رُوحَنِ جَو پِيارُ
راڻَي پَوئِتَي نِهارِيو، وَرِي اَڳتَي هَلَڻَ لَڳو، سَوچِيائِين هِتَي ڪَيرُ آهي جو، کَيسِ سُڃاڻَندَي نالَي سان ٿو سَڏَي.
مُومَلَ جنهن جَي مَنَ ۾ مانڌاڻ مَتَلُ، وَرِي وَرِي کَيسِ پُڪارِڻَ لَڳِي؛ ”راڻا... او راڻا...“
مُڙِي ڏٺائين، بِيهِي رهيو، کَيسِ پَڪَ ٿِي ته سَڏُ، هُنَ کي ٿِي رهيو آهي. مُومَلَ چَيُسِ؛ ”راڻا هَيڏَي اَچُ، بِيهِي ڇو رهيو آهِين.“
راڻو ڏانهُنسِ وَڌَندَي؛ ”اوهان کي مُنهنجو نالو، ڪنهن ٻُڌايو.!!“
”ڪنهن پاران نالو ٻُڌائڻ، ضروري آهي.“
”جِي ها، نه ته ڪِيئَن خبر پَوندِي، وَيندَڙَ اَجنَبيءَ جو نانءُ ڇاهَي.“
”پر مون لاءِ تُون اَجنَبِي ناهين، آئون تو سان اِلاهِي دفعا مِلِي چُڪِي آهيان.“
”معاف ڪجو مون کي ياد نه ٿو اَچَي، ته اوهان سان ڪا مُلاقاتِ ٿِي هُجَي.“
”مُنهنجا راڻا ضروري ناهي ته مُلاقاتِ، رُوبَرُو ٿِئَي، جَنِ سان مالِڪُ رُوحَ جا رِشتا ڳَنڍِيندو آهي، اُهي هِڪَ ٻِئَي سان خوابَنِ ۽ خِيالَنِ ۾ به مِلندا آهن، ۽ سَندنِ رُوحانِي مُلاقاتون به ٿِينديون آهن.“
”خَوابَ آئون به ڏِسندَو آهيان، سَپنَنِ ۾ اَپِسَرائون نَظَرِ اِيندِيُون آهن، پر ياد نه ٿو اَچَي ته اوهان کي، مون خَوابَ ۾ ڏِٺَو هُجَي.“
”اَلَئِه جَي ڇو اوهان کي ياد نه ٿو اَچَي، آئون ته تو سان اَڻَڳَڻِيون مُلاقاتون ڪري چُڪِي آهيان، مون کي توهان ئِي پَنهنجَو نانءُ، راڻو ٻُڌايو هو.!!“
”مان ته اڃا به حيران آهيان، اوهان مُنهنجَو نالو ڪِيئَن پَيُون پُڪارِيو، مون کي توهان جَي نانءَ جِي خبر ناهَي.“
”اَو مُنهنجا مَينڌَرا، مُومَلَ ئِي تو کي راڻو پُڪارَي سَگَھي ٿِي، ۽ مُنهنجَو نالو مُومَلَ آهي.“
”تون مُومَلَ آهِين ته پوءِ يَقِينُ ڄاڻِ، آئون به تُنهنجِي تَلاشَ ۾ هِتَي آيو آهيان.“
”اِهَو وَرِي ڪِيئَن.“
”عَرصَي کان مُنهنجَي دِلِ دِماغَ تي مُومَلَ سَوارُ آ، اِهَو اِسِمُ ذهِنَ ۾ دُهرائجَندو رَهَي ٿو، مُسَلِسَلِ اِهڙِي ڪَيفِيَتَ رهڻ کان پوءِ، آئون مُومَلَ جِي ڳَولا ۾ هِتَي پهتو آهيان. ڀِٽائِي سرڪار جَي آڳنڌ تي وَيٺَي سَندسِ بَيتُ، ”ڪَي وَيجھا ئِي ڏُورِ، ڪَي ڏُورِ به اَوڏا سُپرين، ڪَي چَڙَهنِ نه چِتِ تي، ڪَي نه وِسرَنِ مُورُ، جِيئَن مَينهِن ڪُنڍِيءَ پُورُ، تِيئَن دوستَ وِراڪَو دِلِ سِين.“ پڙهندو رَهيُس، ٻاهر نِڪِتو آهيان، ته اوهان سَڏُ ڪيو آهي.“
”مُنهنجا راڻا تون مون کي مِلِي ويو آهِين، پَنهنجِي مُومَلَ کي ڇڏي نه وڃجان، مون تي هَرِ حال ۾ وَيساههُ رَکجان، ڪڏهن شَڪَ جي نگاههَ سان نه ڏِسِجان، ڇو ته شَڪُ وِڇَوڙَي جو ڪارَڻُ بَڻِبَو آهي، ڀَلِي اَکيُنِ سان ڏِسِين ته ڪو ساڻُ سُتلَ آ. زِندگيءَ جا فيصلا جذباتِ ۾ اچي نه، پر حقيقت کي وائکَو ڪري ڪَجانءِ، ته جُدائِي جِي پِيڙا ڀَوڳِڻِي نه پَوَي.