمڻ ڀاٽيا ڪومل
- نشبد
- نشبد هڪ آهي
- اکرُ سڀ جي جنني
- ڏڦير جو جنم
- اَکر جي دهِشَتَ
- هيءُ اَکر جو گهر آهي
- دڙي جو اکر
- اَزل کان
- پوئين پني تي
- اَنام جيون ڌارا
- اکر ڪٿا
- حق خاموش آ
- گاٿا ڪويتا جي
- ڪويتا سچ ٿي آهي
- مون ڪٿي چيو هو
- اَرٿ هيڻ ڪويتا
- هر طرف کان
- جڏهن ڪويتا ايندي آ
- اڌوري ڪويتا
- اَڻ لکيل
- آواز کي تياڳي
- ڪويتا جو ملهه
- ڪوتا ۾
- ڪويتا جو اصلُ
- سُڪل هڏي
- هو صوفي هو
- ڪوفي ــ لاڪوفي
- شاستري
- نه عاشق نه معشوق
- چئي ويو وِتراڳي
- ديوواڻي
- 18 جو 63
- بوند کي
- سا سَسُئي
- پُڇي نه پُڇان
- طوطو ... حافظ ... ساکي
- ڪُويساهي سُويساهي
- تنهن جاءِ
- ڪير جاڳيو ڪير جنميو
- عبد تنهنجو اصلُ
- وحدت ال وجود
- وقت پار
- راند
- ڪٿي ڪوئي
- نچيو هو لطيف
- ناچ ۾ لطيف مري
- بيت اَڻچيا
- سفر پنهنجو پنهنجو
- قدرت جو قانون ــ 1
- قدرت جو قانون ــ 2
- الهام قائم آهي
- لطيف جي ڌرتي
- ڏسُ
- ڪاڪ ڪڪوري
- دويت ــ اَدويت
- اکر پڙهه الف جو
- سچ تنهنجو چهرو
- سچُ
- ٻڌُ ۽ سچُ
- ڪهڙو سچ
- شُڀَ کان اڳ
- ڪيترو نه سولو آ
- رِءَ راڻي ٻيو ناهِ ڪو
- خدا جو ڊپ
- مان ۽ تون
- اکرَ مهرَ جي راند ۾
- پنهنجي پنهنجي فطرت آ
- گل کان آزادي
- پکي آسمان ۾
- ايشوري ڪڻ
- صاحب سامهُون
- شُڀُ ــ اَشُڀُ
- ايمان ۽ ڪفر
- ديوار تي
- سُلوڪُ
- بي سبب
- سندرتا
- شِوالو
- اَساڌ جي جنم سان
- موٽڻ
- آسمان کي نچڻ ڏيو
- مڃتا جا باندي
- گڏه ۽ ماڻهو
- مون
- سڦلتا ڏانهن
- پوئين پني تي
- منهنجو رتُ
- منزل
- اوندهه ۾
- هاڻ به
- ڇانوَ
- جيڪو آهيان
- ائين ئي آهي
- اِهو ئي رواج آ
- توکي ڄاڻي
- سچ جو سچ
- سڀ بي انتُ
- وڃڻ کان اڳ
- وڃڻ کان پوءِ
- گونگو پيار
- ائين ئي آهي
- مان پَلَ پَلَ جو پانڌي
- ڪهڙي سوچ
- ڪٿي آهي اَنتُ
- اُڃايل سنڌ
ڪرشڻ چيو ارجن کي
وساري منهنجي چَئي کي
پرکجِ منهنجي چَئي کي
پيهي پنهنجو پاڻ ۾
پائجِ منهنجي سَچَ کي
صوفي
ڪري روح رهاڻ
پنهون پائي پاڻ ۾