اِنٽَرِوِيُو
”آئون ٿورائتو آهيان سڀني جو، جيڪي پيارُ ڏيندي، ناچيز کي ايترو چاهين ٿا. مُنهنجو ڪمال ناهي، ڪَرشمو قدرت واري جو آ، جنهن ڳَلَي ۾ سوزُ ڀريو آ، آئون حَقِير بندو آهيان، جنهن جِي بندگي قبول پَئَي، ته ڀاڳَ ڀائيندُس.“
”چوندا آهن عِشقُ ڪَلا جو مُحرَڪُ آهي، ڪلاڪار بڻائيندو آ، شاعرَ، مُصَوِرَ، ڳائِڪَ جَي رُوپ ۾، ڇا اهو سچ آهي؟“
“سَچَ کي، تصديق جِي ضرورت ناهي هُوندي، عِشِقُ سَچُ آهي، پُڇيَل سوال ۾ عِشقَ جَي تخليق واري دائري کي، محدود ڪيو ويو آ، آئون چوان ٿو سَڄِي ڪائنات جَي، تَخلِيقَ جو مُحرڪُ عِشقُ آهي. ياد رکڻ گھرجي، ناجائز خواهشِ وارن جذبن کي، عِشقُ ناهي چئبو.“
”زندگيءَ ۾ ڪيتريون اَمُلهه شيون، حاصل ٿينديون آهن، ٻڌايو ڪهڙِي وَٿَ آهي، جنهن کي زندگيءَ جِي، بَي بَها سُوکِڙي سمجھو ٿا؟“
”الله تعالى جون سڀ نعمتون بَي بَها آهن، خود زندگي اَنِمَول نعمت آهي، پر اهو چوڻ ته اُها وڏي وَٿَ آهي، سوال جو جواب نه ٿيندو. آئون فخر سان چوان ٿو، زندگيءَ جِي وَٿَ ”پيشانيءَ تي ڏنَلَ مِٺِي“ آهي، جا بَي مِثلِ مَحبوبَ، ٻيئي هٿ ڳلَنِ تي رکي ڏِنِي هُئِي، اُن جو لَمسُ هر وقت ايئن محسوس ڪندو آهيان، جيئن مَحبُوبَ کي حاصل ڪرڻ جو خَيالُ، هر لَمحي شعور لاشعور ۾ سَمايَل رهندو آهي. لڳندو آهي محبوب جِي اُها چُمِي، زندگيءَ کي جِيدانُ بَخشَي ٿِي، ان جي سَهارَي ساهن جِي مالها جَوڙيُون اچان ٿو.
مَحبُوبَ جَي گلابي چَپَنِ ۽ مَرِمَرِي هَٿَنِ جَي ڇُهاءَ وَقتِ، سنگيتَ ڇِڙي پيا ها، بانسُريءَ جَي سُرَن جا آلاپ اُٿي پيا هئا، دل چاهيو هئو وقت جو ڪانٽو رُڪجِي وڃي، مَحبُوبَ جا چَپَ پَيشانيءَ تي، سندس هَٿَ ڳلن تي هُجن، اهو به خيال آيو هو، اگر وقت رُڪجي نه ٿو سَگَهي، ته زندگيءَ جِي پُڄاڻي ٿي وڃي، جيئن وَڻندڙَ احساسَ سان هِنَ جَهانَ مان، رُخصتَ ٿِي وڃان.“
”اهو ٻڌايو ته مالَ، مِلڪيَت جِي ڪهڙي اهميت آهي، اوهان وٽ ڪهڙو اثاثو آهي، جنهن کي وڃائڻ نه ٿا چاهيو، اگر اهو ورثو کَسجِي وڃي، ته ڇا محسوس ڪندا؟“
”مال، ملڪيَت جي اهميت کان انڪار ناھي، حلال ذريعي سان مُيَسر ٿيَل اسبابُ، رَبَ جِي نعمت آهي. دولت سان آسائش حاصل ٿِي سگھي ٿِي، پر دِلِي سُڪونُ نه ٿو مِلي سگھي. اثاثو جنهن کي وڃائڻ نه ٿو چاهيان، دل ۾ سنڀالي نه رکيو آ، ڇو ته دل ۾ ڪنهن مادي شيءِ کي رکڻ، وس جِي ڳالهه ناهي، ها..! اُنَ جَي تَصوَرَ کي يقينن دل ۾ سنڀالي رکيو آهي، اِنَ ڪري ڀلي ڪِٿَي به هُجان، اُنَ تَصوَرَ جِي سنڀالَ، مُنهنجَي اهم فرضن ۾ شامل آهي. ڊگھي ڳالهه ڪري اثاثي بابت تَجَسُس وڌيڪ وڌايان نه ٿو. زندگيءَ جو سڀ کان وڏو اثاثو، بي مِثل محبوب جا خَطَ، نئون سال مبارڪ ڪارڊَ، عيد ڪارڊَ ۽ جنم ڏينهن مبارڪ جا ڪارڊَ آهن. جَيڪِي به هُنَ، مَعمولِي ڳالهه تان ناراض ٿِي، فائيل مان ڪَڍِي ڦاڙي ڇڏيا ها. آئون انهن کي ٽُڪرا ٿيندي نه ڏسي سگھيو هُيُس، ۽ کيس اِنَ عمل کان، روڪي به نه سگھيو هُيُس. هُوءَ ڪَمُ مڪمل ڪري، وَڃڻَ لَڳِي، آئون کيس ڏسندو ئي رَهجِي وَيُس. پندرنهن منٽن کان پوءِ، واپس ڪمري ۾ داخل ٿيندي، چيائين؛ ”تو مون کي روڪيو ڇو ڪونه؟“ اهو پڇڻ تي، مون کيس ڪنڌ مٿي ڪري ڏٺو هو، نَيڻَنِ جا بَندَ ٽُٽِي پيا هئا.
مون ڪارڊن ۽ خطن کي، جَوڙِڻَ جِي ڪوشش ڪئي آهي، ڪجھه کي جوڙيو به اَٿَمِ، خبر ناهي سڀني کي جَوڙَي سَگھندُس يا نه. اوهان پڇيو آهي، اگر اهو خزانو کَسجِي وڃي ته آئون ڇا ڪندس؟ ان لاءِ عرض ته خدا نه ڪري جو، اهڙي عزيز شيءِ مون کان کَسجِي وڃي.!! مَحبُوبَ جَي رُسامَي کان پوءِ، نَمِ ٿِيَلَ اَکيُنِ تي انهن جا پَها رکندو آهيان.“
”ڇا محبوب بي وفائي ڪئي يا ڪوتاهي ٿِي اوهان کان، جو پاڇِي رهيا وِڇَوڙَي جا گِيتَ؟“
”بي وفائي ڪري ها، ته کيس وسارڻ مُشڪل نه ٿئي ها! وساري ڇڏيانس ها بي وفا سمجھي. بَي مِثِلِ مَحبُوبَ سان جيتري محبت ڪئي، ايتري قرباني نه ڏئي سَگھيُس شايد. هُوءَ گھڻو ڪجھه وڃائڻ لاءِ تِيارُ هُئي، قَبُول ڪري ورتو هُيائين مونکي، استعمال ٿيَل شيءِ جيان، نه ته اَڄُ جَي دؤر ۾ يُوزِڊِ شيون، مَجبوريءَ ۾ قبول ڪجن ٿيون، هُن کي ڪابه مجبوري نه هئي. مون هُن کي پاڻ کان پري نه ڪيو، آئون ته آسَ ۾ آهيان، دل جَي ٿَرَ تي بادلُ وسندو ضرور.“
”مناسب سمجھو ته بَي مِثِلِ مَحبُوبَ جو نالو ٻڌايو، اوهان جون ڳالهيون ٻُڌِي تَجَسُس ٿِي پيو آهي، نه ته به اوهان جِي مرضي؟“
”مناسب سمجھو ته نالو ٻڌايو“ معنى سوال ۾ مناسب نامناسب وارو معاملو آهي، ڪاش! نصيب وارو هُجان هان جو مَحبُوبُ ساڻُ هُجَي ها، اوهان کي ان سوال پڇڻ جِي، ضرورت ئي نه پَوَي ها. خراب ٿو لڳي ته جنهن کي محبوب چوان، ان جي گھروارن جي عزت جو خيال نه رکندي، سندس نالو ٻڌائي ڇڏيان. آئون پاڪ محبت جي فَلسفَي کي سمجھڻ کان عارِي آهيان، سمجھه ۾ نه ٿو اچي، ڪير ڪنهن جَي ڀيڻ، ڌيءَ سان اهڙي تعلق جو دعويدار آهي، ان جِي سماجي حيثيت ڇا آهي. پاڪ محبت جِي دعوى ڪندڙن جَي گھر وارن سان ڪَيرُ، اهڙي محبت ڪري ته کانئن برداشت ٿيندو.؟ ڳالهه کي ڊگھو ڪري وَيُس، چوڻ جو مقصد آهي سماج ۾ لازم آهي ٻيَن جو احترام. اصل نالي کي لِڪائڻَ لاءِ، هيڏي تقرير ڪئي آهي، اوهان کي رَنجِ نه ٿو ڪريان. مُنهنجي بي مِثل محبوب جو نالو آهي، ڪائِناتِ.“
”اوهان جو جنم ڏينهن ڪهڙو آهي، پنهنجِي سالگرهه ملهائيندا آهيو، ٻڌايو ته اُهو ڏينهن ڪيئن گذرندو آهي؟“
”جنم جو ڏينهن پَنجَ آڪٽوبر آهي، سُٺِي موسم وارو دليُن کي گَرمائيندڙُ، هي مهينو زندگيءَ ۾ اهميت جو حامل رهيو آهي. سالگرهه ملهائڻ کي خراب نه سمجھندو آهيان، پر زندگيءَ جو سالُ کُٽڻَ تي خوشي ملهائڻ جو مَنطقُ عَجيبُ لڳندو هُيو. بَي مِثلِ مَحبُوبُ سالگرهه جا ڪارڊَ ۽ تحفا موڪلڻ لڳو، ته هَرِ سالِ جنم ڏينهَن جو انتظار رهڻ لڳو. پنج آڪٽوبر تي مَحبُوبُ تُحفَو ڏيندو، “جنم ڏينهن واڌايون“ چوندو، ايئن لڳندو ڄڻ دنيا تي، صرف مُنهنجو وجود هُجَي. مَحبُوبَ طرفان ڏنل جنم واڌايُن تي، دنيا جو خوشنصيب ماڻهو سَمجھندَي، رَشڪ ايندو هُيُم پاڻ تي.
هُن جَي ناراض ٿيڻ کان پوءِ، ايئن گذرندو آهي پنج آڪٽوبر، پَهتَلَ جنم ڏينهن ڪارڊن ۽ تحفن ۾ آسوَندِ نَظرَ، هُنَ جَي ئي ڪارڊَ ۽ تُحفَي کي ڳولهيندي آهي. خَبَرَ هُوندَي به ته هُو، فونِ ڪري وِشِ نه ڪندو، مُنهنجَو شَعورُ لاشَعورُ اُنَ ڏَي مائِلُ رهندو آ. پاڻ کي سمجھائڻ جِي ڪوشش نه ڪندو آهيان، هُنَ جو اِنتظارُ عجيب سُرُورُ بخشيندو آهي مون کي.“
”اهڙي خواهش، جنهن جَي پُورَي ٿيڻ جِي آسَ هُجي؟“
”خواهش آهي ته هڪ دفعو ئي سَهِي، بَي مِثلِ مَحبُوبُ مُنهنجَي فَنَ جِي تعريف ڪري، پوءِ سَمجھندُس آئون واقعي ڪلاڪارُ آهيان. مُنهنجا پَرستارَ مون کي اعزازن ۽ اِنعامَنِ سان نَوازِينِ ٿا، مُنهنجا ڪَنَ وري، هُن کان مَڃتا جا لفظ ٻُڌڻُ چاهِين ٿا.“