سوڍل منهنجي ڳالهه ٻڌي وڃ!!!
فهيم فدا شورو
. . . پنهنجي ساڻيهه واسين جي غلامي ۽ بيوسي تي هن جي اجهاميل نيڻن مان نه چاهيندي به ٻه لڙڪ لڙي ڪري پون ٿا جيڪي سندس جنم ڀوميءَ جي سون ورنيءَ مٽي کي چمندي چمندي جذب ٿي هميشه هميشه لاءِ ٿڌا ٿي وڃن ٿا. پنهنجي ديش واسين جي اهڙي ڊگهي خاموشي تي هو ڪي گهڙيون گهري سوچ ۾ ٻڏي وڃي ٿو.
سوڍل جي اچانڪ آواز تي هو سوچن جي سمنڊ مان پار ٿي ڇرڪجي پوي ٿو جيڪو سندس ڪنن ۾ پڙاڏو بنجي گوناگون گونجون ڪري رهيو آهي.
”سنڌ..! سنڌ؟ سنڌ؟!!“ سوڍل روئڻهارڪي لهجي ۾ کيس چوي ٿو. ”ڪٿي آهي سنڌ؟ هي چچريل چيريل سنڌ!!! وڍيل ڪپيل سنڌ!!! جنهن تي ڳجهون لامارا ڏيئي رهيون آهن. اها آهي سنڌ؟ اها آهي دودي جي سنڌ؟ اها آهي تماچي جي سنڌ؟ اها آهي دولهه دريا خان جي سنڌ؟ هو ڏس سنڌ جو لاش سڙي رهيو آهي....“
سوڍل! ها ! سوڍل ها! ماڻهو اڄ وري سنڌ بدران هڪ ڀيرو ٻيهر پنهنجن قبيلن، قومن ۽ راڄن جي باري ۾ سوچڻ لڳا آهن. ديش ڀڳتي سڏائيندڙ هر ڌرتي ڌڻي حقيقي معنيٰ ۾ ”سنڌي“ به نه رهيو آهي. ادا سوڍا . . .!!!
سوڍل! جڏهن کان تون پنهنجي ڌرتي تان سر ڏيئي هميشه هميشه لاءِ ٿڌو ٿي ويو آهين ان ڏينهن کان وٺي تنهنجي سنڌ جو سَنڌ سَنڌ ويرين جي وارن جي ڪري چِچرجي چاڪ چاڪ ٿي پيو آهي.
سوڍل! تنهنجي پڄاڻان ڪئين ٻين سوڍن ۽ مٿير مردن پنهنجي جنم ڀوميءَ تان سر ڏيئي پنهنجي لبڙن تي مرڪ سجائي موت کي گلي لڳايو آهي.
سوڍل! تنهنجو ”باب الاسلام“ اڄ وري هڪ ڀيرو ٻيهر ”باب القتلام“ بڻجي پيو آهي. جڳهه جڳهه آيل خوني رت جي سيلاب جي تباهين جا شڪار به تنهنجا ئي ڌرتيءَ ڌڻي بڻيا آهن. ائين لڳي رهيو آهي ڄڻڪه سموري سنڌ ڌرتي ڪربلا جو ويس ڍڪي پنهنجي سورمن جي بي وقتي موت تي ماتم ڪري رهي آهي.
سوڍل! تنهنجي جنهن سنڌ ڌرتي مان ٻنهي جهانن جي سردار ﷺ کي امن ۽ سلامتي جي خوشبو ايندي هئي اڄ ان جي امن تي راتاهو هڻي سلامتي جو ڏيوالو ڪڍيو ويو آهي. اڄ سنڌ امن لاءِ ايلازون پئي ڪري پر دنيا جي ڪنڊ ڪڙڇ مان کيس ڪوبه امن ڏيڻ وارو ڪونهي. سچ ته هي آهي ادا سوڍا! اڄوڪي سنڌ تنهنجي سنڌ نه رهي آهي.
اڄ هڪ اهڙو واءُ وريو آهي جنهن سنڌين جي روحن کي به ڇيهون ڇيهون ڪري ڇڏيو آهي جن کي هاڻي ”ٻيو جنم“ ڏيڻ وارو به ڪوئي ڪونهي. سوڍل! توکي خبر نه آهي ته سنڌي ڀائرن کي هڪ ڀيرو ٻيهر پنهنجي گردنن ۾ غلامي جو ڳٽ پائڻ تي به مجبور ڪيو ويو آهي.
۽ ها ها سوڍل! تنهنجي سنڌ جي رڙ ”گهوڙا گهوڙا“ مان بدلجي هاڻي ”ڀائي ڀائي؟؟؟“ ٿي پئي آهي.
سوڍل دادن کي اهو ڏينهن ياد ڏيارجان جڏهن هڪ ترخان مولوي هڪ سنڌي سٻاجهڙي ۽ سندس ونيءَ کي سنگسار ڪرڻ جي فتويٰ ٻڌائي تمام مومنن ۽ مسلمانن کي سنگسار ڪرڻ جو حڪم ڏيئي رهيو هو. اڄ اهي ئي ترخاني ۽ قنڌاري مولوي وري منهنجي باري ۾ به فتويٰ ڏيڻ لڳا آهن ته ”تون ان ڏينهن کان واجب القتل آهين جنهن ڏينهن کان تو پنهنجي پاڻ کي ”سنڌي“ سڏرائڻ شروع ڪيو آهي. تون پنهنجي پاڻ کي ”ديوبندي يا بريلوي ڇو نٿو سڏرائين؟ شيعو ۽ سني ڇو نٿو چورائين؟ جيڪڏهن تو پنهنجي پاڻ کي سنڌي سڏرائڻ بند نه ڪيو ته تنهنجو الهه تلهه تباهه ۽ برباد ڪيو ويندو! ڊڄ ان ڏينهن کان جنهن ڏينهن توکي آخوند صالح وانگر ٽياس تي ٽنگيو ويندو! مخدوم بلاول وانگر جيئري ئي گهاڻي ۾ پيڙهيو ويندو! تنهنجي ڄڀ پاڙان ئي پٽي تنهنجي آواز کي هميشه هميشه لاءِ خاموش ڪيو ويندو. “ سوڍل ان وقت منهنجي اندر جو سوڍل به جاڳي پيو هو. مون به اکين ۾ اکيون ملائي کين ورندي ڏني هئي ته ”اوهان جو ڏنل موت منهنجي گناهن جي سزا نه پر هڪ بي بها املهه تحفو آهي جنهن کي دل و جان سان قبول ڪريان ٿو بلڪه انهي موت کي پنهنجي لاءِ ”راهه نجات“ سمجهان ٿو هر ان ٻئي ڏينهن جي ڏسڻ کان، جنهن ڏينهن پنهنجي ديش واسين جي گردنن ۾ غلامي جو ڳٽ ڏسندي منهنجي اندر مان هڪ ٿڌي ۽ سرد آهه نڪرندي محسوس ٿئي ٿي ۽ پنهنجي بيوسي ۽ لاچاري تي نيڻن جا بادل زارو قطار برسي پون ٿا! منهنجي روح جو ٻرندڙ جبل به ڦاٽي ريزا ريزا ٿي وڃي ٿو! منهنجي پريت ۽ پيار جو جذبو به بالآخر نفرت جي آڙاهه ۾ بدلجي وڃي ٿو!“ ها سوڍل! ها اها منهنجي ورندي دادن کي ضرور ٻڌائجان ته جيئن دادن کي هر سنڌي جو اهو جذبو ٻڌي چوڻ ۾ فخر محسوس ٿئي ته ”سنڌ جي ڪک اڃا سائي آهي.“