ڪالم / مضمون

سڙيا مٿي سچ

”سڙيا مٿي سچ“ ننڍن وڏن ستاويھن ليکن جو مجموعو آهي، جنھن ۾سماج جي مڙني موجوده مسئلن نوڪريءَ جي نالي ۾ نوجوانن سان ٿيندڙ مذاق کان ويندي تعليمي ادارن ۾ انتظامي نااهلي، آدمشماري، وڻن جي نسل ڪشي، سنڌي ٽي وي چينل ۽ ٻوليءَ جو بگاڙ، ڀوپن ۽ عطائي ڊاڪٽرن جو آزار، ڪتاب نہ پڙهڻ جا مختلف بھانا، ادبي ميلا ۽ مچ ڪچھريُون ۽ ڪورونا وبا اهم موضوع آهن. سرمد جي مضمونن ۾ مقصديت، اختصار سان گڏ جامعيت، اهم نڪتن کي نروار ڪرڻ واري هنر سان گڏوگڏ هڪ تحمّل ۽ ٺهراءُ پڻ نظر اچي ٿو، جيڪو سرمد جي شخصيت ۾ بہ بدرجئہ اُتم موجود آهي.

  • 4.5/5.0
  • 18
  • 9
  • آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
  • سرمد کوسو
  • ڇاپو پھريون
Title Cover of book سڙيا مٿي سچ

نؤجوان نسل کي تباھيءَ کان بچايو!

اسان جي سماج ۾ منشيات جو واهپو ڏينهون ڏينهن وڌندو پيو وڃي. جنهن جو شڪار سڀ کان وڌيڪ نؤجوان طبقو ٿي رهيو آهي. جنهن نؤجوان کي ان عمر ۾ علم حاصل ڪرڻ گهرجي، اهو نشي آور شيون واپرائي نه رڳو پنهنجو، بلڪه پنهنجي سموريءَ قوم جو مستقبل برباد ڪري رهيو آهي. نشي واريون شيون استعمال ڪرڻ سان نؤجوانَ ذهني توڙي جسماني طور تي مفلوج ٿي ٿا وڃن. نتيجي ۾ هو ڪو به ڪم صحيح طرح سان نٿا ڪري سگهن ۽ پنهنجي زندگيءَ کي ايئن ئي وڃائي ٿا ڇڏين. اسان کي لڳ ڀڳ هر آفيس، اسڪول، اسپتال، روڊ، رستي تي، مطلب ته هر ڪنڊ پاسي تي پانن جي پچڪارين ۽ ٿُڪن سان ڀريل ڀتيون ملنديون. ماڻهن جي اڪثريت جا وات پان يا گُٽڪي سان ڀريا پيا هوندا! ڪنهن سان ڳالهائڻ مهل آواز نه نڪرندُن! ۽ پوءِ پيا اشارن ذريعي ڳالهائيندا... پر واتَ مان اهو گند ٻاهر نه ڪڍندا! اڪثر ڳالهائيندي ڳالهائيندي سندن وات مان پان جون ٿُڪون سامهون واري شخص جي مُنهن ۾ به پيُون لڳنديون... پر پان کائيندڙ شخص کي شرمندگيءَ جو ڪوبه احساس ناهي ٿيندو!
هاڻي سگريٽ ته هر ماڻهو پيو ڇڪي. يونيورسٽين جا باشعور شاگردَ، مستقبل جا معمار نؤجوان، يونيورسٽين ۽ ڪاليجن جي ڪينٽينز تي سموسن ۽ چانهه سان گڏ سگريٽن جو آرڊر ڏيندي نظر ايندا! اڪثر ماڻهو ته پبلڪ ٽرانسپورٽ ۾ سفر دؤران پيا سگريٽ مٿان سگريٽ ڇڪيندا... کين اهو احساس به ناهي ٿيندو ته اسان جي ان عمل سان گاڏيءَ ۾ سوار ڪو ٻار تڪليف ۾ ايندو، ڪو دم جو مريض تڪليف ۾ اچي، ويتر بيمار ٿيندو يا ڪنهن صحتمند ماڻهوءَ جي ڦڦڙن تي به سندن دونهين سان منفي اثر پوندا ۽ ڪوسندن سگريٽ جي دونهين يابدبُوءِ جي ڪري اُلٽيون ڪري بيحال ٿي پوندو. اهڙن ماڻهن کي وري ڪو سمجهائڻ جي ڪوشش ڪندو ۽ سگريٽ پيئڻ کان منع ڪندو، ته ان تي سگريٽ پيئندڙ ماڻهو ڪاوڙجي چوندو، ته: ”جيڪڏهن ايڏي تڪليف ٿي ٿئي، ته پوءِ پنهنجي گاڏي وٺي سفر ڪريو! باقي اسان موالين جو دماغ خراب نه ڪريو!“ ٻين ماڻهن جي اڪثريت به وري ان سگريٽ پيئندڙ جو ساٿ ڏيندي نظر پئي ايندي، پر ان کي غلط چوڻ وارو ڪو ورلي هوندو! نتيجي ۾ اهو شخص پاڻ کي وڌيڪ معتبر ۽ سوڀارو سمجهڻ لڳندو آهي.
انهيءَ کان سواءِ هاڻي پبلڪ ٽرانسپورٽ ۾ سفر ڪندي، اسان کي ٻين کاڌي جي شين سان گڏ مين پُڙي، سگريٽ ۽ گٽڪو به عام جام ملندو آهي. هاڻي ته ننڍا ٻار به نشو واپرائيندي پيا نظر اچن. سرڪار طرفان انهن شين تي پابنديءَ جا به رڳو سَکڻا اعلان پيا ٿيندا آهن، باقي انهن تي ڪو به عمل ٿيندي نظر ناهي ايندو.
سرڪار، وس وارين اختيارين سان گڏوگڏ، سول سوسائٽيءَ جي نمائندن، استادن، والدين توڙي سماج جي هر باشعور فرد کي اپيل ٿي ڪجي ته خدارا! نؤجوان نسل کي تباهه ٿيڻ کان بچايو ۽ کين جيترو ممڪن ٿي سگهي، نشي کان پري رکو! ته جيئن هڪ صحتمند سماج جي تعمير ممڪن ٿي سگهي.


(پندرنهن وار”عبرت“ ميگزين جي مارچ 2007ع واري شماري ۾ شايع ٿيل)