ٽمون جو آخري سنيهو
ٽمون! ڪهڙو ڪم اٿس، اڌ ڪلاڪ اڳ ۾ مليا هئاسين. مون پنهنجي منهن ڀڻڪيو. ٻاهر نڪري ڏٺم، اداس هيو، پڇيومانس ته اڄ وري ڪهڙو کنڊ جو جهاز ٻڏو اٿئي؟ جو مايوس آهي!
ادا مايوس ڪيئن نه ٿيان؟ آخر هڪ ڏينهن هي شهر به ته ڇڏڻو هيو سو.......... ٽمون خاموش ٿيندي چيو.
سو ڇا؟ جلدي ٻڌاءِ مون کي. ٽمون
ڏھ سال زندگي جا هن شهر ۾ گذاري اڄ اباڻي ڳوٺ وڃي رهيو آهيان.
ڇا لاءِ ؟ وري موٽي نه ايندين ڇا؟
ان ڪري ته مايوس آهيان جو هميشه لاءِ وڃي رهيو آهيان، پنهنجو ملڻ، هاڻي اٿئي قسمتي.
آخر ڳالھ آهي ڇا ٽمون؟
ڪجھ گهڙِيون اڳ مليو هئين ته ڪا ڳالھ هئي ڪانه ۽ هاڻي وري هيءَ ڳالھ........!
ادا توکي خبر ته آهي بابي جي، ماستري تان رٽائر ٿيڻ جي.
ها خبر آهي.
بس هاڻي بابو وڌيڪ شهر ۾ رهڻ پسند نٿو ڪري ۽ چوي ٿو ته هاڻي ڳوٺ ۾ اباڻي ٻني ٻاري کي سنڀاليندس.
ٽمون پوءِ تنهنجي پڙهڻ جو ڇا ٿيندو؟
ڳوٺ ڀرسان جيڪو اسڪول آهي ان ۾ پڙهندس ۽ هر روز ايندو ويندو رهندس ڳوٺ ڏي.
ٽمون جيڪڏهن هت پڙهين ته مون وٽ کڻي رھُ.
نه ادا توکي سُڌ آهي ته بابي جي رٽائر ٿيڻ ڪري منهنجي پڙهائي تي هو خرچ ڀري نه سگهندو.
ٽمون ان معاملي کي به نبيرينداسين تون رڳو هت رھُ.
نه دوست آءُ ڪنهن تي بار ٿيڻ نٿو چاهيان.
ٽمون اهو جملو چئي تو دل کي ڏک پهچايو آهي، ڏس پاڻ ۾ ڀائرن کان به وڌيڪ آهيون پوءِ ليکا ڪهڙا.
ادا خوشي سان وڃڻ ڏئين ته منهنجي دل به خوش ٿيندي جي رنج ٿيندين ته مان به پنهنجي دل کي رنج ڏئي هليو ويندس.
ٽمون ٻارن جو ڇا ٿيندو؟ توکي ٻار ڏاڍا سنڀاليندا رهندا.
ٻار!........ ٽمون ٿڌو ساھ ڀريندي چيو ته آخر هڪ ڏينهن مون کي ٻارن کان به ته موڪلائڻو هيو نه ! ۽ هاڻي اهو وقت اچي ويو آهي، منهنجو ٻارن کي اهو سنيهو ضرور ڏجانءِ ته دل لائي پڙهن، ايترو پڙهن جو ايندڙ وقت توهان کي پڙهي. شرارتون نه ڪن اهو ڪم ڪن جيڪو پنهنجي لاءِ پنهنجي قوم ۽ پورهيت عوام جي فائدي لاءِ هجي.
ٽمون! ٻار تنهنجي پيغام کي هنئين سان ضرور هنڊائيندا.
چڱو دوست اچ ته موڪلايون.
ٽمون ايڏو جلدي، ڪجھ وقت ويھي ڪچهريون ته ڪريون.
ادا سڀ سامان گاڏيءَ ۾ رکيو پيو آهي، اصل تيار آهيون رڳو تو کان موڪلائڻ جي دير آهي.
چڱو ٽمون! جيڪا تنهنجي مرضي.
بس هاڻي ميلو متو ڇڏڻ سٺي ڳالھ آهي..... پر ٻارن کي منهنجو سنيهو ضرور ڏجانءِ.
تنهنجو سنيهو ٻارن کي ضرور ڏيندس ٽمون. ڏٺم ته ٽمون جي اکين ۾ ڳوڙها هئا ۽ ٽمون روئي پيو.
اڙي چريا روئين ٿو!؟ مون ڀاڪر پائيندي ٽمون کي چيو.
گھڻي ڪوشش ڪيم ڳوڙهن کي روڪڻ جي پر رڪجي نه سگهيا. پر تنهنجي اکين ۾ به ته ڳوڙها آهن.
ٽمون......!! ۽ مان اڳتي ڪجھ به چئي نه سگهيس.
چڱو ”خدا حافظ“
چڱو ٽمون خدا حافظ سدائين گڏ.
خميس 17 جولائي 1982ع