رھجي ويون من ۾ آسون : صابر ھيسباڻي
رھجي ويون من ۾ آسون : صابر ھيسباڻي
ڀونءِ ڀلاريءَ جي ڀاڳن کي جيترن اديبن، شاعرن ۽ ڪھاڻيڪارن قلم جي سگهه سان ڏات ۽ ڏانءُ جي ذريعي اڳتي وڌايو آھي، ايترا ڪي ٻيا ماڻھو ھمت ۽ بلنديءَ جا جوھر جرڪائي ناھن سگهيا.
پنھنجي پياري ڌرتيءَ جي پياري خوشبونءَ سان واسيل ھڪ نانءُ منھنجي ذھن ۾ محبوب جي تصور جيان ھري ٿو اچي. جيڪو ڏکڻ جي ھير جي ھڳاءَ جھڙو بھار ۾ پوندڙ بوندن جھڙو، سٻاجهو نانءُ سنڌي ڪھاڻيءَ جي خوبصورت ڪھاڻيڪار ماڻڪ جو آھي، جنھن اسان کان ڪاوڙجي ماءُ مٽيءَ سان ناتو ازل تائين جوڙي ڇڏيو.
سالن پڄاڻان ھو اسان وٽ ته نه رھيو آھي پر کوڙ ساريون سُندر تخليقون اسان وٽ رھائي ويو آھي، جيڪي ماڻڪ جي زندھ ھجڻ جو ثبوت ڏيئي رھيون آھن. ماڻڪ جون ڪھاڻيون مونکي محبوب جي چنريءَ جي ڦلن کان به وڌيڪ خوبصورت لڳنديون آھن. ماڻڪ جي ڪھاڻين جو اسٽائيل نرالو آھي. ھن جي ڪھاڻين ۾ سچائيءَ جو سرور ۽ حقيقتن جي پرچار سان ڀرڀور عڪاسي ڪندڙ پلاٽ جن تي ويھي ھو سندر سندر تخيلقن کي جنم ڏيندو ھو. ماڻڪ جن پلاٽن تي ڪھاڻيون لکيون آھن سي انسان جي زندگيءَ ۾ ٿيندڙ حرڪتن تي مبني آھن. دوست چوندا آھن ته ماڻڪ مري ويو آھي پر آئون ائين چوندو آھيان ته ھو زندھ آھي زندھ رھندو جيسين سنڌ، سنڌوءَ جون ويرون سلامت ھونديون تيسين ماڻڪ به امر رھندو. جيون جي نٽھڻ اُس ۾ جڏھن به ماڻڪ جون ڪھاڻيون پڙھندو آھيان ته مونکي پپر جي ٿڌڙي ڇانوءَ جھڙو سايو ڏيندڙ ڀاسنديون آھن. زندگيءَ جي سفر ۾ ماڻڪ اھڙيون ڪھاڻيون ڏيئي ويو آھي جو اڄ به پڙھڻ سان نيون لڳن ٿيون.
رھجي ويون من ۾ او ماڻڪ!
ھا آسون توسان ملڻ جون (صابر)