تعليم

تِنين کي تعليم جي

ھي ڪتاب تعليمي نظام، تعليمي سڌارن ۽ تعليمي مسئلن بابت سرمد کوسي جي لکيل مختلف مضمونن ۽ ڪالمن جو مجموعو آھي. سرمد کوسي جي مضمونن ۽ ڪالمن کي تعليمي تناظر ۾ وڏي اهميت حاصل آهي. جيڪڏهن والدين، استاد، شاگرد ۽ تعليمي ادارن سان گڏ تعليمي انتظاميا بہ جوڳو ڌيان ڏئي تہ هوند اسان تعليم ترقي ڪري، سڌريل ملڪن سان وڃي ڪلھو ملائي!. أنور ابڙو لکي ٿو تہ ” سرمد کوسي نہ هڪ روايتي نوجوان وانگر پيار ۽ محبت جون ڪهاڻيون لکيون آهن، نہ ڪي رومانوي گيت ۽ غزل لکيا آهن، ۽ نہ وري انهن سياسي موضوعن تي لکيو آهي، جن جي ذڪر تي مايوسيءَ جا ڪڪر ذهنن تي اوندھ پکيڙي ويندا آهن، پر هن، ننڍي عمر ۾ ئي تعليم جھڙي انتهائي سنجيدہ موضوع سان گڏ سماجي شعور سان لاڳاپيل انهن موضوعن تي لکيو آهي، جيڪي اجتماعي مفادن وارا آهن، ۽ جن ۾ بيان ڪيل مسئلا جڏهن حل ٿيندا تہ، ’هيءَ مِٽي مانُ لھندي،‘ هي ماڻھو مسڪرائيندا، اسان جي ڌرتيءَ جا ساوا ۽ سونا سنگ سدا جهومندا رهندا ۽ ڪنھن بہ ٻار کي ڪو ڪوسو واءُ نہ لڳندو“. 

  • 4.5/5.0
  • 13
  • 3
  • آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
  • سرمد کوسو
  • ڇاپو پھريون
Title Cover of book تِنين کي تعليم جي

خودڪشيون ڪندڙ اسان جو مستقبل

تازو لمس يونيورسٽي ڄامشورو جي ھاسٽل مان ھڪ شاگرد جو لاش مليو آهي. جنهن جي تحقيقي رپورٽز جي بنياد تي اھو نتيجو ڪڍيو ويو ته اھو خودڪشي جو واقعو آهي. ان کان سال کن اڳ سنڌ يونيورسٽي جي گرلس ھاسٽل مان ھڪ شاگردياڻي جو لاش مليو جنهن لاء به اھو چيو ويو ته اھا خودڪشي آهي. اھڙي طرح ڪافي وقت کان اھو سلسلو ھلندو ٿو رھي ۽ ختم ٿيڻ بجاء ويتر وڌندو ٿو وڃي. ڪجهه ڏينهن ماڻهن سوشل ميڊيا تي بحث ڪن ٿا يا وري اھي خبرون پرنٽ ۽ اليڪٽرانڪ ميڊيا ۾ رھن ٿيون. پر ان کان پوء ڪير به ان ڳالهه تي نٿو سوچي ته آخر اھڙا واقعا ٿين ڇو ٿا؟ سو به اعليٰ تعليمي ادران ۾، جتي سنڌ جو مستقبل وڏيون اميدون کڻي پھچي ٿو.
انهن ڳالهين مان صاف ظاهر آهي ته اسان جي تعليمي ادارن کي ھڪ منظوم سازش تحت تباهه ڪري اسان جي نوجوانن کي تباهي ۽ مايوسي جي ڌٻڻ ۾ ڦاسايو پيو وڃي. جتان ان جو نڪرڻ مشڪل ٿي پيو آهي.
ھڪ ته يونيورسٽين ۾ شاگردن جي حفاظت جو ڪو جوڳو نظام ڪونهي ٻيو وري اتي موجود اختيارين جي به سڄو سال ڪرسي تي ويڙهه ھوندي آهي باقي ٻيو مڙئي خير. شاگرد پڙھن يا نه پڙھن ان سان اتي موجود اختيارين جو ڪھڙو تعلق. ھنن کي ته ھر مھيني وڏيون وڏيون پگھارون ۽ مراعتون ملنديون رھن ٿيون. سي ڇو اھو سوچين ته ھڪ عام جو اولاد سٺي تعليم حاصل ڪري.
خودڪشين جو ھڪ وڏو سبب پروفيسرن پاران ڪافي شاگردن کي امتحان ۾ فيل ڪرڻ يا وري مارڪن لاء تنگ ڪرڻ به ھوندو آهي. ان ۾ به وري شاگردياڻيون وڌيڪ ڀوڳين ٿيون. ھڪ ته اسان جي سماج ۾ عورتن جي تعليم اڳ ۾ ئي نه ھجڻ برابر آهي ۽ مٿان وري اھڙي قسم جون حرڪتون ۽ ظلم ڪيا ويندا ته پوء شاگرد ڪٿان پڙھندا. نيٺ ڪافي حساس شاگرد مايوس ٿي خودڪشي جو رستو اختيار ڪن ٿا. جيڪو اسان جي سماج لاء خوفناڪ آهي.
ان کانسواء والدين جو رويو به ڪافي نوجوانن جي خودڪشي جو سبب بڻجي ٿو. والدين کي گھرجي ته ھو ٻار جي بھتر تربيت ڪن. کيس ڪنهن به محرومي جو احساس ٿيڻ نه ڏين. ان سان دوستي رکن، ان سان ڪچھريون ڪن. ته جيئن ٻار اڪيلائي جو شڪار نه ٿئي ۽ اڳتي ھلي ڪو اھڙو انتھائي قدم نه کڻي. والدين ڪوشش ڪري ٻارن جون جائز خواھشون پوريون ڪن ۽ سندن فضول خواهشن بابت کين پيار سان سمجھائين.
نوجوانن کي به پنهنجي اندر صبر ۽ برداشت جو مادو پيدا ڪرڻو پوندو. ٿوري ٿوري ڳالهه تي جذباتي ٿي پنهنجي زندگي کي ختم ڪرڻ ڪا علقمندي ناهي. نوجوانن کي اھو به سوچڻو پوندو ته والدين جون ڪيڏيون اميدون ھنن سان لاڳاپيل آهن جيڪي سڀ ان قدم سان سيڪنڊن جي اندر تباهه ۽ برباد ٿيو وڃن.
اسان جي تعليمي ادارن جو به اھو فرض آهي ته ھو رڳو نصابي تعليم تائين محدود نه رھن پر ھر ممڪن ڪوشش ڪري ٻارن جي ڪردار سازي تي ڌيان ڏين. ان سان اھو ٿيندو ته ننڍي ھوندي کان ئي ٻار جي شخصيت ۾ سڀئي سٺيون ڳالهيون اينديون وينديون.
معاشري جي ھر فرد کي ان اھم مسئلي بابت آگاھي جي ضرورت آهي. ان ڪري سماج جي باشعور ماڻهن تي وڏي ذميواري ٿئي ٿي ته ھو پنهنجو مثبت ڪردار ادا ڪن. ان کان به وڌيڪ ذميواري استادن، والدین ۽ ادارن جي آهي ته ھو پنهنجو ڪردار ادا ڪري اسان جي مستقبل کي خودڪشيون ڪرڻ کان بچائين.

(هي ليک لياقت يونيورسٽي آف ميڊيڪل اينڊ هيلٿ سائنسز جي شاگرد جي هاسٽل اندر ٿيندڙ ڀوائتي موت تي لکيل).