هُوءَ
مُنهُن مَٿَي ڪري چَوندِي آ؛ ”اِيئَن ڪَونهي، تو کي هَرُو ڀَرُو اِيئَن ٿو لَڳَي.“
هُنَ جَي چَپَنِ جِي لالاڻِ ڏِسي، گُلابَ ڦِڪا ٿيندا هِنِ، سَندنِ رَنگُ پِيلَو ٿِي پَوندو آهي. هَٽڙيءَ ڀرسان گلابَنِ جَي باغَ مان پَٽِيَلَ، گُلَنِ جو جَھولُ، هُنَ اَڳيان ڪَيُم، سَندنِ رَنگَ بَدلجِي ويا، وري مَٿان وَرِکا ڪَئِي مانس، ته َسندنِ رَنگَ واپس اَچي ويا. مُون چَيُس؛ ”مِٺِي ڏِسُ تو اَڳيان، گُلابَنِ جِي ڇا حَيثيَتَ آ، وَيچارا رَنگَ بَدلَي ٿا ڇَڏِينِ.“
وراڻيائين؛ ”گُلابَ رنگَ ڪونه ٿا بَدلِينِ، تو کي هَرُو ڀَرُو اِيئَن ٿو لَڳَي.“
هُنَ جا ڪارا ناسِي وارَ، ٿَرَ تي ڪَڪَرَ ڀاسندا اَٿمِ، سندس ذُلفَنِ جَي جھُڙالَي سان، مَنَ اَندَرَ جا ڪُوماڻَل گَؤنچَ، ساوا ٿِي پَوندا آهنِ، اِيئَن لَڳندو آ، مُئلَ جانِ ۾ ساههُ پيو هُجَي. وارَنِ جو ٺاهِيَلَ ”جُوڙَو“ کَيسِ ٺَهندو آ، سَندسِ خُوبُصورت چَوٽَي تي پيَل نَظرَ، ڪَيترَنِ غزلن کي جَنمَي وِجھندِي آ. ڇُڙِيَلَ ڪَيسَ ڏِسيِ چيومانس؛ ”هِي تُنهنجَي وارَنِ کي ڇا ٿِي ويو آ، ڪهڙو رَنگُ ٿِي ويو اَٿنِ؟“
وراڻيائين؛ ”ڪُجھهُ نه ٿِيَو اَٿنِ، تو کي هَرُو ڀَرُو اِيئَن ٿو لَڳَي.“
ڪَنَنِ ۾ ڪُجُھه نه پاتَلُ، چَوندِي آ، والِيُون، والا، لِيلَم، بُندا پائِڻَ سان اِلَرجِي ٿِي ٿِئَي. ٿِي سَگَھي ٿو اِلَرجِي ٿِيندَي هُجَيس. سَندسِ ڪَنَ، بِنا زَيورَ جَي سُهڻا لڳندا آهن، ”مِياڻِي فارَيسٽِ پارڪَ“ جَي ڪِنارَي تي، اَڪَ مان پَٽيَل ڦُلِڙيُون پارايُون مانس، سچ ته ڀاڳوَند اَڪَ ڦُلِڙيون، هِيرَنِ جِيان چَمڪِي پَيُون، بيَخوديءَ ۾ چَئِي وَيٺومانس؛ ”سُٺِي تُنهنجَي ڪَنَنِ ۾ اَڪَ ڦُلِڙيون، هِيرَنِ کان گَھٽِ نه ٿِيُون لَڳَنِ.“
جواب ۾ چيائين؛ ” ”اِيئَن ڪَونَهي، تو کي هَرُو ڀَرُو اِيئَن ٿو لَڳَي.“
سَندسِ ڪَرايُون ماهر سَنگتَراشَ جا شهپاره ۽ مَرِمَرِي هَٿَ، سُفيد سَنگِ مَرِمَرِ مان جُڙيَلَ لڳندا آهن. ڊِگُھيُنِ آڱرِيُن ۾ ڇَلو پاتَلُ ڏِٺَو هُوندَو، سَندسِ ڪَرايُنِ ۾ چُوڙيُنِ جِي ڇَڻِ ڇَڻِ ڪڏهن ناهَي ٻُڌِي. کانئس ڪيترا دفعا پُڇيو آ، هُوءَ چُوڙيُون ڇو نه ٿِي پائَي؟ ڪو جواب نه ڏِنَو اَٿائِين. ڀِٽ شاهه ۾ مَنَ جَي مُرادن لاءِ، لطيف سرڪار جي پيرانديءَ، رَبَ کان دعا گُھرِيسُون، رَوضَي ٻاهران بازارِ مان، رَنگ بِرَنگِي چُوڙيُون پارايُون مانس. آهِسته آهِسته قَدَمَ کڻندا، تَنبورَي چَوڪَ کان ٿِيندا، ڪَراڙِ ڍَنڍَ جَي ڪَپَ تي بِيٺاسِين، هٿ مَٿَي ڪري، ڏَسِڻي چِيچَ جَي اِشارَي سان ڪُجھه پُڇيائِين. سَندِس ٻانهنِ ۾ پاتَلَ چُوڙيُون وَڄِي پَيون، چيومانس؛ ”ڏِسُ، تُنهنجَي ٻانهُنِ ۾، چُوڙيُنِ جِي ڇَڻِ ڇَڻِ، ڪَيڏِي سُٺِي ٿِي لَڳَي.“
وراڻيائين؛ ”سُٺِي ڪانه ٿِي لَڳَي، تو کي هَرُو ڀَرُو اِيئَن ٿو لَڳَي.“
چَوڻي ”.......خاندانَ جو نَڪُ آهي“ نَڪَ جَي اَهمِيَتَ کي ظاهر ڪَرَي ٿِي. هُنَ جو نَڪُ ٽَوپيَلُ آهي، پر کَيسِ نَڪَ ۾ ڦُلِي، لَؤنگُ، ڪَوڪَو پاتَلَ ناهَي ڏِٺَو. ”مَٽياريءَ“ ڀرسان پَٺاڻنِ وارِي هوٽل تي ٿورو پَرڀَرَو، ٻَٻُرَ هيٺان چانهه پيئندَي، ٻَٻُرَ جو پِيلَو گُلَ نَڪَ ۾ پارايومانس، چؤڏسا هَيڊاڻِ مَحسُوس ڪَندَي چَيُمِ؛ ”ڀَلِي، لَڳَي ٿو ڄَڻُ سَڄو علائقو، پِيلَو ٿِي ويو هُجَي.“
وراڻيائين؛ ”سڄو علائقو پِيلَو نه ٿيو آ، تو کي هَرُو ڀَرُو اِيئَن ٿو لَڳَي.“
هُوءَ سُندر، سُهڻِي آ، ڊِڄُ لَڳندو آهي سُفيد پَشَمَ جهڙِي، هَٿ لائڻ سان مَيرِي نه ٿِي پَئَي. هُوءَ ڀٽائيءَ جي وائيءَ جِهڙِي آ، نَئَين سُرَ ۾ نَئِين لَڳندِي آهي، ڪَنهَن به آلاپَ ۾ سَندسِ گَهِرائِي، گَھٽِبِي نه، پر وَڌندِي آ. جَنهَن رُخَ کان ڏِسوسِ پَرکِيوسِ، ڪائِي کَوٽِ نَظرِ نه ايندِي. هُوءَ مُختلفُ رَنگنِ جا ڪپڙا پائيندِي، هَرِ رَنگُ کَيسِ نَئِين سُندرتا بَخشِيندو آهي، جَنهَن رَنگَ ۾ اِيندِي آ، خُوبُ لَڳندِي آ، چوندو آهيانس؛ ”مُنهنجِي جانِ، تو کان ته هِي، رَنگَ به شَرمائِين ٿا.“
جواب ۾ چَوندِي آهي؛ ”ڪونه ٿا شَرمائيِن، تو کي هَرُو ڀَرُو اِيئَن ٿو لَڳَي.“
هُوءَ نه آئي آهي....! ٻِنِ ڏِينهَنِ کان نه، اَٺَنِ کان نه، پَندرَنهَنِ کان نه..... گَھڻَي وقت کان..... اِنَ ڪارَڻِ اَندَرَ جِي مَوسمَ، خِزان آلُود ٿِي ويئي آهي. وَيهڻُ، گُھمَڻُ، سُمَهڻُ مزو نه ٿو ڏِئَي، دنيا وِيرانُ ٿِي وَيئي آ، زندگيءَ جو ڪو چاههُ نه رَهيو آ. هُن مُنهنجَي مَجبورِيُنِ کي، بَيوفائِي سَمجِھي ورَتو آ، مَنُ چاهَي ٿو هُوءَ اَچَي، آئون کَيسِ چوان؛ توُن ناهِين ته سَڄِي دُنِيا، ويران ٿِي وَيئِي آ.“
هُوءَ جوابَ ۾ وراڻَي؛ ”دُنيِا وِيران نه ٿِي آهي، تو کي هَرُو ڀَرُو اِيئَن ٿو لَڳَي.“