دَوکَيبازُ
جواب نه ٿو ملي، ”هيلو..هيلو“ ڪندي، رسيور رکڻ جو سوچيان ٿو، ٻئي پاسي کان ”هيلو“ جو آواز اچي ٿو.
”ڪير، توهان کي ڪنهن سان ڳالهائڻو آهي؟“
جواب نه ٿو ملي، ڪجھه گھڙيُن جي خاموشيءَ کان پوءِ، ”هيلو“ چوي ٿِي.
هيلو چوڻ سان، سُڃاڻَي وٺان ٿو، هُوءَ غَزَلِ آهي.
”غَزَلِ تون آهين؟“
جواب ۾ ”ها“ ڪري ٿِي، سندس انداز مان لڳي ٿو، اندرُ ٻَريَل اََٿسِ، هُوءَ گھڻو ڪجھه ٻڌائڻ ۽ پڇڻ چاهي ٿِي.
خاموشيءَ کي ٽوڙيندي مون ڳالهايو؛ ”غَزَلِ ڪهڙا حالَ آهن.“
اُٻَهري لَهجَي ۾ وراڻيائين؛ “تو کي مُنهنجي حالَ سان ڪهڙي غرض آ؟”
ان کان اڳ جو کيس جواب ڏيان، ڪاوڙ مان چيائين؛ ”مون سان ڌَوڪَو ڪري تو کي ڇا مليو، ڇو ڪيُئي مون سان فَريب؟“
ڌَوڪَي جو لفظ ٻُڌِي، پَيرَنِ هيٺان زمين نِڪري ويئي، پڇيومانس؛ ”مون تو سان ڪهڙو ڌَوڪَو ڪيو آهي؟“
جذباتي ٿي ويئي؛ ”تو مون سان ڌَوڪَو ناهي ڪيو، تو کي ڪا خبر ناهي..! ڇو ٿو معصوم بڻجين. مُنهنجي زندگيءَ ۾ زَهَرُ ڀَرَي، وري پُڇِين ٿو، تو سان ڪهڙو ڌَوڪَو ڪيو آ.“
خاموش ٿِي وَيُس..!
پڇڻ لڳي؛ ”خاموش ڇو آهين، جواب ڏي؟“
”مون کي اهڙو عمل نه ٿو سُجھي، جنهن کي ڌَوڪَو تصور ڪري سگھان. مُحبتي جوڙا مستيءَ ۾ اهڙا ڪم ڪري ويندا آهن، جن جي نتيجي ۾ فَرَيب جنم وٺندا آهن، پاڻ اهڙو ڪجھه نه ڪيو آهي.“
جواب ٻُڌي، وڌيڪ چِڙَ ۾ اچي ويئي؛ ”آئون اُن ڌَوڪَي جِي ڳالهه نه ٿِي ڪريان، جنهن ڏانهن تُنهنجو ڌيانُ ٿو وڃي. ڇا ڌوڪو صرف اهو آهي، ته ڪنهن سان ناجائز تعلقات قائم ڪري، اُن جَي تَنَ مَنَ کي مَيرَو ڪَجَي. نه.. ايئن ناهي، اصل ڌوڪا رَوَيَنِ جا آهن، واعدن ۽ اخلاقي قدرن جا آهن. ڇا تو مون سان وعدا نه ڪيا ها، جن جو مانُ رکڻ بجاءِ، تو انهن کي ٽوڙي ڇڏيو.“
ڪجھه پَلَ سانتِ، وري مُنهنجو آواز؛ ”اصل ۾ ايئن ناهي، جيئن تون سمجھين ٿِي.“
”باقي ڪيئن آهي، ٻُڌائين ڇو نه ٿو؟“
............ دَردَ کان هُن جي ڳَلَي مان نِڪتَل هِڏڪِي، وري جملو؛ ”ٻُڌائين ڇو نه ٿو؟“
مُنهنجَي ڪَنَنِ ۾، دَؤن دَؤن جا پَولارَنِ سان ٽڪرائجندڙَ آوازَ، هُن جَي لَهجَي ۾ وڌيڪ ڪَڙاڻِ، بَيچَينِي، اَندرَ جِي لُڇَ پُڇَ، ڪاوڙ کي روڪي نه سگھڻ جا سُڏڪا.......
”ظالم....... جاويد، آئون تو کي معاف نه ڪَنديَس.“
مُنهنجي چپن تي تالو لَڳل.
”جاويدَ سَبَبُ نه ٻُڌائيندَين، معاف نه ڪنديَس تو کي، خدا جو قسم، ڏينهَن قيام جَي، برباديءَ جو حساب ضرور وٺنديَس.“
مون کيس ٻيهر سمجھائڻ جِي ڪوشش ڪَئِي؛ ”غَزَلِ ايئن ناهي، جيئن تون سمجھين ٿي، حقيقت اُهو ڄاڻي ٿو، جنهن جي عدالت ۾ ڇڪرائڻ جِي ڳالهه ٿِي ڪَرين. خدا جَي انصاف گھر ۾، تو اڳيان ضرور ايندُس، آئون عملن جو دارومدار نيَتُن تي، هُجڻَ وارَي فلسفي ۾ يقين رکان ٿو.“
ڪاوڙ جَھڪِي ٿِيَس، چيائين؛ ”جاويد، اڄ پَنهنجِي آخري ڳالهه ٻولهه آهي، ٻڌاءِ تو مون سان ٻِٽو معيار ڇو رکيو، تُنهنجَي مَنَ ۾ هِڪَ هُئي، ته مون سان ٻِي ڳالهه ڇو ڪيَئي؟“
”رازَ تان پردو کَڻڻُ مناسب نه سمجھيم، ان ڪري کيس حقيقت نه ٻڌايم.“
موڪلائڻ کان اڳ چيائين؛ ”جاويد تو مُنهنجَي پيار جِي تَوهِينَ ڪئي آهي، تو کي ڪڏهن به معاف نه ڪَنديَس.“
مون وراڻيس؛ ”ڀلي معاف نه ڪَرِ، مُنهنجو ضَميرُ مطمئن آهي.“
چيائين؛ ”فَونِ رکان ٿِي.“
”خدا حافظ چئي، دعا نه ڏيندينءَ!“
”آئون هاڻي ايئن نه ٿِي ڪري سگھان.“
”مُنهنجون دعائون هميشه تو سان گڏ رهنديون، خدا ڪندو ڪوسو واءُ نه لڳندئي، ڏکيو ڏينهن نه ڏسندينءَ، الله حافظ.“
رسيور رکي ڇڏيائين، آئون ڪافي دير، رِسِيورُ ڪَنَ تي رکي، ٽيليفون ڪٽجڻ وارو ٽَونِ ٻڌندو رَهيُس، ڇو ته اِها غَزَلِ جِي آخري ڪالِ هُئِي.