تربيت ۽ اخلاقيات!
• پنهنجي مختلف مضمونن ۾ مون اِها ڳالهه ڪيترائي ڀيرا لکي آهي ته، اسان وٽ تعليم جو مقصد رڳو وڏا وڏا گريڊ ۽ نمبر کڻڻ ۽ نوڪري حاصل ڪرڻ آهي. تربيت ۽ اخلاقيات واري پاسي ڪو به ڌيان ناهي.
• ان جو هڪ خطرناڪ نتيجو اِهو نڪتو آهي جو ٻار ڊپريشن جو شڪار آهن. پنهنجي پڙهائي دوران هنن کي اهو ئي ڊپ هوندو آهي ته، جيڪڏهن گريڊ خراب آيو، فيل ٿيس يا وري ڪنهن پروفيشنل يونيورسٽي ۾ داخلا نه ملي ته پوءِ جهڙوڪر مري ويس، زندگي اتي ئي ختم ٿي وئي.
• اڪثر استادن ۽ والدين جو به انهيءَ ڳالهه تي زور هوندو آهي ته، گريڊ سُٺو کڻڻو آهي، داخلا حاصل ڪرڻي آهي وغيره وغيره. انهي ۾ به ڌنڌوڙي هر وقت اڳڀرا هوندا آهن. انهي جو وري نتيجو اهو نڪتو آهي جو امتحاني بورڊ مان پئسن تي مارڪون وٺڻ/وٺرائي ڏيڻ، امتحانن ۾ ڪاپي ڪرڻ/ڪرائڻ ۽ امتحانن ۾ سُٺيون مارڪون حاصل ڪرڻ لاءِ ٽيوشن سينٽرز تي داخلا وٺڻ.
• هاڻي انهي سموري وٺ پڪڙ ۾ ٻار جي اصل شخصيت بگڙي وئي ۽ پوءِ اسان انهي ٻار مان عجيب قسم جون اميدون رکندا آهيون ته اهو ٻار سماج ۾ وڏو ڪم ڪندو. اِهو ٻار اڳتي هلي ڪنهن به پيشي ۾ ڪرپشن ۽ ٺڙڪ ٺڳي نه ڪندو ته ٻيو ڇا ڪندو؟
• اسان شين جا بنياد به ڪوڙ ۽ فريب تي رکندا آهيون ۽ پوءِ آخر ۾ ويڳاڻپ جو شڪار ٿيندا آهيون.
• اسان وٽ هر سنجيده ڳالهه به مذاق هوندي آهي. هر وقت کل ڀوڳ ۽ چرچن کان سواءِ اسان جي سماج کي ٻيو ڪو به ڪم ناهي.
• اسان جڏهن ڄاڻندي به اڻڄاڻ بڻباسين، ته پوءِ ائين ئي ٿيندو، جيئن اسان وٽ ٿئي پيو. ماڻهن جي نفسيات کي سمجهڻ جي ضرورت آهي.
• اسان وٽ ماڻهو جي نفسيات انهي جي ننڍپڻ کان ئي خراب ڪئي ٿي وڃي. انهي ۾ سڄو سماج ذميوار آهي، خاص طور تي استاد ۽ والدين. ڇو ته ٻار جي سکيا جا بنيادي مرڪز ته گهر ۽ تعليمي ادارا آهن ۽ انهي کانپوءِ پورو سماج.