ڪامِيابُ مُهَمَ
عُمرَ مَعصُوم شاگردن کي، زَمينَ تي وَيٺلُ ڏِسِي، عليءَ کي چيو؛ ”يار پَنهنجَي اِسڪُولَ ۾، فَرنِيچر پُورَو ناهي، اُنَ لاءِ ڇا ڪرڻ گھرجَي؟ هَيٺِ وَيٺَلَ ٻارَ ڏِسِي، عَجِيبُ لڳي ٿو، هُو پاڻ ان بابت سوچينِ ٿا يا نه، پر ساڻَنِ آهي نا اِنِصافِي.“
عَلِي سندس ڳالهه ٻُڌِي، سوچ ۾ پَئجِي ويو، چيائينس؛ ”عُمَرَ ڀاءُ ٻارن کي هيٺ وَيٺَلُ ڏِسِي، سُٺو نه ٿو لَڳَي، حالانڪه پاڻ به هَيٺيَنِ ڪلاسَنِ ۾، پَٽَ تي ويهندا هُياسِين. جيتوڻيڪ اسان کي اِها ڳالهه، اَيڏِي خَرابُ نه لڳندي هُئِي، پر مون کي هاڻِ، مَحسُوسُ ٿِيَڻَ لڳو آهي، ته ٻارن سان واقعي اِها زِيادتِي آهي. تَو ۽ مُون سَمَيتِ، پَنجَين دَرجَي وارا سڀ ٻارَ، ڪجھ وقت ۾، هِنَ اِسڪُولَ مان هليا ويندا، اِنَ هُوندَي به اسان کي، ڪَو هِيلُو وَسِيلَو ڪَرڻُ گُھرجَي، جيئن ٻارن کي پَٽَ تي پَيَلَ، تڏيُن تي وَيهِڻُو نه پَئَي.“
ٻيئي دوست پاڻ ۾، فَرنِيچرَ لاءِ چندو گڏ ڪرڻ بابت، مَشوَرو ڪرڻ کان پوءِ، اِسڪُولَ جَي هيڊ ماستر، استاد خالق ڏنو صاحب ڏانهن ويا، کَيسِ چيائون؛ ”سائين اِسڪُولَ جا ڪجھ ٻارَ هَيٺِ وَيهِي پڙهن ٿا، اِها سُٺِي ڳالهه ناهي، اسان صلاح ڪَئِي آهي ته، ان سِلسِلَي ۾ شهر مان چندو ڪريون، ته جيئن فَرنِيچرُ وَٺِي يا ٺَهرائَي سَگھجَي.“
هيڊ ماسترَ صاحب، سَندنِ حوصله اَفزائِي ڪَئِي، ۽ ٻِيَنِ استادن کي به، عُمرَ ۽ عَليءَ جَي مَنصُوبَي بابت ٻُڌايو، جنهن تي هُو ساڻنِ سَهمَت ٿيا، ۽ اِنَ مُهمَ ۾، گڏ هُجڻ جو يَقِينِ ڏياريو.
ايئن هُو چندو گڏ ڪرڻ لاءِ نِڪري پيا، شَهرَ جَي هر ماڻهوءَ، ننڍي وڏي دوڪاندار، نوڪرِي پَيشا، هارِي نارِي ۽ ڪَمِي ڪاسِبيءَ وٽ پهتا، کَينِ ٻُڌائِينِ پيا ته سَندنِ ڏِنَلَ پئسن سان، اُنَهنِ جَي ٻارن جو ڀَلَو ٿِيندو، هُو بَينچُنِ تي وَيهِي عزت سان پڙهندا.
عُمَرَ ۽ عَليءَ جِي اِها مُهمَ، پورو هفتو جاري رَهڻِي هُئي، وَٽنِ رقم جمع ٿيڻ لڳي، استاد خالق ڏنو صاحب کي، روز جَي بُنيادَ تي آگاهه ڪندا رهيا. چندا مُهمَ جو مقرر ڪيَل هفتو مڪمل ٿيو، اِسڪُولَ جَي استادن پاران به فَرنِيچَر فَنڊَ ۾، مناسب حصو شامل ڪيو ويو. ڪاميابُ مُهَمَ کان پوءِ اِسڪُولَ اندر، استادن، شاگردن، والدين ۽ معززين جِي، گڏجاڻي ڪَوٺائِي وَئِي، جنهن ۾ عُمَرَ ۽ عَليءَ جَي، سُٺَي عَمَلَ کي ساراهيو ويو، ۽ سَندنِ والدين کي به، خوشنصيب ڪوٺِيو ويو.
هيڊ ماستر استاد خالق ڏنو صاحب، ٻيَن استادن ۽ شهر جي چَڱَنِ ماڻهنِ، فَرنِيچَرَ بابت فيصلو ڪيو، ته تِيارُ ٿِيَلُ فَرنِيچَرُ مهانگو مِلَڻ ڪري، پنهنجي شهر جي ڊکڻ کان ٺَهرائڻُ گُھرجَي. واڍَي سان ڳالهه ٻَولهه ٿِي ته اُنَ، رِعايتَ سان جَلِدُ فَرنِيچَرُ ٺاهَي ڏيڻ جو واعدو ڪيو.
****
اِسڪُولَ ۾ پهرئين کان پنجين درجي تائين جا، زُبانِي ۽ لِکَتِ وارا امتحان ٿِي چُڪا، ڪجھ ڏِينهَن شاگردن کي موڪلون ٿيون. امتحان جو نتيجو پڌرو ڪرڻ وارَي ڏِينهُن، سڀني شاگردن، والدين ۽ شهر جَي مُعزِزِينِ کي سڏايو ويو. ان کان اَڳُ، ڊکڻَ اِسڪُولَ جو فَرنِيچَرُ تيار ڪري ورتو، هيڊ ماستر خالق ڏني صاحب، اِسڪُولَ ۾ نَئَين فَرنِيچَرَ کي سَليقَي سان رَکِرائَي، ٻارن کي ڪلاسن جي ترتيب سان ويهاريو.
شاگردَ، شاگردياڻيون نَيُنِ بَينچُنِ تي وَيٺَلَ، اُستادَنِ لاءِ نيون ڪُرسِيون، ڪاغذ پَٽَ رکڻ لاءِ ڪاٺَ جِي صَندُوقَ ۽ ٻه مَيزون، اِسڪُولُ اڄ نئون ڏَيکُ ڏَئِي رهيو هو، ڪو به اهڙو ٻارُ نه هُيو، جيڪو بينچ تي وَيٺَلُ نه هُجَي.
امتحان جو نتيجو ٻُڌائڻ کان پوءِ استادن ۽ شَهرَ جَي مُعزِزَنِ، عُمَرَ ۽ عَليءَ جَي ڪاوشِ جِي واکاڻِ ڪَئِي، پرائمري اِسڪُولَ جَي هيڊ ماستر، اُستاد خالق ڏِنَي صاحبَ، چندا مُهَمَ ۾ حصو وٺندڙ شاگردن، تعاون ڪندڙ ماڻهن ۽ خاص ڪري عُمَرَ ۽ عَليءَ کي شاباس ڏيندي، چيو؛ ”هِي ٻَيئِي شاگردَ هاڻِ، پَنجُون درجو پاس ڪري رُخصَتِ ٿِي رهيا آهن، پر سَندنِ جدَوجُهدَ سبب، اِسڪُولَ ۾ مَوجُود ۽ ايندڙ ٻارن لاءِ، وَڏِي سهوليت مُهيا ٿِي آهي، هِنَنِ ٻِنِهي دوستن، ٻِيَنِ لاءِ جُستجُوءَ جو گَسُ ٺاهيو آهي، نه رڳو هِتَي جَي شاگردن لاءِ، پر سڄي ملڪ ۾ جِتَي اهڙي جدوجُهدَ جِي ضرورت آهي، اُتَي اهڙي ڪم ڪرڻ جو مثالُ قائم ڪيو آهي، عُمَرَ ۽ عَليءَ کي آئون سلام پيش ڪريان ٿو.
عُمَرَ ۽ عَليءَ به پَنهنجَي تقرير ۾، ساڻَنِ تَعاوَنُ ڪرڻ تي استادن ۽ شَهرَ جَي ماڻهن جا ٿورا مَڃِيا ۽ چيائون؛ ”دَرسگاهُون مُعاشِرَي کي سَنوارِڻَ ۾، وَڏِي اهميت رَکَنِ ٿِيُون، ڇو ته سَماجَ جو سُڌارو تعليم سان ئِي ممڪن آهي، ۽ اِسڪُولَ تعليم جو اهم ذريعو آهن. اُنَهنِ ۾ پڙهڻ سان ئِي، دنيا جون نامِوَر هَستِيُون سامهون آيون آهن. اِسڪُولَ ڳَوٺَنِ، نَنڍَنِ شَهَرَنِ ۽ وَڏَنِ شَهَرَنِ ۾، هِڪَ جَيتِرِي اهميت رکن ٿا، ڇو ته تعليم جو تَعلَقُ، اِنسانَنِ سان آهي.. ڳَوٺَ، نَنڍَي شَهَرَ يا وَڏَي شَهرَ سان نه.“