ٽمون مشاعري ۾
هيٺان ويٺل ڪنهن ٻار ٽمون کي چيو ٽمون يا ٽمون شرارتي؟، اهي لفظ ٻڌي ٽمون چڙي پيو.
ياد رکو جيڪڏهن اوهان کي مشاعرو ٻڌڻو آهي ته ٻڌو ورنه هليا وڃو، ڇو ته اسين شاعر ڀتين جي سِرُن ۽ ڇتين جي ٽيئرن ۽ گاڊرن کي به شعر ٻڌائي داد حاصل ڪري سگهون ٿا. توهان کي خبر هئڻ کپي ته جڏهن به مان ڪو شعر جهونگاريندو آهيان ته پاڙي جا گُلر پنهنجو آواز بند ڪري منهنجو شعر ٻڌندا آهن، باقي آءُ اوهان اڳيان واضع ڪندو هلان ته مان شرارت جي ”ش“ کان به واقف ناهيان. توهان جي ان حرڪت کانپوءِ آءُ پنهنجو تعارف بند ڪري توهان کي شعر ٻڌايان ٿو، عنوان اٿس، زندگي ڇا آهي.
زندگي رِلي ته ناهي، جو سيءَ ۾ ويڙهي سمهين.
جو اچئي ٻارن تي ڪاوڙ، ته رلي ڦاڙي وجهين.
زندگي گاسليٽ جو دٻو به ناهي جنهن مان بتيون ٻرن،
ها! زندگي ڪوڏر جو ڳن آهي، ڪهاڙي ۾ وجهين يا ڪوڏر ۾.
ٽمون جي شعر پڙهڻ کان پوءِ واھ واھ ٿي وڃي ٿي ۽ ٽمون شاعرن وارو روايتي سلام پيش ڪندي چوي ٿو، مهرباني دوستو مهرباني آءُ پنهنجي ڪلام کان پوءِ دعوت ڪلام ڏيندس، پنهنجي پياري شاعر پيرل پاڏي کي جيڪو پنهنجو تازو شعر اوهان اڳيان پاڏي جي ڇيڻي وانگي اڇلي هليو ويندو. آءُ توهان کي اهو به ٻڌائيندس پيرل پاڏو جڏهن به شاعري جي موڊ ۾ هوندو آهي ته تڏهن ڍڪ منشي کي ٻه رپيا خرچي ڏئي پاڻ کي ڍڪ ۾ بند ڪرائيندو آهي، ٻڌڻ ۾ اچي ٿو ته پيرل پاڏو اها اٽڪل ان لاءِ ڪندو آهي، جو ڍڪ ۾ واڙجي آيل مينهن جو تازو کير پي، پاروٿو ڪلام ٺاهي وٺندو آهي، اوهان جي اڳيان اچي ٿو پيرل پاڏو.
پيرل پاڏو جيڪو حد کان وڌيڪ ٿلهو متارو هيو، مائيڪ تي اچي ويهي ٿو ۽ پنهنجو ڪلام ٻڌائڻ لاءِ وات جو در کولي چوي ٿو ته منهنجي شعر جو عنوان ”پاڏي جو پُڇُ“ آهي.
تون مون تي فدا، مان توتي فدا،
نه تون مون کان الڳ، نه مان توکان جدا،
جدائي ۾ منهنجا سڄڻ تون نه لُڇُ،
مان پاڏو آن تنهنجو، تون منهنجو ئي پُڇُ.
پيرل پاڏي جي اهڙي شاعر تي ويٺل واھ واھ ڪن ٿا ۽ پيرل پاڏو پنهنجا ڪن ڍرا ڪري مائيڪ تان اٿي ٿو ته ٽمون وري ٻڌندڙن کي خطاب ڪري ٿو.
شاعري جا شوقين حضرات، هاڻي آءُ جنهن هستي کي پنهنجو ڪلام ٻڌائڻ لاءِ هتي دعوت ڏيندس اهو به ڪنهن تعارف جو محتاج ناهي، جنهن لاءِ عام چوڻي آهي، ته جڏهن هي شاعر هن دنيا ۾ نمودار ٿيو ته دائي کي ڏند ڏيکاري بيهوش ڪري ڇڏيائين، چون ٿا ته دائي سانده ٽي ڏينهن بيهوش رهي، جڏهن هي شاعر حضرات بانبڙا پائڻ لڳو ته سندس والد کي وائي سور ٿي پيو، جنهن ڪري هو به هن سان گڏ بانبڙا پائڻ لڳو ۽ شاعر جو والد ماجد بانبڙا پائيندي فوت ٿي ويو! ته اوهان جي خدمت ۾ اچي ٿو، جناب باردانو ڀينگ پوري! تاڙِيون.
باردانو ڀينگ پوري مائيڪ اڳيان اوٻاسي ڏيندي پنهنجي پاسي واري کيسي مان پنو ڪڍي پڙهي ٿو. هو ٻڌائي ٿو ته سندس شعر جو عنوان “مهمان” آهي.
هڪ ڏينهن مون وٽ آيو مهمان هلي،
چيومانس ڇا کائيندين مونسان ملي،
چيائين ته واڱڻ کائڻ ٿو چاهيان.
چيومانس واڱڻ وائي ڪندا هِن.
چيائين ته ڀينڊيون ڏاڍيون ڀليون آهن.
چيومانس تنهنجو وات پنڪچر ته ناهي ٿيو؟
چيائين ته توريون تريل ڀلا ڏي.
چيومانس بيمار ڪڏهانڪون ٿيو آن...؟
چيائين ته ڀلا تون کارائين ڇا ٿو؟
چيومانس مان پاڻ ويلو ٽارڻ وڃان ٿو.
چيائين مون کي به وٺيون ته هل.
بارداني ڀينگ پوري جي شعر ماڻهن جا منهن سڄائي رکيا، ٽمون ڪرڙيون اکيون کڻي بارداني ڀينگ پوري کي ڏٺو، جيڪو مقرر وقت کان وڌيڪ وقت وٺي ويو. ٽمون ڪاوڙ وچان اڳلي شاعر کي گهرائڻ لاءِ وات کوليندي چيو ننڍڙا حضرات ۽ ننڍڙيون خواتين هاڻي آءُ جنهن شاعر کي هتي دعوت ڏيندس اهو شاعر اڪثر حالتن ۾ ٽماٽي ، ڪيلي ، انب يا هنداڻي جي کل تان ترڪندو رهندو آهي. سندس من وڏو چيڙاڪ آهي، هو اڪثر حالتن ۾ چانھ نه ملڻ تان رسي ويندو آهي ۽ جڏهن رسي ويندو آهي ته رب خير ڪري. پوءِ سانده هڪ هفتو ڦاٽل وهاڻي ۾ منڍي هڻي، وهاڻي جا بکيا اڊيڙي زخمي ڪري ڇڏيندو آهي ته اوهان جي اڳيان اچي ٿو پنهنجو شعر ٻڌائڻ لاءِ ”جناب پاليهر پٽيرائي“، جنهن لاءِ شاعر حلقا چون ٿا ته هو شعر چوري ڪندو آهي.
ٽمون جو ايترو چوڻ ۽ پاليهر پٽيرائي جو چڙي پوڻ. پوءِ ته اسٽيج تي پاليهر پٽيرائي پَرَ ڇنڍيندو رهيو. اکيون ڳاڙهيون ڪري ٽمون کي چيائين ته تون شرارتي شاعر آهين ياد ڪر اهي ڏينهن جو تنهنجا ڪلام ڪو به فنڪار نه ڳائيندو هيو ۽ مون ئي ايلاز منٿون ڪري ڪمن قراني کان تنهنجا ٻه واهيات ڪلام ڳارايا. احسان فراموش!!
اي مسٽر پاليهر پٽيرائي مان شرارت جي ”ش“ کان به واقف ناهيان تون مون تي الزام نه هڻ.
سڄي اسٽيج تي گوڙ تي ويو اوچتو ٽمون رڙ ڪندي چيو ته بچايو بچايو.
پر ٽمون کي ڪنهن به نه بچايو. ڏسون ته بودو مڱڻهار ٽمون کي ڪنن کان جهليون بيٺو آهي ۽ کيس چئي رهيو آهي ته سڀاڻي عيد آهي ۽ منهنجي دهل جي ٻولي تون مٽائي آيو آهين. هاڻي هل هلي دهل کي اصل ٻولي سيکار نه ته ڪن کائي ڇڏيندوسانءِ.
ٽمون ڪنن کي بچائڻ لاءِ بودي مڱڻهار کي ها ڪري دهل جي ٻولي تبديل ڪرڻ لاءِ هليو ويو ۽ پويان شاعر حضرات پاڻ ۾ وڙهندا رهيا ۽ ٻارن جي محفل ۾ ڪنهن آهستي چيو ته ٽمون واقعي شرارتي آهي.
خميس 17اپريل 1997ع