ٻه اکر : امداد حسيني
ماڻڪ اُن ٽھيءَ مان ھو، جيڪا پاڻ کان سينئر ۽ جونيئر جي ٻن پُڙن ۾ پيسجي رھي ھئي / آھي. سينئر پنھنجي لکڻين ۾ وڏيرن کي لوئي پاڻ ادبي وڏيرا بڻجي ويا ۽ جونيئر شارٽ ڪٽس جي ڳولا ۾ رھيا، ائين ادبي محاذ تي قومي ايڪي واري اعلى مقصد کي ڪاپاري ڌڪ لڳو. ون يونٽ کان پوءِ واري ماٺار ۾، جن ليکڪن بيٺل پاڻيءَ ۾ پٿر اُڇلي، تجربي جو ساھس ڪيو ۽ ادبي ٺيڪيدارين جي مخالفت ڪئي، انھن کي ڪچيون گاريون ڏئي، جُڙتو حالتن جي ڪنڊ تار لوڙھي ۾ واڙيو ويو! نصاب مان کين ٻاھر رکيو ويو؛ ادارن جا دروازا ته مٿن اڳ ئي بند ھئا؛ پر نجي سطح تي به ھو ”ادبي واڳن“ جي ور چڙھي ويا! ان اُگري صورتحال جو ماڻڪ وڌيڪ شڪار رھيو: شايد ان ڪري ئي ماڻڪ پاڻ ارپي، ڪلا سان سچو رھي ٻولي/ ساھت / جاتيءَ ۽ پوري انسانذات لاءِ شاندار اُتساھيندڙ ڪردار ادا ڪندو رھيو. اسان کي پڙھندڙ ۾ اٽل ويساھ آھي، ته ”ٽکڙ پبليڪشن“ جي ڀرڀور آجيان ڪندو ۽ سنڌي ٻولي / ساھت ۽ قوم کي درپيش خطرن کي ٽارڻ لاءِ مڪمل سھڪار ڪندو.