بَيوَسِي ۽ سَچائِي
لاچاري حالت ۾ سندس هَليَو وڃڻ، مَنَ اندر مانڌاڻ مچائي ٿو ڇڏي، عورت جي، بي وسيءَ ۽ سچائيءَ تي سوچيندي، نتيجو اَخَذ ڪيان ٿو، عورت جيتري بَي وَس آهي، اوتري سَچِي آ. سوچ جو سلسلو سجاد جي ڳالهائڻ سان ٽُٽَي ٿو؛ ”پيارا ڇا ڳالهه آ، ڪهڙِيُن سَوچُن ۾ گُم آهين.“
سجاد بلڪل رليڪس، چهري تي مُرڪ ڇانيَلَ، پاڻ ڏانهن گهُوريندو ڏسي؛ ”ڇو ٿو گھُورين؟ يارَ وقت نه وڃاءِ، مون کي ڪراچيءَ پهچي، سروس جوائن ڪرڻي آهي.“
”ڪراچيءَ ۾ سروس جوائن ڪندين، يا نَوَنِ پکيُن جو شڪارُ.“
”يار شڪاريءَ جو شڪار سان ڪم، نَوَنِ پُراڻنِ جو معاملو ناهي، تون جلدي هلڻ جِي ڪر.“
واپسيءَ جي راهه تي گاڏيءَ کي موڙيان ٿو، ذهن تي جميله جي اکيُن ۾ ڏٺل غَمَ جون رَيکائون، ڪَورِيئڙَي جي ڄارَ جيان اُڻجَڻَ لَڳنِ ٿيون، اَيئرِڪَنڊِيشَنڊِ گاڏيءَ ۾ ٻُوسٽُ محسوس ڪيان ٿو.
”جميله لاءِ تون پريشان ڇو آهين، مُوڊ خرابُ ڪيو پيو هَلِين، ان جي تڪليف مونکي هئڻ گھرجي، هُوءَ دوستِ مُنهنجِي آهي يا....“ سجاد منهنجي ڪيفيت کي سمجھندي ڳالهايو.
”سجاد صحيح ٿو چوين، مون کي جميله جي دَردَ، بَيچَينِ ڪري وڌو آ، تون انهن شُغلن جو عادي آهين، تو لاءِ ڪو مسئلو ناهي.“
”چڱو چڱو خبر آ، تون ڏاڍو نيڪ آهين، اڙي ماڻهو سڀ مون جهڙا اٿئي، ڇوڪريُن سان دوستي رکڻ چاهين ٿا، پر هاءِ ويچارا تو جهڙا بي همٿ، چاهيندي به ڪنهن سان ڳالهائي ناهن سگهندا.“
”بس.. بس... واقعي تُنهنجي نظر ۾، مون جهڙا بي همٿ، دوستي رکڻ ضرور چاهيندا هوندا، پر تو وانگر ڌوڪو ڏيڻ لاءِ نه. اهڙي دوستيءَ کان خدا بچائي، جيڪا تون هَرِ ڇوڪريءَ سان رکندو آهين.“
”چڱو يار ان موضوع کي ڇڏ، ڪا ٻِي ڳالهه ڪَرِ.“
سجاد تي ڪاوڙ آئي پر کيس وڌيڪ نه چيم، ڇو جو هُو ٻار ناهي، مَسيحا جِي سَنَدَ ورتي اٿائين ميڊيڪل ڪاليج مان. سجاد کي ڪوچ ۾ ويهارَي، گھر اچي وَيُس، جميله جو معصوم چهرو، اکين اڳيان تَرِي آيو، ڪيڏي بَيوَسِي ۽ سَچائِي هُئِي، سندس نظرَ ۾.
جميله سجاد سان محبت ڪري ٿِي، هُو به ساڻس چاهت جو اظهار ڪندو آ ڦاسائڻ لاءِ، اڳيُن ڦاسايَل ڇوڪريُن جيان. سندس چَڪَرَ ۾ اچڻ واريُن جو ڏوهه ناهي، هُن سان ملاقات ۾ ڪير اندازو ڪري نه ٿو سگهي، ته هي معصوم نظر ايندڙ شخص، حقيقتن ڪهڙو آهي.
منهنجو دوست سجاد، ڊاڪٽر هجڻ سان گڏ، نئين ٽهيءَ جو شاعر آهي، جميله جِي ساڻس پهرين ملاقات، سِينيئر هاسٽِل فَيلَو شاعره سان گڏ ٿِي. شاعره دوستِ ڪورسُ مڪمل ڪري هلي ويئي پر سجاد ۽ جميله جِي هيلو هاءِ، فون تي ڳالهائڻ کان پوءِ، ملاقاتن تائين پهتي، ايئن هُوءَ سجاد جَي ڄار ۾ ڦاسي وئي.
ڳوٺائي ويجھو دوست هئڻ جي ناتَي، سجاد پنهنجا سڀ معاملا مون سان شيئر ڪندو آهي. جميله سان ملاقات ڪرايائين، هُن جو معصوم چهرو ڏسي دانهن نِڪري وئي، ڇو جو آئون سجاد جي حرڪتن کان واقف هئس. مون چاهيو هو، جميله کي سجاد بابت سڀڪجھه ٻڌائي ڇڏيان، پر دوستيءَ جو ڀَرمُ رَکندَي، ايئن ڪري نه سَگھيُس.
سجاد کان پڇيو هُيم؛ ”جميله سان سِيريَس ٿو لڳين، ان سان شاديءَ جو ارادو آهي يا.....؟“
ٽَهڪُ ڏيندي وراڻيو هيائين؛ ”شادي...! شادي اچي به ان ”نرس“ سان ڪندس...“
ڏاڍي ڪاوڙ لڳي، کيس گهٽ وڌ ڳالهائيندي چيومانس؛ ”تُنهنجا سڀ ڪَرتُوتَ، جميله کي ٻڌائي ڇڏيندُس.“
سجاد آزيون ڪندي روڪيو هو؛ ”يار ايئن نه ڪجانءِ، وڏي جاکوڙ ڪئي اٿم جميله کي ويجھو ڪرڻ ۾، ٻَيلِي آخري مَرحلَي تي شِڪارُ نه وڃائجان.“
جميله کي ڍَڪيَل لفظن ۾، سجاد بابت ٻڌايو هُيم، پر هُوءَ سندس ڄارَ ۾ ڦاسي چُڪِي هُئِي، مُنهنجَي ڳالهيُن طرف ڌِيانُ نه ڏنائين. اڄ هُو کيس نرسنگ هاسٽل تي خدا حافظ چئي، ايئن ڪراچيءَ روانو ٿي ويو، جيئن ڀؤنرُ، هِڪَ گُلَ جِي رَسُ چُوسَي، ٻئي ڏانهن ويندو آ.