آيا جوڀَنَ ڏينهڙا
وقت پنهنجي رفتار سان هلندو رهيو، هُن جو قد ڊگھو ٿي ويو، سندس مُنهن تي مَوهيڙا نِڪري پيا، سيني تي ٻنهي طرف خارش ۽ مِٺو سُور محسوس ڪيائين. عورت کي ٻڌايائين، ان وراڻيُس؛ ”انهن ڏينهن ۾ ايئن ٿيندو آهي.“ جواب سمجھه ۾ نه آيُس، پر کانئس وڌيڪ پُڇي نه سگھيو.
سُمهڻ وقت کيس مِٺو سُورُ، بَيچَينِي ڏيندو، عَجيبُ لَذَتَ پِڻ. وڻندڙَ سُورَ واريُن جايُن تي، آڱريون ڦيرڻ سان، سُرُورُ اچي ويندس. لَذتَ کان پوءِ کيس، عورت جا چيل لفظ ”انهن ڏينهن ۾ ايئن ٿيندو آهي“ سمجھه ۾ اچڻ لڳا. گذرندي وقت سان محسوس ڪيائين، سندس بُبِڙِيُنِ جِي ٿَولهه، وَيڪَرِ وڌي ويئي آ، سَينَي تي اُڀري آيون آهن، کيس سڀ ڪجھه سٺو لڳڻ لڳو.
آئيني ۾ غور ڪرڻ سان، چهرو بدليَل، مُڇُن ۽ ڏاڙهيءَ جِي ساوَلِ، ڳَلَ ڳاڙها، اکيون خُماريَل نظر آيس. آواز ڳَرَي ٿيڻ سان گڏ، جِسمَ جَي حصن ۾ ڳراڻ محسوس ڪيائين، پنهنجو بدن مضبوط لڳڻ لَڳُس، ايئن پيو ڀانئين ڄڻ دِلِ دِماغَ ۾ جوڀن ڀرجي ويو هُجيس. طبيعت ڀوڳائي هُيس، پوءِ به جسم ۾ آيل تبديليُن جو ذڪر ڪندَي، شرم ٿَي آيُس. ڳُجھه کي سَليائين معلوم ٿِيُس، هُو هاڻي ڇوڪرائپَ جِي حَدَ ٽُپي، جوانيءَ ۾ داخل ٿي ويو آهي.
سَندنِ ڳوٺِ اٺين پندرهين ڏينهن حجم ايندو هو، ڳوٺ جا ٻار (جن ۾ هُو به شامل) ان کان سَيربَ ڪرائيندا ها، مَردَ مَٿيَ جي وارن سان گڏ ڏاڙهي، شهپرَ ۽ بغلن جا وارَ به حجم کان لهرائيندا، کانئس پاڪِي تِکِي ڪَرائَي هيڏي هوڏي نڪري ويندا، کيس سمجھه ۾ نه ايندو هو، حجم کان سنوارت ڪرائڻ کان پوءِ، پاڪِي کڻي ڪيڏانهن ٿا وڃن. جِسمَ ۾ تَبديليُن سان، پاڪيءَ جو رازُ سمجھه ۾ آيُس.
طبيعت مان شرميلوپَڻ ختم ٿي ويَس، اڳ رات جو ننڊ اچي ويندي هُيَس، پر هاڻي آسمان ۾ چنڊ تارن جَي، سُونهن کي تَڪِڻَ لَڳو. سِينَي تي آڱريُن جَي کَينچَلِ سان، مَنَ ۾ مانڌاڻُ مَتُس، اکيُن اڳيان ان عورت جو تصور ڦري آيس، جنهن سان ڳالهائڻ کان ماڻهس روڪيندي هُيس. سوچيندَي ننڊ ڦِٽي ويَس، سندس ذهن تي ان جا نقش ۽ ڳالهيون اچڻ لڳيون. هُوءَ ننڍائيءَ ۾ به کيس وڻندي هُئي، پر هاڻي ان سان ملندڙ ماڻهن جَي ڳالهين تي غَورُ ڪرڻ سان، کيس سمجھه ۾ اچي ٿو، ته اصل معاملو ڇا آهي؟ دَيرِ تائين خيالن جَي، وَرَنِ وَڪڙَنِ مان گُذرندَي، ننڊ اَچَي ٿِي وَڃَيسِ.
صبح جو عورت ڏانهن وڃي ٿو، هُوءَ سندس ڳالهيُن ۽ چور نَظرُنِ کي پَرکَي وَٺَي ٿِي، پر کيس محسوس نه ٿِي ڪَرائَي. هُو روزانه ان ڏانهن ويندو رهي ٿو، کيس چِٽيءَ طرح ڪا ڳالهه نه ٿو چَئَي، سندس اِشارَنِ ڪَنايَنِ کي مائي ڄاڻي واڻي نَٽائَي ٿِي ڇَڏَي. نِيٺِ هُو کيس سڌيءَ طرح، اَندرَ جِي ڳالهه چئي ٿو ڏي، جنهن تي عورت، هِنَ کي اهڙي ڪم کان پري رهڻ جِي تلقين ڪَندَي، پَڙهائيءَ ڏانهن ڌيانُ ڏيڻ جو چَوي ٿِي. هُن زورُ ڀَريُس، ٻِيَن ماڻهن جا حوالا ڏنا، ته کيس سمجھائيندي چيائين؛ ”مون ۾، ٻيَن ۾ ۽ تو ۾ تفاوتُ هُئڻُ گھُرجَي، جيڪڏهن سڀيئي هِڪَجِهڙا ٿِي وياسين، ته پوءِ چَڱي ۽ مَٺَي ۾ ڪهڙو فرق رهندو.!“
عَورتَ جِي سمجھاڻي ٻُڌي، لاجواب ٿي ويو، کيس حسرت ڀريَل نگاهُن سان ڏسندو، سندس گھر کان ٻاهر نِڪرِي ويو. پنهنجي گھر پهچي، عورت جي رَوَيَي تي غور ڪيائين، غلطيءَ جو اَحساسُ ٿِيُس، بُري ڪم کان بچڻ تي خوشي مَحسوسُ ڪيائين. پوءِ جنهن کيس بُرائيءَ کان بچايو، ان کي اهڙي ڪم کان پري ڪرڻ جُون، سِٽَون سِٽڻَ لَڳَو.