ٽمون اسپتال ۾
ٽمون ڏي خبر ايترو وقت ڪٿي هئين؟ ٻار توکي ڏاڍو سنڀاليندا آهن.
هان! تون مون کي ٻارن سان ملائڻ چاهين ٿو! ٽمون حيرت مان چيو.
نه بابا نه، مان ٻارن سان نه ڳالهائيندس.
ٻار مون کي شرارتي چون ٿا، جڏهن ته مان ڪا شرارت ڪيان ئي نٿو. ته به شرارتي ڪوٺي چيڙائن ٿا.
ان ڪري ٻارن سان ڪاوڙيو آهين.
ٽمون ڇڏ ڪاوڙ کي، ٻڌاءِ پڙهندو آهين يا نه.
ڀائو پڙهڻ ڪٿي، اسڪول مان ڪڍي ڇڏيو اٿن.
ڇو؟ ڇا جي ڪري؟
نه ڏوھ ڪيم نه ڪنهن سان وڙهيم، بس رڳو هڪ ڏينهن رسيس ملي، سو ٻاهر اسڪول جي ڏاڪڻ تي بيٺو هيس، ڇوڪرو تڪڙو تڪڙو ڏاڪڻ تان لهي پيو, اڳيان کڻي ڄنگھ ڏني مانس وڃي هيٺ ڪريو، پوءِ ته اٿي مون کي به ڏاڍي مار ڏنائين، مون کي به آئي ڪاوڙ سو هنيومانس ڪن ۾ چڪ، اڌ ڪن منهنجي وات ۾ ڇوڪري وٺي رڙيون ڪيون، هيڊ ماستر گهرايو، پوءِ ته هيڊ ماستر به چڱي استري ڪري اسڪول مان ڪڍي ڇڏيو، هاڻي تون ئي ٻڌاءِ ان ۾ منهنجو ڪهڙو ڏوھ؟
ڀلا اسپتال ڪيئن اچڻ ٿيو؟
يار پير ۾ ڌڪ لڳو آهي.
وري ڪا شرارت ڪئي هوندءِ.
يار، تون به شرارتي ٿو چوين ٿو مان ته شرارت جي ”ش“ کان به واقف ڪونه آهيان، بس ٻه ڏينهن اڳ، گليل کڻي جهرڪيون پئي ماريم، اَنَ جي کري تي نظر پئي، دل ۾ خيال آهي ته اَنَ جو جهول ڀري وڪڻي ڪا لائي ٻائي وٺان، بس پوءِ ته کڻي ان جو جهول ڀريم. هاري به اچي مٿان ٺڪاءُ ڪيو، جهلي ٻه ٽي چماٽون وهائي ڪڍيائين، پاڻ ڇڏائي وٺي ڀڳس، ٿورو اڳتي وڃي، غليل ۾ غليلو وجهي، ٺڪاءُ ڪرايومانس، همراھ وڄي ويو، ذري گهٽ ڪرڻ تي هيو، پاڻ سنڀالي سروٽو وهائي ڪڍيائين، يار صفا ڪو هٿ جو سڌو هيو ،مٿي ۾ ڌڪ ته ڏاڍو لڳو، پر مار جي خوف کان وٺي ڀڳس، جڏهن گهر پهتس ته مٿو رت ۾ ڳاڙهو ٿي ويو ۽ ڌڪ سور به ڏاڍو ڪيو آهي، ان ڪري اسپتال آيو آهيان.
ٽمون هي انجيڪشن ڪيڏانهن آندي اٿئي:
ڊاڪٽر دوا ڏيڻ ۾ ڪئي دير، سو کڻي آيو آهيانس، ڀلي پيو رڙيون ڪري.
ٽمون ڊاڪٽر اچئي ٿو.
هان! چئي ٽمون رکيو پيرن تي زور، اسپتال جي ڀت ٽپي ڀڄي ويو.
ٽمون بيھ....... او ٽمون ترس.
نه، نه وري ملنداسين.
12جنوري 1982ع