انسانن جو هڏڏوکي هجڻ!
• ٻيلا ۽ جهنگ ته پاڻ ئي پيا وڌندا ويجهندا آهن پر هر باغ جو ڪو نه ڪو مالهي هوندو آهي. جيڪو ان باغ ۾ موجود هر وڻ، ٻوٽي ۽ گُل جي نفسيات ۽ مزاج کان بخوبي واقف هوندو آهي. نه رڳو واقف هوندو آهي پر هو انهن سڀني جي مزاج ۽ نفسيات جو خيال به ڪندو آهي.
• مالهي ئي ڄاڻيندو آهي ته گُلاب جي ڪهڙي اهميت ۽ موتئي جي ڪهڙي اهميت آهي.
• اسان وٽ اڄڪلهه گُلن کي چيڀاٽڻ عام ٿي ويو آهي. هر روز ڪنهن نه گُل جو چيڀاٽيل چهرو اسان جي سامهون ايندو رهندو آهي.
• اسان ڪنهن تي ٿيندڙ ظلم کي ننديندا به ناهيون ۽ نه ئي مظلوم جا ساٿي ٿيندا آهيون پر اسان پنهنجي مزاج ۾ موجود وحشي پڻي ذريعي مظلوم تي ٿيندڙ ظلم ڏسي مزو وٺندا رهندا آهيون.
• ان کان وڌيڪ ڏکوئيندڙ ڳالهه ٻي ڪهڙي ٿي سگهي ٿي، جو اسين هڪٻئي جي ڏُک کان لاتعلق ٿي وڃون.
• اڄ جي ماڻهو جا ڏک ۽ سور هڪٻئي کان الڳ آهن. ان جي نتيجي ۾ انسان اڪيلو ٿيندو پيو وڃي.
• اڄ جي دور ۾ ڪنهن مان چڱائي جي اميد رکڻ بيوقوفي ئي آهي. ڪو وڙلي اهڙو ماڻهو ملندو، جيڪو چڱائي جو سبب بڻجي.
• انسانن جو هڏڏوکي هجڻ، فضيلت واري ماڻهو جي ئي عادت ۾ شامل هوندو آهي.
• اڄڪلهه صلح ڪرائيندڙ گهٽ، معمولي ڳالهه کي هوا ڏئي نفرتون پکيڙيندڙ عام جام ملندا.
• مون ذاتي تجربي مان اهو سکيو آهي ته، ڪنهن به شخص لاءِ جلدي ۾ ڪا به راءِ نه ٺاهيو. اسان جلدي ۾ ماڻهن مان متاثر به ٿيندا آهيون ۽ جلدي ئي ماڻهن مان بيزار ٿي پوندا آهيون. هر ماڻهو کي وقت ڏيو، هُو توهان جي سامهون پاڻ ئي ظاهر ٿي پوندو ته هُو ڪير آهي. توهان کي اڳ ۾ ان بابت ڪا راءِ ٺاهڻ جي ضرورت ئي نه پوندي.