پکي پرديس جا...!
سياري جي موسم جون انيڪ حُسناڪيون آهن. خاموشي، تنهائي، سُڪون جو احساس به هن مند جو ثمر آهي. دل لڀائيندڙ صبح، سرمئي شامون، ڊگهيون اداس راتيون! سيارو، ڀرپور تخليقي ماحول مهيا ڪري ڏي ٿو. سوچ جي سفر کي نوان رستا ملن ٿا. سيارو وڇوڙي جي به موسم آهي ته پنهنجو پاڻ کي ايندڙ موسم لاءِ تيار ڪرڻ جي به موسم آهي.
ڳُڙ واري چانهه، ڳُڙ ۾ رنڌيل تاهري ڀت، بُسري جو سواد به هن موسم ۾ ئي وٺبو آهي. باهه جا وڏا وڏا مچ ٻاري، اُن جي چوڌاري ويهي ڪچهريون ڪرڻ واري ريت به هن موسم سان ئي وابسته آهي.
راتين جو جاڳي ڪشور ۽ لتا جا رومانٽڪ دوگانا ٻُڌڻ جو به هن مند ۾ الڳ ئي سُرور آهي.
هن موسم ۾ پکي به مختلف ملڪن مان مهمان ٿي اسان وٽ اچن ٿا. مون کي جاويد اختر صاحب جي اها ڳالهه ڏاڍي وڻندي آهي ته، ”پکين لاءِ ڪي به سرحدون ناهن هونديون. سرحدون رڳو انسانن لاءِ هونديون آهن.“ اهو ئي انسان انهن مهمان ٿي آيل پکين کي به بخش نٿو ڪري. ڪيڏي نه افسوس جي ڳالهه آهي جو اسان مان گهڻن جو شوق شڪار ڪرڻ آهي. مون ته وڏين وڏين هستين جي انٽرويوز ۾ سندن شوق بابت ڪيل سوال جو جواب پکين جو شڪار پڙهيو آهي. سچ پڇو ته اهو جواب پڙهي، مون کي انسان کان ئي نفرت ٿيڻ لڳي ٿي. ڪيڏو نه بيرحم آهي اڄ جو انسان جيڪو پکين کي تڙپي تڙپي مرندو ڏسي، خوش ٿئي ٿو. خير! اڄ جي هن ظالم انسان تي ڪهڙي ميار! جيڪو ماڻهو کي به تڙپي تڙپي مرندو ٿيندو ڏسي خوش ٿئي ٿو.
مون کي پکين جي ٻولين کان وڌيڪ مَڌُر موسيقي ناهي لڳندي. پکين جي اُڏام آزادي جي نشاني آهي. آسمان تي اُڏامندڙ پکين جا ولر، اسان کي نظم ضبط سيکارين ٿا. سندن اُڏام ۾ به رِڌم آهي. سندن هر عمل ۾ سبق ئي آهي. شل ڪو اُن مان سِکي.
ڪجهه ڏينهن اڳ انگريزي اخبار ڊان ۾ هڪ رپورٽ پئي پڙهيم ته، هِن ملڪ ۾ پکين لاءِ ڌرتي تنگ آهي. اُن ڪري ئي اسان جو سڄو ايڪو سسٽم تباهه ٿي چڪو آهي. شل ڪو جيوَ هُجي، جيڪو اڄ جي انسان جي ظلم کان بچيو هُجي. بس، ظالم زور آهن. اسان ته پنهنجي ڏک جو ئي اظهار ڪري سگهون ٿا.