گُلُ ۽ خوشبُو
آئون يونيورسٽيءَ ۾ ٽئين سيمسٽر جو، امتحان ڏيئي ڳوٺ پهتو آهيان، هينئر گهر کان نِڪري، وِچَ پَوکَ مان هَلندَي، ڪيترا مائِٽَ مِلَنِ ٿا، جنهن ٻَنَي تان گُذران پيو، اُن کي واٽ (لَنگَھه) طورَ استعمال ڪندا آهيون. هِتَي ملڻ وارن مان ڪَي، ڪم ڪار سانگي اچي وڃي رهيا آهن، ڪي وري مون وانگر، شام جَي پَسار تي نڪتا آهن، آئون سڀن سان حال احوال ڪندو اڳتي وڌان ٿو.
اسان جو ڳَوٺُ سنڌو درياءَ جَي کَٻي ڪَپَ تي، ڪَچَي واري بَندَ کان ڇهه ست ڪلو ميٽر اوڀر طرف آهي، هِتي ڌاڙيلن جو رِڻُ ٻاريَل آ، جنهن سبب سِجُ لَهڻَ شَرطِ سڀڪو گَهرَ ڀَيڙو ٿيندو، پاڙي جَي مرڪزي دروازي تي، چؤنڪيءَ لاءِ مَورچَو ٺهيَل آهي.
رَيٽَي سِجَ هيٺان مَيرائيندڙ کِيرٿر جبل، پوءِ وَڻِراهَه، پُرمُسرت نظارو، وَڻندڙَ مَوسمَ، اُڄاتِي خوشِي، دل باغ بهار. نِهارَ ڪيَم، وؤنڻن جَي فصل ۾، سُهڻي وِينگَس نظر آئِي، بدن تي ڳاڙهي ڀَرتَ سان سائو گَهگَهو، اَوڄَ جِي شلوار، مٿي تي سائِي چُنِي، پُٺيءَ تي ڪانبو، پَيرَن ۾ پَشَمَ جَي گُلَ وارِي جُتِي. بَي ساخته بَيهِي رَهيُس، ڪائنات جو خوبصورتُ مَنظرُ، ذهن تي نقش ٿيڻ لڳو. دل چاهيو ڪَرَ زماني جِي گردش، رُڪجِي وڃي، سامهون اِهو مَنظرُ هُجَي، آئون هجان، هُوءَ هُجَي، ڀَلِ حياتِ جِي پُڄاڻي ٿي وڃي.
ذهن تي ڏيکُ چِٽجِي ويو، چوطرف اهو عَڪسُ نظر اچڻ لڳو، اڳتي وڌي جانچڻ لڳُس، ڪنهن مَنظرَ ۾ هَيڏاحَسِينِ رنگ ڀريا هِن، خوبصورت ڪردار ادا ڪيو آهي. ڪجهه نظر نه آيو، وائڙو ٿِي اڳتَي وَڌيُس، ڪنهن پاٻَوهه سان پُڪاريو؛ ”گُلَ...“ پوئتَي نِهاريُم، خوشبُو ڦُٽيُنِ جي ڍيرَ تي ايئن ويٺل نظر آئِي، جيئن مَوتِيَي جَي گُلَنِ تي، سُورَج مُکِي پَيَل هُجَي.
خوشبُو کي ڏسي سَڪتَي ۾ اچي ويُس، ذهن تي ساڻس گهاريَل گهڙيُن جا مَنظرَ ڦرڻ لڳا، آخري ڏَيکَ ۾ سندس پيءُ، کيس مون سان گڏ ڏسي چيو؛ ”خوشبُو، هاڻي تون ٻارُ ناهِين، ڇوڪرَنِ سان نه گُھم، تُنهنجِي والده هجي ها، ته تو کي ضرور سَمجھائَي ها.“ پڻهس پوليس ۾ هئڻ ڪري، سخت مزاج هو.
کانئس پُڇيُم؛ ”هي سڀ ڇاهي، وؤنڻَ پَيئي چونڊَين، ڪهڙي مجبوري آ تو سان، مون کي سمجهه ۾ نه ٿِي اچَي.“
چهرَي تي اُداسِي، پَيشانيءَ تي پگهر اچڻ لَڳُس، حيرت مان چيائين؛ “گُلَ، توکي پنهنجِي خوشبُو سان، ٿيَل هاڃي جِي ڪا خبر ناهي..!!؟“
سندس واتان اهو ٻڌي، آئون وڌيڪ پريشانُ ٿِي ويُس وراڻيم؛ “ هاڃو.. تو سان... خوشبُو، نه بلڪل نه... مون کي ڪا خبر ناهي، ڪهڙي ماجِرا ٿي آهي تو سان، خدا جَي واسطي جلدي ٻڌاءِ.”
سندس آواز ڳَرَو ٿِي ويو، لفظَ حلقَ ۾ اٽڪڻ لَڳَسِ، طبيعت اَبتَر ٿِي ويَس، ڀَرَ ۾ ويهندي سهارو ڏنومانس، ويجھڙائيءَ جو احساس ٿِيُس، ڌِيمَي آواز ۾ چيائين؛ ”تون ڪهڙو گُلُ آهين جنهن کي، پَنهنجي خوشبُو جِي خبر ناهي.”
بَي ڪَيفِ ٿيندي چيومانس؛ ”ڳُجهارتون نه ڏي، سِڌي ڳالهه ٻڌاءِ.“
“ڌاڙيلن سان مقابلي ۾ بابا شهيد ٿي ويو، آئون اڪيلي ٿي ويئي آهيان.“
خوشبُو غَش ٿِي ويئي، ڀَرجِي آيَل اَکيُنِ سان اولهه طرف ڏِٺُم، حَسِينِ مَنظرُ بَي رونق بڻجي پيو هو، کيس دلداري ڏيندي چيم؛ ”قسمت کيڏُ ڪيو آ تو سان، دنيا بَدلائَي ڇڏيائين تُنهنجِي، رَبَ جي رضا تي راضي رههُ، هر حال ۾ شُڪرُ بهتر آهي. ۽ ها... هاڻي تون اڪيلي نه آهين، آئون وَچَنُ ٿو ڪريان، زندگيءَ جِي هر خوشي ڏيندُس تو کي.”