پنهنجو پاڻ کي پرچائڻ!
اڪثر اها ڳالهه ذهن جي نقشي تي ظاهر ٿيندي آهي ته، اسان پنهنجي ويجهي دوست يا عزيز جي ناراض ٿي وڃڻ تي کيس پرچائڻ جي هر ممڪن ڪوشش ڪندا آهيون. اسان چاهيندا آهيون ته اُهو دوست يا عزيز ناراض نه ٿئي. انهي دوران اسان جيڪڏهن پنهنجو جائزو وٺنداسين ته، اسان پنهنجو پاڻ کي رنجائي ۽ ايذائي ويهندا آهيون. اسان دنياداري ۽ آدابن جي نالي ۾ پنهنجي آزادي ۽ ضمير کي ماريندا آهيون. ڇا اسان ڪڏهن پنهنجو پاڻ کي پرچائڻ جي لاءِ ايڏي ڪوشش ڪئي؟ اسان جي چوڌاري ٻهروپيت جو جهان آباد آهي. هر ماڻهو پنهنجي چهري تي انيڪ چهرا چاڙهي هلي پيو. هي دنيا چٽاڀيٽي ۽ مقابلي جي آهي، جنهن ۾ چالاڪ ئي ڪامياب ٿيندو. هن مقابلي جي دنيا ۾ اٻوجهه، غريب، ڪاري ۽ ڪوجهي لاءِ ڪا به جڳهه ناهي. مائٽن ۽ استادن کي اهو ٻار پيارو هوندو آهي، جيڪو چالاڪ هوندو آهي. جنهن کي چالاڪي ناهي ايندي، ان کي نادان، چريو ۽ بيڪار چئي هميشه سندس استحصال ڪيو ويندو ۽ سندس جذبن جو قتل ڪيو ويندو آهي. ڪو به انهي پاسي نٿو سوچي. ڇو ته هي مقابلي جي دنيا آهي، هتي ڪاميابي ئي سڀ ڪجهه آهي، ناڪامي جو ڪو به ڌڻي ناهي. هتي ناڪام ٿيڻ وڏو ڏوهه آهي.
ڪاوڙيل دوست ته پرچي به پوندا آهن پر پنهنجو پاڻ کي پرچائڻ ڏاڍو ڏکيو آهي. پنهنجي ضمير ۽ روح کي آيل رهنڊن جو ازالو ڪرڻ تمام مشڪل آهي. دنياداري جي نالي ۾ پنهنجي وڃايل وقت ۽ توانائي جو ڪو به نعمل بدل ناهي. دل چوندي آهي ته دنيا جي چهري تي دنياداري ۽ آدابن جي نالي ۾ چڙهيل اهي انيڪ چهرا پَٽي لاهي ڇڏجن ۽ ماڻهن کي دنيا جو اصل چهرو ڏيکارجي!