اٽالو پڊنگ
”تو مون کي سک ڪهڙا ڏنا آهن؟“ ٻرندڙ جبل ڦاٽ ٿو کائي.
”مان توکي ڏک ڪهڙا ڏنا آهن؟“
”هي ڏک ناهي ته وري ڪو سک آهي؟ ناشتو ٿي پچايان ته وري لنچ، لنچ ٿي پچايان ته وري ڊنر. سڄو ڏينهن رڌ – پچاءُ!“
مان چپ، کيس ڇا ياد ڏياريان.
”روز ديڳڙا لاهيندي هٿ ٿا سڙن. ان ڏينهن ته منهنجي رئي کي به باه لڳي هئي.
”او ڊارلنگ، اهي نائلون جا ته روا نه پائيندي ڪر.“
”گهر ۾ ٻيا ڪهڙا پايان؟“
مان ڇا چوان.
”منهنجي شڪل ڏسين ٿو، روز باه تي ڪاراٽبي ٿي وڃي!“
”نه ڊارلنگ، تون ته روز اڳري کان اڳري ٿيندي ٿي وڃين.“
”نه نه، مون کي نٿي گهرجي اهڙي سونهن!“
”چڱو ڀلا، هيئن ٿا ڪريون ناشتو ۽ ڊنر تون پچائيندي ڪر، لنچ پيا شيزان مان کائينداسين.“
”ائين خرچ وڌي ويندو. بجٽ خراب ٿيندي.“
”بجٽ کي ڌوڙ وجهه، تون ته سکي ٿيندينءَ.“
”بجٽ کي ڪيئن وساربو.“
”پوءَ ڀلا ڇا ڪجي؟“
”مون کي هڪ مائي رکي ڏي جا رڌ – پچاءُ به ڪري ۽ مون کي ڪمپني به ڏئي.“
ڊارلنگ، مائي جي مانيءَ مان ڪهڙو مزو ايندو؟ خانسامان ڇو نه رکون؟“
”هون هون، خانسامان گدلا ٿيندا آهن ۽ پهرين نمبر جا بئمان ٿيندا آهن.“
”مائين جي معتبرائپ جي به مون کي خبر آ. اهي به پورا هٿ ئي ڪونه ڌوئينديون آهن، ٿانون ڌوئڻ جي ڳالهه ته پري رهي.“
”سڀ اهڙيون ٿورو هونديون آهن. وري مان ڇاڪاڻ آهيان؟ کيس پاڻهي چيڪ ڪنديس.“
منهنجي زال پاڻ به سهڻي آهي ۽ کيس هر سهڻيءَ ۽ نفيس شيءِ سان محبت آهي. اسين جنهن فليٽ ۾ رهون ٿا، اهو به منهنجي زال ئي پسند ڪيو آ ۽ ان کي وڏيءَ محنت سان سينگاريو آ. اسان جي بيڊ – روم ۾ ”امين“ جو پيلو ڪارپيٽ وڇايل آهي. وچ ۾ ڪاري رنگ جو ڊبل – بيڊ آهي. ان تي ”جي – ايم – بي، جي ميٽرس آهي. پاسي ۾ ٽيڪ جو ڪاري رنگ جو ”چيسٽ آف ڊراز“ پيو آهي. ٻي ڪنڊ ۾ ساڳئي رنگ جي ڊريسنگ ٽيبل آهي، جنهن ۾ بليجيم جا ئي شيشا لڳل آهن. اسان جو ڊرائنگ روم به نهايت سهڻو آهي. ان ۾ هڪ وڏو ايراني قالين وڇايل آهي. ٻه فوم جا صوفا سيٽ پيا آهن. هڪ پاسي کان ”سيٽي“ آهي ۽ ٻئي پاسي کان گرونڊڪ جو ريڊيو پيو آهي. ڊرائنگ روم جي ڀتين تي گهڻين تصويرن بجاءِ صرف صادقين جي هڪ وڏي پينٽنگ لڳل آهي، جنهن ۾ هڪ ڍنڍ جو نظارو ڏيکاريل آهي. ڍنڍ ۾ ڪنول جا گل جهڳٽا هنيو بيٺا ڏيکاريل آهي. ڍنڍ ۾ سهڻا پکي نيرڳ ۽ هنجرون، ميڙ ڪريو ويٺا آهن ۽ ڪي ٻيءَ جاءِ تي لهڻ لاءِ اڏامن ٿا. ڊرائنگ روم جي هڪ ڪنڊ ۾ سهڻو شيشي جو شوڪيس پيو آهي، جنهن ۾ ڊيڪوريشن پيسز پيا آهن. انهن جي وچ ۾ گوتم ٻڌ سچ جي ڳولا ۾ گم آهي. پاسي ۾ وينس آهي ۽ هڪ ٻه نيوڊ آهن. اسان جو باٿ روم به هڪ مڪمل باٿ روم آهي، جنهن جو نمونو به منهنجي زال انگريزي رسالن تان ڳولي ڳولي ڪڍيو آهي. سڄو باٿ بلو رنگ جي ٽائلن ۽ ساڳئي رنگ جي واش – بيسن ٽب سان ٺهيل آهي. اسان جو ڪچن به سڄو ”فارميڪا“ جو ٺهيل آهي. ان ۾ سئي گيس جو ڪڪر آهي، چينيءَ جو واش – بيسن آهي، جنهن ۾ ڊشز ڌوئڻ ۾ ڪا تڪليف ڪانه ٿيندي آهي. منهنجي زال سڄي گهر جو ڪم ڪار پاڻ ڪندي آهي، ان لاءِ هوءَ روز صبح جو ساجهر اٿندي آهي. ڪمرا صاف ڪري، ٽپڙ ٽاڙي ڇنڊي، ڪچن ۾ ويندي آهي ۽ ناشتو تيار ڪندي آهي. ناشتو ڪري اسين ٻئي پنهنجي پنهنجي سروس تي ويندا آهيون. اتان واپس موٽندا آهيون ته پوءِ هوءَ منجهند لاءِ ڪا هلڪي ڊش تيار ڪندي آهي. ان کان پوءِ شام جي چانهن ۽ ڊنر تيار ڪندي آهي. ڊنر کائي واندا ٿيندا آهيون ته پوءِ هو ڊش ڌوئيندي آهي، هن ۾ مان به سندس ٿوري هيلپ ڪندو آهيان. هوءَ سڄو ڏينهن ڪم ڪري ڏاڍي ٿڪجي پوندي آهي. مان کيس ٻه ٽي ڀيرا خانسامان رکڻ جي صلاح به ڏني آهي. هوءَ منهنجي نه ٻڌندي آهي ۽ چوندي آهي: ”خانسامان ههڙي ڪچن جو خانو خراب ڪري ڇڏيندا.“
”ڇو خانو خراب ڪندا؟“
”هنن کي ماڊرن ڪچن جو ڪهڙو قدر؟ هو ڏاڍا گدلا ٿيندا آهن.“
”بٽ ڊارلنگ، اٽ از اي ٽيريبل جاب.“
”ناٽ فار ليڊيز!“ هوءَ مشڪندي جواب ڏيندي آهي.
”تون ڏاڍي ٿڪجي ٿي پوين.“
”پوءِ تون به ڪم ڪندو ڪر نه!“
”مان به وس آهر ته ڪندو آهيان، پر گهڻو ڪم ته مون کان نه ٿو پڄي.“
”توکان جيترو پڄي سو ڪندو ڪر، باقي مان ڪنديس.“
انهن ڳالهين ۾ منهنجي پوري نه پوندي آهي ته وري کيس ٻئي نموني سمجهائڻ جي ڪوشش ڪندو آهيان ۽ کيس چوندو آهيان: ”ڊارلنگ، سوشل اسٽيٽس جي خيال کان به خانسامان ضروري آهي.“
”فارين ۾ جو هرڪو پنهنجو ڪم پاڻ ڪندو آهي، انهن جو سوشل اسٽيٽس ڪو گهٽ ته ڪونهي.“
”اتان جي تهذيب ٻي آ، اتان جو ماحول ٻيو آ، ڊارلنگ!“
”اسين اهو ماحول هت به پيدا ڪري سگهون ٿا.“
”آئڊيا ته تمام سٺو آهي، پر مون کي صرف تنهنجو خيال ٿو ٿئي.“
”سويٽ آف يو!“
”پوئي ڊارلنگ!“ مان مٺي ڏنيمانس.
”ان کان سواءِ اسان کي پئسو گهرجي، اسان کي ڪار به وٺڻي آهي!“
”ها ڊارلنگ، ٽئڪسيون اڌ پگهار کڻي ٿيون وڃن، ڪار ضروري آ، پر ڪهڙي وٺنداسون؟“
”تون ٻڌاءِ.“
”مون کي ته ”مورس“ وڻندي آ.“
”اون هون، ان ڪار کي ڪا شيپ ئي ڪانهي. اسان کي اها نه گهرجي.“
”ووڪس ويگن؟“
”اها به نه. ان جون سيٽون آرام واريون ڪينهن.“
”پوءِ ڪهڙي؟“
”ٽويوٽا يا مزدا 1500، ننڍين ڪارين ۾ اهي ئي نفيس ۽ سهڻيون آهن.“
”واقعي مون کي انهن جو خيال ئي ڪونه آيو.“
”پوءِ ڏس ته، اسين خانسامان ڪيئن ٿا افورڊ ڪري سگهون، جڏهن ته اسان کي اڃا ڪار به ڪانهي.“
سندس اهي ڳالهيون ٻڌي مان پوءِ کيس چوڻ ڇڏي ڏنو آهي. هوءَ سڄو ڏينهن پئي گهر جو ڪم ڪار ڪندي آهي ۽ رات جو ٿڪجي اچي هنڌ ۾ ڪرندي آهي. اسين هن وقت تائين چڱي سيونگ ڪري ويا آهيون ۽ ڪار جي رقم ۾ ڪي باقي ٿورا پيسا رهيا آهن، جو هوءَ ڪچن مان نڪري اچي منهنجي سامهون بيهي ٿي. هن جو منهن اداس اداس آهي، هن جا چپ مرڪڻ بجاءِ ڀڪوڙيل آهن........ مان کيس ڳراٽڙي پائي پرچائڻ جي ڪوشش ٿو ڪريان ته منهنجي سيني ۾ منهن لڪائي سڏڪا ڀرڻ بجاءِ منهنجي وڌايل هٿ کي پري ٿي ڪري ڇڏي.
مان پنهنجي سر به ڪوشس ٿو ڪريان ۽ دوستن کي به ٿو چوان ته اسان کي هڪ مائي گهرجي، جا لکنوءَ جي نوابن جا کڻي کاڌا نه پچائي، پر صاف سٿري هجي ۽ سادو وڻندڙ کاڌو پچائي سگهي.
”مون کي هڪ مائي سجهي ٿي.“ منهنجو ڪليگ حسن چئي ٿو.
”سچي حسن!“ مان خوشيءَ مان کانئس پڇان ٿو.
”رئيلي پر ڀاڀي شايد ان کي نه بيهاري.“
”ڇو نه بيهاريندس؟“
”ڇاڪاڻ ته اها مائي خاصي وڻندڙ عورت آ.“
”دين واٽ! اسان کي ته اهڙي گهرجي.“
”عورتون خوبصورت مائين کي پسند نه ڪنديون آهن. منهنجيءَ وائيف به اهڙيءَ کي نه بيهاريو هو.“
مون کان ٽهڪ نڪري ٿو وڃي. کلندي کلندي کانئس پڇان ٿو: ”چئبو ته ڀاڀي تنگ نظر آ؟“
”سڀ بيگمات تنگ نظر هونديون آهن، منهنجا ڀاءُ!“
”نه نه ڀُلو آهين، ماءِ وائيف از ابئو ديز ٿينگز.“
”امپاسيبل!“
”ڏس نه، اسين ٻئي پڙهيل ڳڙهيل آهيون؛ اسان ٻنهي کي هڪ ٻئي سان پيار آهي ۽ هڪ ٻئي تي اعتبار آهي.“ مان کيس سمجهايان ٿو.
”هون، ڪتابي ڳالهيون.“
”چڱو، پاڻ ڏسندين. مون کي ڇڙو اها مائي هٿ ڪري ڏي.“
”شام جو اچج ته کيس لوڪيٽ ڪنداسون.“
مان شام جو ان مائيءَ کي گهر وٺي ٿو اچان. مائي برابر شڪل صورت جي چڱي آ، پر تنهن ۾ منهنجو ڇا؟ مائيءَ سان مان ڇڙي پگهار ڳالهائي آهي. هن اسي رپيو مهينو وٺڻو ڪيو آ، جو هن مهانگي شهر جي لحاظ کان تمام مناسب آهي. هن کي عام طرح پاڪستاني کاڌا تيار ڪرڻ ايندا آهن ۽ خاص طرح هوءَ برياني، قورمو، شامي ڪباب، ڪوفتا سٺي طرح پچائي سگهي ٿي ۽ ٻيون ڊشز به هڪ دفعو ڏسڻ سان پچائي سگهندي. مائيءَ مهيني ۾ ٻه ٽي ڏينهن موڪل به گهري آهي، جا به مان کيس ڏيڻي ڪئي آهي. اهي ٻه ڏينهن پاڻ پچائينداسون يا هوٽل ۾ کائينداسون.
بيگم ڊرائينگ ۽ سٽنگ ۾ ڪانهي. هوءَ باٿ ۾ آهي، جنهن جو دروازو بند آهي. اندران شاور جو ۽ هن جي جهونگارڻ جو آواز ٿو اچي. مان دروازي کي ناڪ ٿو ڪيان.
”ويٽ ڊيئر!“ اندران هوءَ چوي ٿي.
”تمام ضروري ڳالهه آ.“
”دين شوٽ اٽ.“
”هڪ مائي آندي اٿم جا ماني پچائيندي.“
”ريئلي!“ هوءَ عجب ۽ خوشيءَ مان رڙ ٿي ڪري چوي.
”ها، سچي! ۽ توکي وڻندي. پگهار به تمام مناسب صرف اسي روپيا مهينو.“ مان پگهار واري ڳالهه هوريان ٿو چوان، متان ورانڊي ۾ ويٺل مائي ٻڌي وٺي.
مون کي هن جي ٽب مان ٻاهر نڪرڻ جو آواز ٿو اچي ۽ سندس تڙ تڪڙ ۾ ڪپڙا پائڻ جا سرڙات ٿا اچن. هوءَ در کولي ٻاهر ٿي نڪري. هن جو منهن خوشيءَ کان ٻهڪي ٿو. هوءَ مون کان پڇي ٿي: ”ڪٿي آ مائي؟“
”ان دي ورانڊا، ماءِ ڊارلنگ!“
”هل ته کيس ڪم سمجهايون.“
”ديٽس يوئر جاب! مون کي شاور ڪري ڪلاڪ ٻن لاءِ ٻاهر وڃڻو آهي.“
هوءَ تڪڙي تڪڙي ورانڊي ڏانهن وڃي ٿي. مان سندس خوشيءَ تي خوش ٿيندو، اندر باٿ ۾ ٿو وڃان، جنهن ۾ سندس بدن جي سڳنڌ پکڙيل آهي. مان آرام سان شاور ڪري، ڪپڙا بدلائي، گهر کان ٻاهر ٿو نڪران. پورن ٽن ڪلاڪن کان پوءِ ڊنر جي ٽائيم تي واپس ٿو موٽان ته وري به کيس ڪچن ۾ ڪم ڪندو ٿو ڏسان! مان هن کي ٻانهن کان پڪڙي اٿاريان ٿو ۽ چوان ٿو: ”ڇڏ، ڊارلنگ، مائيءَ کي پچائڻ ڏي.“
”مائي هلي وئي. مان هن کي ڪونه بيهاريو.“ هوءَ ڪنڌ هيٺ ڪري چوي ٿي.
”واٽ؟“
”مان هن کي ڪونه بيهاريو!“ هوءَ وري ٻڌائي ٿي.
”بٽ واءِ؟“ مان ٿورو چڙ مان کانئس پڇان ٿو.
هوءَ پهرين ٿورو هٻڪي ٿي. پر ان دم ئي منهنجي ڳچيءَ ۾ ٻانهون وجهي چوي ٿي: ”ڊارلنگ! هن کي ته اٽالو پڊنگ ئي ڪانه پئي ٺاهڻ آهي، کيس ڪيئن بيهاريان!“