ڏاهپ / اخلاقيات

گھڙي پل

گارفيلڊ ڪنگ جي لکيل ڪتاب Just a Moment جو سنڌي ترجمو ڊاڪٽر اي ڪي پنجواڻي ڪيو آھي.
ھي ڪتاب ھڪ سئو مختصر نثري ٽڪرن جو ڳٽڪو آھي جيڪي سڀ جو سڀ امن ۽ آشتي، زندگيءَ کي سڪون ۽ شانت ڀريو رکڻ لاءِ اھم آھن. شيام ڪمار لکي ٿو:
”هيءَ ”ويچارن مـُـٺ“ اڄوڪي مشيني دور جي گڙگڙاهٽ ۽ من مٿان ڪام، ڪروڌ، لوڀ، موهه ۽ اهنڪار جي چڙهيل ڪـٽُ جي انيڪ تهن هيٺ رهندڙ انسان کي، گھڻي ڀاڱي، شانتي ۽ سڪون ميسر ڪرڻ جو سبب بڻجي سگھي ٿي.“
Title Cover of book گھڙي پل

88 - توري تڪي ڳالهايو

اسان پنهنجي چوڌاري روزانو ڪيئي آواز ٻڌون ٿا، جيئن ته اسان هن معاشري جو حصو آهيون اسان کي هڪ ٻئي سان ڳالهه ٻولهه لاءِ لفظ جي استعمال جي ضرورت ٿئي ٿي. اسان جا ڪن اجاين ڳالهين سان ڀرجي وڃن ٿا. هرڀرون جي فضول ڳالهين مان اسان جي روحاني ترقي نه ٿي ٿئي. سمجهه ۾ نٿو اچي ان طرح جي اظهار جي ضرورت ڪهڙي آهي، شايد ان جو سبب اهو ته نه آهي ڪنهن توهان کي ايترو ته ڪاوڙائي ڇڏيو آهي، جو توهان هن لاءِ بدبودار زبان استعمال ڪري کيس اچرج ۾ وجهڻ جي ڪيو ٿا؟ يا ڇا وري توهان اهو ثابت ڪرڻ چاهيو ٿا ته توهان وڏي اهم اختيار وارا آهيو ۽ توهان جو ڳالهائڻ ان طرح جو آهي يا وري توهان ۾ ايتري سمجهه نه آهي جو توها موزون لفظن جو استعمال ڪريو؟
ڪنهن ماڻهوءَ جو چوڻ آهي ته برو ۽ بي جا ڳالهائڻ ۾ ڪهڙي خرابي آهي، اڪثر هر ڪو ماڻهو ساڳيون ئي ڳالهيون ورجائي ٿو، جيڪڏهن ان ڳالهائڻ ۾ ڪا خرابي نه آهي ته پوءِ اسان پنهنجي ٻارن سان ساڳيو ڪجهه ڳالهائڻ تي ناراض ڇو ٿا ٿيون؟ ڇو اسان اهڙي ڳالهين ٻڌڻ ۽ ڏسڻ تي ريڊيو ۽ ٽي وي وارن ڏانهن ناراضگيءَ جا خط لکون ٿا؟ ظاهر آ اسان سمجهون ٿا ته اهو صحيح ناهي، پر اسان کي ان ڳالهه جو شايد احساس ڪو نه آهي ته جيترو وڌ اسان بي مانو ڳالهائينداسين اوترو ئي اسان جو ذهن ان طرف ويندو ۽ آلوده بڻجي ويندو. جيئن اسان ڳالهائڻ شروع ڪريون ٿا ته ساڳئي ئي قسم جا لفظ لعاب جيان اسان جي واتان نڪرڻ شروع ڪن ٿا، اسان جيڪي ڪجهه چئون ٿا اسان کي ان تي ڪو به ضبط نه آهي يا وري چوڻ جو طريقو ڪونه آهي.
آخر ڇو اسان ڳالهائڻ وقت پنهنجو ضبط وڃايون ٿا؟

زبان ئي تخت ويهاري ۽ زبان ئي سولي چاڙهي!