فيس بڪ تي تڏو وڇائڻ
سنڌي ٻوليءَ جو ناميارو ڪھاڻيڪار نُور گھلو صاحب، اڄ گذاري ويو. جنهن ڪجهه وقت اڳ سندس ھڪ ڪھاڻي "انتقال پُرملال" ۾ اھڙو ئي ذڪر ڪيو ھو ته ماڻهُوءَ جي مؤتَ تي سندس پونيَر ۽ دوستَ، فيس بڪ تي ئي تڏي جو انتظام ڪري، پنھنجو ۽ ٻين جو وقت بچائين ٿا. اھا ڪھاڻي دنيا جي بيحسيءَ ۽ بي رحميءَ جي عڪاسي آھي.
مون کي سندس اھا ڳالهه بلڪل دل سان لڳي، جڏھن مون زيب سنڌي صاحب جي پوسٽ تي، زيب صاحب جو لکيل اھو ڪمينٽ پڙھيو ته:
”نور گهلُوءَ جي جنازي نماز ۾ سندس مائٽن کانسواءِ، افسوس! ته اديبن جو تعداد فقط ويهارو کن ئي هيو!“
اھو ڪمينٽ پڙهڻ سان اکين ساڻ دل به ڀرجي آئي! ان کان وڌيڪ بيحسي باقي ڪھڙي ٿي سگهي ٿي...!!
اھڙيءَ ئي طرح اسان چچريل لاشن جي تصويرن، خطرناڪ بيمارين ۾ ورتل ماڻهن جي تصويرن، حادثن جي ڀيانڪ منظرن، ڪپڙا ليڙُون ليڙُون ٿيل عورتن ۽ ٻارن جي تصويرن کي رڳو ھڪ خبر سمجهي، وڏي ديدہ دليريءَ سان فيس بڪ ۽ ٻين سوشل ميڊيا پليٽ فارمس تي اپلوڊ ڪري، ٻين ڪيترن ئي ماڻهن جي احساسن جو بيرحميءَ سان قتل ڪندا آھيون ۽ اهو ناهيُون سوچيندا ته جيڪڏهن تصوير ۾ ڏيکاريل اهو شخص، اسان جو ويجهو هجي ها، ته اهڙي تصوير ڏسي اسان جي دل تي ڇا گذري ها!
◙