سئوٽ احمد جروار ۽ ڳوهه جو جهيڙو
ساراهيان سچو ڌڻي ساراهيان سبحان
ڪامل جي قدرت جي ڪمي آهي ڪانه
ونگار ڪئي سون واٽر تي ته جلدي آيا جوان
ٻه جوڙيون هيون ٻانهيپوٽن جون سي ڪڏيا بيٺي ڪپتان
خاصخيلي کپي بيٺا نر ٿيا نشان
بچائي تنهن بهادري سان ڪئي ڪاني ڪڇ ڪپتان
ڪامل علي ڪاهي پيا ڏس عرضي جا ايمان
هستي ڏسي حسن جي حاجي ٿيو حيران
ماهي مڙد مٿير هو، جويو سو به جوان
جروار آيو هو هڪڙو هو احمد به اٽڪل ساڻ
خان اچي بيٺا کامن ۾ وِير سي وريام
کڻندا اچن کاٽي کي هي پاسي وٺيو پهلوان
اچي پهتا اڏن تي جتي هئي کسڙجي کيٿان
ڳوهه نڪتي ڊوهه ڪري بري سابئيمان
اچي اٽڪي احمد سان هي بي گناهه بدنام
هي به مڙد مڙيو ڪو نه تنهن به وارا ڪيس وريام
پر زناور هو زور ڀريو سو هٽيو ڪونه حيوان
ڏنائينس ڀيڙ ڀاڪر جي ته الٽو ٿي پيو انسان
کڻي وڃي هنيائينس کامي ۾ اتي احمد ڇڏيو ايمان
لِنڊ هن جو لڙڪڻ لڳو تنهن تڪڙ ڪئي تمام
کسڪي نڪتو کِين مان وڃي پيو کامي ۾ کيٿان
ڏنئين ڳنڍو واٽر کي اتي گونهه ڪيو گمسان
ٿلهو هو ڪو ٿمڀ کان چورس نموني چرياڻ
ڪانو کڻي ڪڇيو سو ماپيو سو مروان
ڊگهو هو سو ڊيگهه ۾ 18 فوٽ ڪِن انچڻ ساڻ
پوءِ موڪليائون ماڻهو مائٽن ڏي آيو سانوڻ سرت سڄاڻ
اچي ڏٺائين احمد کي اڏ ۾ ٻيو پاسي منجهه پهلوان
سو به هيڪر لِنڊ ڏسي لڏي ويو هيڪر ٿيو حيران
چئي ادا مڙس بچايو آهي اسان جو مولا پر ظاهر ٿيو آهي اسان جو زيان
هن ۾ اڍائي مڻ آهن ان جا ۽ ٻيو ساڳ سرنهن جو ساڻ
اسين ڪانٽو آڻينداسين ڪشت مان ڪڍون نظر مان نقصان
پوءِ ڏاند جا ڏاڍا هئا موڳا سي مَستان
گهري هنيائوس گاڏي ۾ احمد به انهيءَ ساڻ
ٺاهي هنيائون ٺانٺي ۾ ڪو داسو هو دُوران
آڻي لاٿائون اوطاق تي جهڙو مسافر منجهه ميدان
پوءِ گلو منجهن هو گوهر تنهن چيو وارو ڪري آڻيو وڏاڻ
ٽوڙيون ڪنهن ٽل سان ڇِنون ڇيڻين ساڻ
ترازو کڻي توريائون ته ٿيو ٽي مڻ ڪن سيرن ساڻ
پوءِ ڪلمين جي ڪلام احمد ڇٽو آزار کان
***