ڪَهاڻِي، خَتمُ ٿِي وَڃَي ٿِي
”اِها رِوايتِي مَردَ وارِي سوچ آ، مون کي حيرت ناهي، تو تي شُهرتَ جو جُنونُ سوار آ، تو گهر کي، گَهرُ سَمجهيو ئِي ناهي. تُنهنجي نظر ۾ گَهرَ جو تَصورُ، سِرُن جَي ڀِتيُن مَٿان رَکيَل ڇِتِ آهي، پر حقيقي گَهرُ، فَرِدَنِ جو ذهني اَيڪَو آهي، جنهن سان سُڪونُ مِلَي ٿو.“ صائمه تِکَي لَهجيَ ۾ عرفان کي موٽ ڏِئَي ٿِي.
بيحد ضِدِي عرفانُ ڪاوڙ ۾، هَٿَ جَي زور سان اِسٽَڊي ٽيبل تان ڪتابَ، ڪاغذَ، قلم هيٺ ڪَيرائي ڇڏي ٿو.
صائمه نِسبَتنِ نَرمُ لَهجَي ۾؛ ”عِرفانَ، ٿورِي ڳالهه تي ايڏي ڪاوڙ جِي ڪهڙي ضرورت آهي، آئون تُنهنجِي زال آهيان، مون کي توسان سُور سلِڻَ جو حق آهي، پَنهنجِي تڪليف توکي ئي ٻُڌائينديَس. مون چيو، هر وقت قلم هٿ ۾ رکڻ بجاءِ، ٿورو وقت اسان کي ڏي، ٻارن کي تُنهنجَي ڌيان جِي ضرورت آهي. توکي ٻارن جا يُونِيفارم چَوڻُ ڏوهه ته ناهي، تون ڪاوڙجِي چوين ٿو، مُنهنجي زندگيءَ ۾ مرضيءَ سان نه آيو آهين. جيڪڏهن ايئن آهي به سَهِي، ته اَڄُ اِنَ ڳالهه چوڻ جو ڪهڙو فائدو، ها..، شاديءَ کان اڳ ”نه“ ڪَرين هان، ته ڪَيرُ تو مٿان بَندوقَ نه کَڻَي ها.
چوين ٿو، مون لاءِ سنجيده نه هُئين، ڪَرَ اِهو درست آهي، ته ڪاوڙ ۾ نه هُجَڻَ وقت، ان تي قائم رههُ. ايئن نه هُئڻُ گُهرجَي، ته گَهر َڀاتَي آزارَ ۾ هُجنِ، ۽ تون ڪهاڻي لکڻ ۾ رُڌلَ رهين. اها حقيقت آهي تنهنجون ڪهاڻيون، معاشرتِي ناسُورَ جِي مَرهمَ آهن، پر اُنَ جَي تياريءَ ۾ توکي، ڪنهن جو خونُ شامل ڪرڻ نه گُھرجَي.
عرفانَ اِهو سَچُ آهي ته، مُنهنجَي ناسُور بڻيُل زندگيءَ کي، تُنهنجَي مَرهَم شِفايابُ ڪيو هو. سَلمانَ جي بيوفائيءَ جو دَردُ ڀَوڳيندَي مون تُنهنجِي ڪهاڻي پَڙهِي هُئِي، جنهن جي نائڪه ”ساران“ سان، ”سانوڻ“ نالي ڪردارَ ساڳيو ڪجھه ڪيو هو، جيڪو سَلمانَ کان، مون کي پَلئِه پيو هو. ڪهاڻيءَ ۾ ساران جنهن حَوصِلَي سان اڳتَي وَڌِي هُئِي، ۽ زندگيءَ جي ٻُڏندڙ ٻيڙيءَ کي، هوشياريءَ سان ڪِناري لڳايو هو، اُنَ انداز مونکي جِيئَڻَ جو اُتساهُه ڏنو هو.“
صائمه غَمَ ۽ خوشيءَ گاڏُڙ لهَجَي ۾، ڳالهه جارِي رَکَي ٿِي؛ ”عرفان تُنهنجَو ڏَسُ پَتو، ان ڪهاڻيءَ واري رسالي مان مليو، مون توکي خط لکيو، تو ڪافي دير سان جواب ڏنو، مون وري خط لکيو، وري جواب آيو، ۽ پوءِ اهو معمول بڻجي ويو. جڏهن تَسڪِينَ لاءِ خَطَ ڪافي نه رهيا، ته مُون توسان فون تي ڳالهايو، هڪ دفعو، ٻيو دفعو، ٽيون دفعو..... دل جِي بَيچَينِي وَڌِي ويئي، ته تو سان رُوبرُو ملاقات ڪئي. تون پاڻُ ڇڏائڻ جَي چڪر ۾ پَئجِي ويو هُئَين، تو واقعي گهڻيون ڪوششون ڪَيُون، پر مون تُنهنجِي جانِ نه ڇَڏِي، ۽ ڪنهن به طرح ڳالهه پَنهنجَي وَصلَ تي پَهُچِي وَئِي.
عِرفانَ، آئون نه سَهِي، پر تون ته مُنهنجِي مُحبتَ آهين، تو به ڪڏهن ڪاوڙ ۾ هجڻ کانسواءِ، مُون سان خرابُ رَوَيو نه رکيو آهي، اها مُنهنجِي جِيتَ آهي جو، هِڪَ طرفِي مُحبتَ جو نتيجو، مَيلاپَ جي صُورتَ ۾ نِڪتو. جيئن تاڙِي هِڪَ هَٿَ سان ناهَي وَڄندِي، تيئن هِڪَ طرفِي مُحبتَ، بَي لاڀِ ٿِيندِي آهي، پر سَچَي پيارَ لاءِ اهو ضروري ناهي هوندو، ڇو ته سَچائِي مُحبتَ جو ٻيو طَرَفُ، جَوڙَي وَٺندِي آهي.“
عِرفانُ ڪاوڙِ جَي ڪُنَ مان آزاد ٿِي، صائمه جِي ڊِگھِي ڪَٿا ٻُڌڻ کان پوءِ، ساڻس مخاطب ٿئي ٿو؛ ”صائمه آئِي اَيمَ سورِي، آئون پَنهنجا چَيَل لفظ واپس وٺان ٿو، انهن جو حقيقت سان ڪو تعلق ناهي. رَِهي ڳالهه هِڪَ طَرفِي محبت جِي، ان لاءِ به آئون تُنهنجَي اُلفت ۾ اسيريءَ جو اقرار ڪريان ٿو، ۽ مون ڪڏهن به، تو کان جدا ٿيڻ نه چاهيو آ.
ڳالهه هر وقت لِکڻَ ۽ پَڙهڻَ جِي نه، پر مَهلَ ۽ موقعيَ جِي آهي، ڌِيانَ ۽ ضرورت جِي تقاضا آهي ته، توکي ڪا به ڳالهه، وقت جي نزاڪت سان چوڻ گھرجي، ايئن نه هجي ته آئون قلم هٿ ۾ کڻي، خيالن جي دنيا ۾ مَشغول هُجان ۽ تون اچي ٻارن جا يونيفارم ياد ڏيارين. تون مُنهنجي طبيعت کان واقف آهين، توکي ان مطابق هلڻ گُهرجَي، جيئن زندگيءَ جو گاڏو گِهلجَڻ بدران، سُٺَي نَمونَي سان هَلِي سَگهَي.“
عِرفانُ ۽ صائمه غَير ارادِي طور ڪَيَل جَھڳڙَي کي، زالَ مُڙسَ جَي تَعلقَ جو وَڻندڙُ حِصَو سَمجهندَي، هِڪٻئي جو هٿ پَڪڙِينِ ٿا، ٻِنِ سالن جو نَنڍڙو آيانُ، ڀروارَي ڪَمرَي ۾ اَمِي اَمِي ڪري روئڻ لَڳَي ٿو، صائمه تَڪڙِ ۾ اُنَ ڏانهن ويندَي، عَِ کي سَورِي (Sorry) چوي ٿِي ۽ پوءِ... ڪهاڻي ختم ٿِي وَڃَي ٿِي.